»Το Μητσοτακ δεν Τρεμει

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Εχω την εντύπωση πως η ηγεσία αυτής της χώρας δεν έχει καταλάβει οτι έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα της υπομονής μας. Δεν έχουμε άλλο. Αυτό ήτανε. Εχουμε σηκώσει ψηλά τα χέρια και παρακολουθούμε όλες αυτές τίς ανοησίες για το ποιός από τους δύο «πρώην πρωθυπουργούς» μας έκανε ρόμπα με τις διεθνείς δηλώσεις του, για να καταλήξουμε οτι ήταν ο...
τρίτος, ο Γ.Α.Π δηλαδή, αυτός που «κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα», νύν και όχι κάποτε. Δεν μάθαμε τίποτα καινούργιο ― είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα, το ξέρουμε.

Μια χώρα που την ξεπάτωσε στη λαμογιά και τα «Τσοβόλα δώστα όλα» ό συγχωρεμένος πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, ο οποίος, αν και οικονομολόγος, μόνο για λογαριασμούς και χρέη και αριθμούς δεν νοιαζότανε. Ητανε έξω καρδιά, όπως οι περισσότεροι απο μας, και ότι έβρισκε στα ταμεία, συν αυτά που του έστελναν οι οραματιστές Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλλοι και, κυρίως, Γερμανοί, που ονειρευόντουσαν μιαν μεγάλη και δυνατή Γηραία Ηπείρο (πολλά δισεκατομμύρια Κονοτικής στήριξης για να μπορέσει η Ελλάδα να βηματίσει με την δυναμική της υπόλοιπης, μικρής ακόμα τότε, «Ενωμένης Ευρώπης») τα μοίραζε στο «λαό» για να τον αγαπάει και να τον ψηφίζει. Ο ίδιος λαμόγιο δεν ήτανε, ούτε που τον ενδιέφεραν τα λεφτά – παρά μόνο ως μέσον ευζωϊας, όχι ως επένδυση ή αποταμίευση ή «Μέλλον». Απόδειξη πως άφησε στη Δήμητρα μισή ταλαίπωρη ρόζ βίλλα που είναι βουτηγμένη στίς υποθήκες και στα παιδιά του ό,τι οποιοσδήποτε καλοβαλμένος αστός, γυιός Πρωθυπουργού, που διετέλεσε και ο ίδιος για πολλά χρόνια καί «ηρωας» των Ελλήνων και Πρωθυπουργός τους. Λίγα πράγματα, ωραία και τακτικά – όχι πάντως της Τζοχατζοπουλέϊκης σχολής.


Αλλά δεν ήθελα να γράψω για τον Ανδρέα. Εβλεπα στο Mega ειδήσεις τη Δευτέρα το βραδάκι. Η συμπάθειά μου πρός την Ολγα Τρέμη αλλά και τούς εγκατεστημένους στα γύρω παραθυράκια, με πρώτο τον Γιάννη Πρετεντέρη, μεγαλώνει με κάθε τηλεθέαση. Μου αρέσει η Ολγα, είναι νομίζω εξαιρετική στη δουλειά της απο όποια μεριά και αν το δείς. Χειρίζεται αυτό το «καθεστωτικό», ας πούμε, δελτίο με τέτοια χαλαρότητα, συγκέντρωση, σοβαρότητα αλλά, πάνω απ΄όλα, χιούμορ και γυναικεία ευλιγισία, ώστε σε κάνει να νοιώθεις πως είσαι κι΄εσυ εκεί, στην παρέα. Είναι εξαίρετη τηλεοπτική οικοδέσποινα εν πάσει περιπτώσει – και άμα έχει και καλεσμένο επιπέδου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κακά τα ψέμματα, αναβαθμίζεται σε πυργοδέσποινα. Ο Μητσοτάκης, οτι και να λέμε, είναι ο μόνος Ελληνας πολιτικός αυτή τη στιγμή που μιλάει σαν λογικός άνθρωπος και μοιάζει να ξέρει τι συμβαίνει και τι πρέπει άμεσα να γίνει πρίν βρεθούμε όλοι μαζί δεμένοι χέρι-χέρι στών Ψαρών την ολόμαυρη ράχη - δίχως δόξα και πάντα μονάχοι.


