»Παλι θα πληρωσουΜε τον γαλαζιο θιασο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΝΕΑ

Τα βλέπω κάθε µέρα, και µε πιάνει η ώρα µου. Τρελαίνοµαι.
Κοίτα ποιος µιλάει, δηλαδή.

Εχει βγει εδώ και δυο εβδοµάδες στα κεραµίδια ο Σαµαράς και καταγγέλλει τον Γιώργο ότι είναι υπεύθυνος για την κρίση και πως εξαιτίας του η χώρα βρίσκεται στο χάλι που είναι σήµερα. Εγώ δεν σου λέω, άµα είσαι αρχηγός της...

αντιπολίτευσης, κάτι πρέπει να πεις και συ για να δηλώσεις «παρών» στο µεγάλο προσκλητήριο που κάνουν καθηµερινά τα µέσα ενηµέρωσης, και ειδικά κάθε βράδυ τα κανάλια. Αλλά τέτοιο πράγµα;Βρες κάτι άλλο αδελφέ, να δώσεις το «παρών». Δεν είναι ανάγκη να δοκιµάζεις κι εµάς και τα νεύρα µας. Εχουµε προβλήµατα, περνάµε κρίση (οικονοµική, κοινωνική, επί προσωπικού, κρίση γενικώς) είναι ανάγκη να το υφιστάµεθα όλο αυτό; Διότι, άντε και πες ότι ο Γιώργος έχει «χ» ευθύνες, επειδή δεν έκανε αυτό ή δεν έκανε εκείνο ή έκανε κάποιο τρίτο, λάθος. Η Νέα Δηµοκρατία, τις κυβερνήσεις της οποίας κόσµησες µε την παρουσία σου, τι ακριβώς έκανε;Να τα βάλουµε σε µια ζυγαριά να δούµε κατά πού θα γείρει η πλάστιγγα; Εµείς πότε θα γίνουµε Ισλανδία;
Να µην τα βάλουµε, γιατί τι µας φταίει και η κακοµοίρα η πλάστιγγα που δεν θα γείρει απλώς, αλλά θα σπάσει και είναι κρίµα – πώς να το αντέξει τόσο βάρος;Διότι ακόµη κι αν υπάρχει ένας (αριθµός 1) που να µην πιστεύει ότι η κυβέρνηση Καραµανλή και ο επικεφαλής της αυτοπροσώπως κατέστρεψαν τη χώρα, ήρθε η Ευρωπαϊκή Ενωση (ναι, αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση που του έκανε πλάτες επί πεντέµισι χρόνια) και µας την έβγαλε την κόκκινη κάρτα: το έλλειµµα που ο Καραµανλής και οι δικοί του (λέγε µε Σαµαρά) το προσδιόριζαν πότε στο 4,5% και πότε στο 5% και µετά στο 6%, και πάει λέγοντας, είχε πετάξει στα χρόνια ης διακυβέρνησής τους στο 15%!!! Και τώρα, πάλι εµείς θα την πληρώσουµε, εµείς οι πολίτες δηλαδή, ενώ ο Καραµανλής, ο Αλογοσκούφης και ο υπόλοιπος θίασος θα ζουν ανενόχλητοι, σαν να µην τρέχει τίποτε. Συγγνώµη, εµείς πότε θα γίνουµε Ισλανδία;!

Εστειλαν το λαµόγιο στο σκαµνί
Ναι κύριε, Ισλανδία, γιατί σ’ ενοχλεί; Μπορεί να µην έχουµε παγετώνες, µπορεί να µην έχουµε εκείνα τα φοβερά σιντριβάνια που στέλνουν στον ουρανό θερµά νερά από τα έγκατα της γης, αλλά έχουµε πολιτικούς που, όπως και οι δικοί τους, καταχρέωσαν τη χώρα και την έστειλαν στον πάτο – πιο πάτο δεν γίνεται. Αλλά εκεί οι Ισλανδοί, που είναι δεν είναι 330.000 άνθρωποι, τον βούτηξαν τον πρωθυπουργό τους και τον καθίζουν στο σκαµνί για όσα έκανε εις βάρος της χώρας του το λαµόγιο. Εµείς καθόµαστε και τους κοιτάµε, και βρισκόµαστε σε συζήτηση για το αν θα πρέπει να συσταθεί Εξεταστική για την Οικονοµία. Να συσταθεί 100 φορές και άµεσα – ο κόσµος θέλει επιτέλους να δει κάποιον να πληρώνει για όλο αυτό το χάλι! Κάποιον, έναν. Δεν γίνεται να πληρώνουµε όλοι τα εγκλήµατα που έκαναν οι πολιτικοί, και οι πολιτικοί να µην πληρώνουν. Ελεος δηλαδή...

