»Οι «εξαγριωμενες» απαιτησεις

Karfitsa Γράφει ο Περικλής Πηλείδης
Ο Μπουτάρης δήμαρχος

Για να καταλάβει κανείς πώς επιλέγουν δήμαρχο οι Θεσσαλονικείς τις τελευταίες δεκαετίες, θα χρειαστεί ψυχαναλυτή. Η επιλογή Μπουτάρη δεν ανήκει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Η εκλογή Μπουτάρη ήταν λογική αντίδραση σε μια παράλογη εποχή.Η ιστορία ξεκίνησε όταν μετά τη μετακίνηση του Σωτήρη Κούβελα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκίνησε το αψυχολόγητο παιχνίδι του παραλόγου.Ο Σωτήρης Κούβελας ήταν κατά τη γνώμη μου ο ...τελευταίος δυναμικός δήμαρχος με όραμα, που είχε αυτή η πόλη, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τους σχεδιασμούς του.Μετά τον Κούβελα οι Θεσσαλονικείς καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον αρχιτέκτονα καθηγητή κ. Δημήτρη Φατούρο, ένα διανοούμενο παγκόσμιας εμβέλειας, επιστημονικό μέλος του πανεπιστημίου του Γέιλ, που έκανε παρέα με τον Πικιώνη, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Σαρτρ, και από την άλλη το δικηγόρο Ντίνο Κοσμόπουλο. Οι Θεσσαλονικείς επιλέγουν τον δεύτερο...Από τον Παπαγεωργόπουλο…Με αυτή τη λογική ψήφισαν οι Θεσσαλονικείς τα επόμενα είκοσι χρόνια. Έτσι αντί για έναν καθηγητή συγκοινωνιολόγο του οποίου η πόλη είναι η δουλειά του (Σπύρος Βούγιας), προτίμησαν έναν οδοντίατρο-δρομέα (Παπαγεωργόπουλος), κάνοντας ξεκάθαρο πως δεν ψηφίζουν ανθρώπους αλλά κομματικούς υποψηφίους.Η πρώτη θητεία του Παπαγεωργόπουλου δεν έφτασε στους Θεσσαλονικείς που επανεξέλεξαν για δεύτερη και για τρίτη φορά το χειρότερο δήμαρχο που θα μπορούσε να έχει αυτή η πόλη.Η δωδεκαετία Παπαγεωργόπουλου κινήθηκε ανάμεσα σε γλοιώδεις λαϊκισμούς και την πολιτισμική κατάντια της πόλης, με τα Δημήτρια να παρουσιάζουν ξεπεσμένα ανατολικά μπαλέτα, την κουλτούρα του δημάρχου να κινείται ανάμεσα στον πολιτισμό του glitter της Αριστοτέλους και την εγκεφαλική παράλυση που προκαλεί η διανοητική αφόδευση του δημάρχου στο κανάλι της TV 100.Το κουτάκι της βρωμιάς ήρθε να επισφραγίσει το μέγα οικονομικό σκάνδαλο για το οποίο ο απερχόμενος δήμαρχος πρέπει να δώσει εξηγήσεις.…στον ΓκιουλέκαΜετά απ’ όλη αυτή τη δυσωδία ο κλήρος έπεσε στο γενναίο Κώστα Γκιουλέκα να διεκδικήσει τη δημαρχία προσπαθώντας να πείσει πως δεν είναι συνέχεια του Παπαγεωργόπουλου. Βάζοντας όμως στο ψηφοδέλτιό του παιδιά αντιδημάρχων του Παπαγεωργόπουλου, η προσπάθεια αυτή ξεπέρασε τα όρια της γελοιότητας.Εκτός αυτού, ο ίδιος ο Κώστας Γκιουλέκας από το στυλ του, το ντύσιμό του, το παράστημά του, δείχνει σαν το νεότερο αδελφό του Παπαγεωργόπουλου.Με όλες αυτές τις προδιαγραφές λοιπόν, η νίκη του Μπουτάρη ήταν για μένα ένα γεγονός απόλυτα αναμενόμενο. Μάλιστα θεωρώ πως η διαφορά ανάμεσα σε Γκιουλέκα και Μπουτάρη θα έπρεπε να είναι θεαματικά μεγαλύτερη.