Ξανακούστε «Το Μητσοτάκ» του Διονύση Σαββόπουλου, το τόσο παρεξηγημένο απο τότε που κυκλοφόρησε, στο δίσκο «Το Κούρεμα», πάνω στην τόσο δύσκολη στροφή του 1989. Ηταν ήδη μεγάλος στην ηλικία τότε ο ευλογημένος ο επίτιμος , πρωταγωνίστησε όμως στην προσπάθεια να μην περάσει το ανόητο (αλλά και επικίνδυνο) «σχέδιο Κοσκωτά», που ο Ανδρέας, αφημένος στα χέρια της Δήμητρας Λιάνη, είχε προσυπογράψει (ίσως και για να γλυτώσει και την κρεβατομουρμούρα, δεν είναι λίγο να κοιμάσαι με την Δήμητρα Λιάνη σε διπλό κρεβάτι). Εν πάσει περιπτώσει, δεν θα φλυαρήσω. Θέλω μόνο να γράψω εδω στο Protagon.gr οτι τον χάζευα τον επίτιμο και τον θαύμασα για άλλη μια φορά. Μίλησε για λαϊκισμούς των ενεργεία πολιτικών και όταν τον στρίμωξε η Ολγα, το παραδέχτηκε, ναι σου λέει, και η Ν.Δ με τον Σαμαρά λαϊκίζουν και πολύ μάλιστα. Θα μου πείτε «είναι εχθρός του ο Σαμαράς». Δεν είναι αυτό που μετράει για τον επίτιμο αυτή τη στιγμή. Βλέπει το καράβι να μπάζει απο παντού και αισθάνεται την ανάγκη, αφού έχει τίς δυνάμεις του, να ξαναπεί, για πολλοστή φορά «προσέξτε». Φέρτε τον Παπαδήμο, φέρτε και τον Σημίτη, σταματείστε τους καυγάδες και προχωρείστε σε όσο πιό ευρεία συναίνεση μπορείτε να επιτύχετε, κοιτάξτε το πρόβλημα στα μάτια, αντιμετωπίστε το. Λόγια καθαρά και ξάστερα, όχι μικροπολιτικές φιοριτούρες. Ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός, δεν έχουμε άλλον τέτοιον. Σε όλα είχε δίκηο – και στο «Μακεδονικό», και στον ΟΤΕ και στην παρούσα φάση. Εντάξει, ωραία τα αστειάκια, ο «γρουσούζης» και ο «καντέμης» και τα λοιπά, επι της ουσίας όμως πάλι είχε δίκιο σε οτι πρόλαβε να πεί στο δελτίο του Mega – γιατί ήταν και λίγος ο χρόνος, δεν ήτανε συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης, ήταν ένας απλός καλεσμενος στο στούντιο.


Και μόνο αυτό να σκεφτείς. Σε αυτή την ηλικία σηκώνεται και πάει και περιμένει υπομονετικά ίσως και δύο ώρες, να του δοθεί η ευκαιρία να πεί δημοσίως σε ένα δελτίο με κύρος και θεαματικότητα μεγάλη, τις απόψεις του – και όχι γιατί του αρέσει να βγαίνει στο γυαλί, αλλά γιατί το θεωρεί χρέος του. Οι οποίες απόψεις του, για να μην μπερδευόμαστε, συνοψίζονται στην παρούσα φάση στο εξής : Ανακωχή, στόπ στούς λαϊκισμούς και του Γ.Α.Π και του Σαμαρά, προσπάθεια συναίνεσης, δημιουργία ξανά Υπουργείου για την Οικονομία (γιατί ναι μεν ο Παπακωνσταντίνου τρέχει για τα σχετικά με το Μνημόνιο και τίς προθεσμίες, αλλά στο μεταξύ ΕΔΩ υπουργός για να «τρέξει» τα ζητήματα της οικονομίας δεν υπάρχει). Συναίνεση, ανάπτυξη, χαμηλοί τόνοι, επιστράτευση των ικανώτερων και των εμπείρων – με τον Σημίτη μέσα, και με όποιον μπορεί να βοηθήσει. Τον έβλεπα, γελαστό, ευθυτενή, ξεκάθαρο – και τον άκουγα βέβαια προσεκτικά. Ηξερε οτι είχε λίγο χρόνο. Τον χρησιμοποίησε σοφά και είπε αυτά που έπρεπε να πεί.


Τώρα αν του αρέσει του Σαμαρά αυτό ή του Γ.Α.Π ή οποιουδήποτε άλλου, λίγο με ενδιαφέρει, εμένα τουλάχιστον. Εγω τον χάρηκα τον κ. Μητσοτάκ για άλλη μια φορά – και εύχομαι ειλικρινά να του δώσει η ζωή για όσα χρόνια του απομένουν αυτή την καθαρότητα σκέψης με την οποιαν είναι εξοπλισμένος, την διαύγεια, την κοινή λογική, η έλλειψη της οποίας φορτώνει ακόμα περισσότερο το μικροπολιτικό σκηνικό ( εν όψει Δημοτικών εκλογών μάλιστα) και μουτζουρώνει την πραγματικότητα τόσο πολύ, ώστε μόνο πολεμικές κραυγές και άναρθρες συγκρουσιακές αλληλοεπιθέσεις προκύπτουν – σε μια στιγμή που πρέπει να βρεθεί ενας κοινός τόπος επιτέλους, μια περιοχή χαμηλών ντεσιμπέλ, μπας και βοηθήσουμε τη χώρα να βγεί απο τον λαβύρινθο και να ανασάνει πάλι, ξαλαφρωμένη.


Κρίμα που το Μητσοτάκ γίνεται όλο και καλύτερο όσο περισσότερο απομακρύνεται απο την ενεργό πολιτική δράση. Αδικία. Πολύ θάθελα να φτιάχνανε τώρα μια κυβέρνηση με τον Σημίτη και τον Γ.Α.Π και την Αλέκα και τον Σαμαρά, τον Παπαδήμο – και άλλους Ελληνες «εκτακτου ανάγκης». Αλλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, έτσι δεν είναι; «Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτου», λέει η Ντόρα...