Βασιλεύει η ανοµία και το «εντάξει µωρέ»
Γιατί αυτό που ζητάει ο κόσµος από τον πολιτικό κόσµο είναι αξιοπιστία.

Να πειστεί ότι δεν ισχύει το τραγικό – γιατί περί αυτού πρόκειται – «κόρακας, κοράκου» κ.λπ. Οτι έφταιξες κύριε;θα πληρώσεις. Δεν έχει ούτε αλληλεγγύη, ούτε µεγαθυµία, ούτε πολιτικό πολιτισµό. Εφταιξες, πλήρωσε. Αλλιώς, θα είµαστε µια κοινωνία όπου βασιλεύει η ανοµία και το «εντάξει µωρέ». Οχι, ρε παλικάρι, το «εντάξει µωρέ» τέλος. Αλλιώς, πώς θα εκπαιδευτεί µια κοινωνία που δεν έχει µάθει να σέβεται τους νόµους, να πληρώνει φόρους, να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην πολιτεία, να µη καταπατεί δηµόσια γη, να µην φτύνει κάτω, να µη ζωγραφίζει µουντζούρες στους τοίχους, να µην πετάει σκουπίδια από το παράθυρο, να σταµατάει στο κόκκινο, να δίνει προτεραιότητα στον πεζό, να µην παρκάρει στο πεζοδρόµιο, να σέβεται τον άλλον, να µην προκαλεί, να µην...

να µην... Ζητάω πολλά;Αλλη χώρα, θα µου πει κάποιος, αλλά όχι, εγώ για εδώ µιλάω, για µας όλους.

Ολοι ήθελαν να γίνουν υπουργοί
Και να κλείσω µε τους βουλευτές.

Τους βουλευτές που µουρµουρίζουν.

Δηλαδή, τι µουρµουρίζουν;Να, δεν τους αρέσει αυτό που κάνει ο αρχηγός, ενοχλούνται από εκείνο που κάνουν οι συνεργάτες του, δεν είναι ικανοποιηµένοι µε αυτό που κάνουν οι ίδιοι, διότι προφανώς κρίνουν ότι θα µπορούσαν να κάνουν περισσότερα και καλύτερα – γενικώς µουρµουρίζουν. Αµα είναι και της συµπολίτευσης, µουρµουρίζουν ακόµη περισσότερο. Μετά µάλιστα τον πρόσφατο ανασχηµατισµό όπου και οι 157 περίµεναν ότι θα έµπαιναν στην κυβέρνηση αλλά χώρεσαν µόνο 49, και άρα πάνω από 100 νιώθουν δυσαρεστηµένοι και παραγκωνισµένοι, αντιλαµβάνεται κανείς το κλίµα που επικρατεί στις τάξεις της Κοινοβουλευτικής Οµάδας του ΠΑΣΟΚ. Η προχθεσινή συνεδρίαση δεν έλυσε τα προβλήµατα. Και µερικές βόλτες στο περιστύλιο της Βουλής αρκούν για να καταλάβει κανείς ότι η Κ.Ο. µοιάζει µε καζάνι που βράζει.



Σε έξι µήνες φεύγω αν...

Θέλω πολιτικούς να έχουν συναίσθηση του χρέους τους απέναντι στη χώρα και το κοινωνικό σύνολο. Το έχω πει. Και θα το λέω συνέχεια. Θέλω πολιτικούς που να τιµούν την ψήφο που τους έδωσε ο λαός. Θέλω πολιτικούς που έχουν όραµα για τον τόπο. Πολιτικούς που δεν ριζώνουν πάνω στην καρέκλα, αλλά είναι έτοιµοι να τα βροντήξουν και να φύγουν. Με την έννοια αυτή, δεν µπορώ να µην επισηµάνω µια σηµαντική τοποθέτηση υπουργού στη Βουλή, που είπε αν δεν γίνουν τρία βασικά πράγµατα που θα βελτιώσουν την κατάσταση στον τοµέα που έχω αναλάβει, εγώ σε έξι µήνες φεύγω γιατί δεν έχει νόηµα να είµαι εδώ.

Λοβέρδος λέγεται ο υπουργός και του αξίζουν τα εύσηµα για κάτι που θα έπρεπε να είναι κοινή πεποίθηση µεταξύ όλων των µελών του Υπουργικού Συµβουλίου. Αλλά, φευ, δεν είναι, γιατί είναι γλυκιά η άτιµη η καρέκλα...