Ελευθεροτυπία
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ
Ψηλόλιγνος, με αργές κινήσεις και με τη συνήθεια να τονίζει τα λόγια του ενώνοντας, πλέκοντας και ξεπλέκοντας τα μακριά του δάχτυλα, να ξαναπιάνει τον ειρμό της σκέψης του αφού διακόψει για να γελάσει συγκρατημένα μ' ένα δικό του αστείο σχόλιο πάνω σε κάτι που μόλις είπε, ή και να απευθύνει εκείνος κάποιο ερώτημα αντί να δίνει απαντήσεις, ο Φίλιπ Ροθ δεν προσφέρεται για ...απομυθοποίηση.
Στα 77 του χρόνια, ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας διατηρεί την επιβλητική φιγούρα, τη συγκρατημένα παιγνιώδη διάθεση, το υποδόριο χιούμορ και την εντύπωση της αυτάρκειας. Επειτα είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς λογοτεχνική διάκριση που δεν έχει κατακτήσει: Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας, Βραβείο της Εθνικής Ενωσης Κριτικών Βιβλίου, Βραβείο Pen/Faulkner και το 1998 το Πούλιτζερ, για το «Αμερικανικό Ειδύλλιο». Το 2007 ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έλαβε τη διάκριση Pen/Saul Bellow για το σύνολο του έργου του, έχει βραβευτεί με το Χρυσό Μετάλλιο της Λογοτεχνίας από την Αμερικανική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, και αυτά μόνο στις ΗΠΑ. Και ο πολύς Χάρολντ Μπλουμ, ο «πάπας» της λογοτεχνικής κριτικής, τον έχει συμπεριλάβει στον περίφημο «Δυτικό Κανόνα».
Το Νόμπελ αποτελεί τη μοναδική μεγάλη λογοτεχνική διάκριση που ακόμη του διαφεύγει. Για πολλούς αυτή η παράλειψη είναι πρόβλημα της Σουηδικής Ακαδημίας και όχι του Ροθ, ο οποίος γνωρίζει ότι θεωρείται περίπου ιερό τέρας. Ωστόσο, δεν μοιάζει να είναι το είδος του ανθρώπου που παίρνει σοβαρά ούτε τη φήμη του ούτε τον εαυτό του. Η πονηρή λάμψη στο βλέμμα του είναι εκεί, για να υπενθυμίζει ότι σε αυτόν τον τόσο ευφυή τύπο χρωστάμε το ξεκαρδιστικό «Σύνδρομο του Πορτνόι». Γραμμένο το 1969, ήταν το τρίτο μυθιστόρημα του 36χρονου τότε Ροθ και εκείνο που τον έκανε διάσημο και ταυτόχρονα διαβόητο από τη μια μέρα στην άλλη: ο σπαρταριστός μονόλογος ενός νεαρού Αμερικανοεβραίου που εξομολογείται στον ψυχαναλυτή του πώς ως έφηβος αυνανιζόταν με την παραμικρή ευκαιρία, αξιοποιώντας σχεδόν οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του. Περιττό να πούμε ότι το βιβλίο θεωρείται κλασικό.
«Ωστε λέτε ότι παραμένει αστείο;» αναρωτιέται, ανασηκώνοντας τα πυκνά φρύδια του πριν χαμογελάσει ελαφρά. «Αυτό είναι καλό», αποφασίζει, καθώς συζητάμε για την επανέκδοση του βιβλίου στα ελληνικά πριν από μερικούς μήνες. Λίγοι συγγραφείς έχουν τόσο αφοσιωμένους και φανατικούς αναγνώστες, όσο αυτός ο ηλικιωμένος άνδρας, που ακόμη και τώρα στα γεράματα -ή ειδικά τώρα;- έχει κανείς την εντύπωση ότι γράφει πιο γρήγορα απ' όσο άλλοι διαβάζουν.
Μερικά χρόνια μετά «Το Σύνδρομο του Πορτνόι», ο ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=225559
Στα 77 του χρόνια, ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας διατηρεί την επιβλητική φιγούρα, τη συγκρατημένα παιγνιώδη διάθεση, το υποδόριο χιούμορ και την εντύπωση της αυτάρκειας. Επειτα είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς λογοτεχνική διάκριση που δεν έχει κατακτήσει: Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας, Βραβείο της Εθνικής Ενωσης Κριτικών Βιβλίου, Βραβείο Pen/Faulkner και το 1998 το Πούλιτζερ, για το «Αμερικανικό Ειδύλλιο». Το 2007 ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έλαβε τη διάκριση Pen/Saul Bellow για το σύνολο του έργου του, έχει βραβευτεί με το Χρυσό Μετάλλιο της Λογοτεχνίας από την Αμερικανική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, και αυτά μόνο στις ΗΠΑ. Και ο πολύς Χάρολντ Μπλουμ, ο «πάπας» της λογοτεχνικής κριτικής, τον έχει συμπεριλάβει στον περίφημο «Δυτικό Κανόνα».
Το Νόμπελ αποτελεί τη μοναδική μεγάλη λογοτεχνική διάκριση που ακόμη του διαφεύγει. Για πολλούς αυτή η παράλειψη είναι πρόβλημα της Σουηδικής Ακαδημίας και όχι του Ροθ, ο οποίος γνωρίζει ότι θεωρείται περίπου ιερό τέρας. Ωστόσο, δεν μοιάζει να είναι το είδος του ανθρώπου που παίρνει σοβαρά ούτε τη φήμη του ούτε τον εαυτό του. Η πονηρή λάμψη στο βλέμμα του είναι εκεί, για να υπενθυμίζει ότι σε αυτόν τον τόσο ευφυή τύπο χρωστάμε το ξεκαρδιστικό «Σύνδρομο του Πορτνόι». Γραμμένο το 1969, ήταν το τρίτο μυθιστόρημα του 36χρονου τότε Ροθ και εκείνο που τον έκανε διάσημο και ταυτόχρονα διαβόητο από τη μια μέρα στην άλλη: ο σπαρταριστός μονόλογος ενός νεαρού Αμερικανοεβραίου που εξομολογείται στον ψυχαναλυτή του πώς ως έφηβος αυνανιζόταν με την παραμικρή ευκαιρία, αξιοποιώντας σχεδόν οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του. Περιττό να πούμε ότι το βιβλίο θεωρείται κλασικό.
«Ωστε λέτε ότι παραμένει αστείο;» αναρωτιέται, ανασηκώνοντας τα πυκνά φρύδια του πριν χαμογελάσει ελαφρά. «Αυτό είναι καλό», αποφασίζει, καθώς συζητάμε για την επανέκδοση του βιβλίου στα ελληνικά πριν από μερικούς μήνες. Λίγοι συγγραφείς έχουν τόσο αφοσιωμένους και φανατικούς αναγνώστες, όσο αυτός ο ηλικιωμένος άνδρας, που ακόμη και τώρα στα γεράματα -ή ειδικά τώρα;- έχει κανείς την εντύπωση ότι γράφει πιο γρήγορα απ' όσο άλλοι διαβάζουν.
Μερικά χρόνια μετά «Το Σύνδρομο του Πορτνόι», ο ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=225559
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου