»Το μονοπωλιο της πνευματικοτητας

Tου Παντελη Μπουκαλα καθημερινη

Με έναν αφορισμό του Γκαίτε, ότι «τελικά ο αγώνας μέσα στον κόσμο είναι μεταξύ πίστεως και απιστίας», έκλεινε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος το άρθρο του «Στασιμότητα και πρόοδος στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης» στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. Για να πω την αλήθεια, αν μου ζητούσαν κάποια στιγμή να αναφέρω ονόματα σπουδαίων μορφών που να διακρίθηκαν και για τη χριστιανική τους πίστη ή η πίστη αυτή να... δέσποσε στο έργο τους, το πιο πιθανό είναι ότι ο Γκαίτε, που βέβαια στοχάστηκε βαθιά και για τα ανθρώπινα και για τα θεία, δεν θα μου περνούσε από το νου· και επειδή δεν ξέρω από ποιο κείμενο ενδέχεται να αποσπάστηκε η ρήση του, δεν μπορώ επίσης να ξέρω αν η πίστη που δηλώνεται εκεί είναι αμιγώς θρησκευτικής τάξεως ή πρόκειται για την πίστη σε κάποιο υψηλό ιδανικό. Μια άλλη σκέψη του μεγάλου Γερμανού πάντως δείχνει ότι συμμεριζόταν μια πίστη απαιτητική, διερευνητική, ικανή να ανακαλύπτει, να γνωρίζει και να αναγνωρίζει: «“Πιστεύω εις ένα Θεόν!”· όμορφος, αξιοτίμητος λόγος. Ωστόσο, το να αναγνωρίζεις τον Θεό, πού και πώς αποκαλύπτεται, είναι η ίδια η μακαριότητα εδώ στη γη» (από το βιβλίο με τους «Στοχασμούς» του Γκαίτε, «Επιλογή από τα Maximen und Reflexionen», μτφρ. Ν.Μ. Σκουτερόπουλος - Κλάους Μπέτσεν, εκδ. «Στιγμή», 1992). Αλλο όμως είναι το θέμα μου εδώ: Οσα υποστηρίζει ο μητροπολίτης Ανθιμος αμέσως πριν παραθέσει τη φράση του Γκαίτε, ο δικός του αφορισμός δηλαδή, τον οποίο και παραθέτω: «Πνευματικός άνθρωπος όμως χωρίς Χριστιανισμό δεν υπάρχει». Ετσι, απόλυτα. Σαν ταυτότητα των μαθηματικών.
Για λόγους συνεννοήσεως και ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_28/11/2010_423774