Αυτό δεν έγινε για δύο λόγους: Η Θεσσαλονίκη παραμένει μια άτολμη συντηρητική πόλη που υπακούει ακόμη σε κομματικές γραμμές και υποδείξεις και ο Μπουτάρης δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος προκειμένου μετά μανίας να πείσει πως «είναι ο εαυτός του».Με τη βοήθεια της επικοινωνιακής χασμωδίας του επιτελείου του Γκιουλέκα, τριακόσιοι και κάτι μεσοαστοί βγήκαν από το λήθαργο, σηκώθηκαν βαριεστημένα από τον καναπέ τους και έδωσαν τη δημαρχία στον Μπουτάρη.Οι επικίνδυνες ισορροπίες του Γ. ΜπουτάρηΤο τι έχει ν’ αντιμετωπίσει ο Μπουτάρης από την πρώτη Ιανουαρίου είναι κάτι που δεν το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου! Οικονομικό αδιέξοδο, συντεχνίες και τρικλοποδιές είναι μέσα στο παιχνίδι… Η δυσκολότερη άσκηση για μένα είναι η ισορροπία ανάμεσα στις υψηλές προσδοκίες και τα πολλά όνειρα που ενεργοποίησε η υποψηφιότητα και η νίκη του, με την πραγματικότητα.Άλλη μία επικίνδυνη ισορροπία είναι ανάμεσα στο πεινασμένο για Δήμο Θεσσαλονίκης βαθύ ΠΑΣΟΚ, με το βαθύ Μπουτάρη.Οι πρώτοι δώδεκα μήνες θα είναι δύσκολοι, αν ο παρορμητικός και απρόβλεπτος Μπουτάρης αντέξει. Δεν ξέρω αν όλα θα πάνε καλά, σίγουρα όμως θα πάνε καλύτερα από τώρα.Η μεγαλύτερη ίσως πολιτική αξία που κουβαλάει ο Μπουτάρης είναι το ότι δεν λογαριάζει πολιτικό κόστος κι αυτό το απέδειξε προεκλογικά κιόλας με κίνδυνο να μην εκλεγεί. Δεν βάζει νερό στο κρασί του κι αυτό είναι σπουδαίο για έναν Μπουτάρη!Ο Ψωμιάδης περιφερειάρχηςΗ άλλη πολιτική περσόνα της μικρής μας πόλης, έπαιξε στις εκλογές χωρίς αντίπαλο και κόντεψε να χάσει. Αυτό σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και μιας νοοτροπίας. Οι μαγκιές δεν περνάνε πια, και αυτό, γιατί οι ψηφοφόροι κατάλαβαν πως τις μαγκιές και τους λεονταρισμούς στο τέλος της παράστασης τις πληρώνουν οι θεατές και όχι ο θίασος. Εάν έως σήμερα διασκέδαζαν με το παιδί - προστάτη του λαού επειδή τον έβρισκαν ντόμπρο – μάγκα – ατρόμητο, το μόνο που ενδιαφέρει σήμερα είναι να είναι χρήσιμος μήπως και δούμε μια άσπρη μέρα.Ο μόνος τρόπος για να διασώσει την πολιτική του καριέρα ο Ψωμιάδης είναι ν’ αποδείξει μόνο με έργα πως είναι χρήσιμος και αποτελεσματικός. Εάν δεν το καταφέρει θα πάει σπίτι του κι έτσι όπως έγινε το σύγχρονο πολιτικό παιχνίδι, ο πολιτικός που πάει σπίτι του δεν έχει καμία ελπίδα να επανέλθει. Η μαγκιά τώρα είναι να τα καταφέρει κι έχει μία και μοναδική ευκαιρία.Και αφού του αρέσουν τα διαφημιστικά slogan στην αγγλική, η απάντηση στο προεκλογικό του «Keep walking» είναι «Last chance, Panagioti!».http://www.karfitsa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1473:-lr---&catid=3:2010-04-25-12-39-12&Itemid=6