»Για να σωθει η χωρα

Tου Δημητρη Aβραμοπουλου* ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Απ’ όσες πληροφορίες φθάνουν σε γνώση μας, σχετικά με την εξέλιξη των δημοσιονομικών μεγεθών, είναι βέβαιον πως υπάρχει μια μεγάλη απόκλιση από τους στόχους του Μνημονίου του έτους 2010, τόσο στο χρέος, όσο και στο έλλειμμα, που υπερβαίνει την πρόβλεψη του προϋπολογισμού του 2011 και που το ακριβές μέγεθός της θα το μάθουμε στο ...
α΄ τρίμηνο του 2011, οπότε και θα καταστεί αναγκαίο το τέταρτο Μνημόνιο, με νέες περικοπές, πέρα από τα 6,2 δισ. ευρώ του προϋπολογισμού, που σήμερα εκτιμώνται σε 2-3 μονάδες του ΑΕΠ. Είναι επίσης φανερό πως η κυβέρνηση, με πολιτικά και μόνο κριτήρια, προσπαθεί να εμφανίσει μια διαφορετική εικόνα, παρουσιάζοντας λίγη λίγη την πραγματικότητα και καλλιεργεί μια αίσθηση πως κινούμεθα προς την έξοδο από την κρίση, ενώ, αντίθετα, τα στοιχεία δείχνουν πλέον πως η κρίση βαθαίνει ακόμη περισσότερο.
Η κατάσταση έφθασε πλέον στο απροχώρητο. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι με την πολιτική αυτή, η πτώχευση για τη χώρα μας, με τη μορφή της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι προ των θυρών. Είναι επίσης βέβαιο πως μια δύσκολη κατάσταση όπως αυτή που διαμορφώνεται στη χώρα μας το τέλος του 2010, αλλά και αυτή που προαναγγέλλεται για το 2011, μπορεί, καταρχήν, να αντιμετωπισθεί πιο αποτελεσματικά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας, των κοινωνικών εταίρων και όλων των κοινωνικών δυνάμεων.
Σ’ αυτό, ως θέμα αρχής, δεν μπορεί ίσως να διαφωνήσει κανείς. Αλλωστε ο Αντώνης Σαμαράς από την αρχή κινήθηκε με αυτήν τη συναινετική λογική, αντίθετα με την κυβέρνηση που πολιτεύτηκε εκδικητικά, θέτοντας ακόμα και θέμα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες στις περιφερειακές εκλογές. Ωστόσο, το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι σε ποια πολιτική μπορεί να υπάρξει συναίνεση, ποιος είναι ο στόχος και ποιες οι πολιτικές που οδηγούν στον στόχο αυτό.
Για να επιτευχθεί συνεννόηση, σε διακομματική βάση, οφείλει η κυβέρνηση, που έχει και την πρωτοβουλία των κινήσεων, πάνω απ’ όλα να πει την αλήθεια σε όλους και να πάψει να χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα, είτε για να την αποφύγει είτε για να την καθυστερήσει είτε για να την αποκρύψει. Συνεννόηση, σε κάθε άλλη βάση, θα σημαίνει προσχώρηση στις κυβερνητικές θέσεις, κάτι που πρέπει να αποκλείσουμε κατηγορηματικά, διότι οι θέσεις αυτές δεν έχουν επιτύχει τον στόχο τους.
Θα είναι δε δείγμα ωριμότητας και ειλικρινούς διάθεσης, η κυβέρνηση να δεχθεί σήμερα ότι δεν πέτυχε τους στόχους της, ότι το συγκεκριμένο Μνημόνιο, όπως συμφωνήθηκε και εφαρμόσθηκε, δεν οδηγεί σε έξοδο από την κρίση, ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη, όπως διαμορφώνονται το 2010, είναι ανεξέλεγκτα και ότι με αυτήν την κατάσταση η απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας θα επεκτείνεται και θα μεγαλώνει με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε πολιτικό αλλά και διπλωματικό επίπεδο, επηρεάζοντας άμεσα και αρνητικά τη διεθνή θέση και εικόνα της Ελλάδας. Μια τέτοια παραδοχή θέλει τόλμη και ειλικρίνεια και σε καμία περίπτωση δεν δείχνει αδυναμία. Ούτε ως τέτοια μπορεί να εκληφθεί από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Οι καιροί είναι ιδιαίτεροι και επικίνδυνοι για τέτοιες προσεγγίσεις.
Αντίθετα, με την παραδοχή αυτή, η ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/11/2010_424169