»Τηλεθεατες κατ' εξακολουθηση

της Ρέας Βιτάλη Protagon.gr

Moυ φάνηκε παιχνιδάκι. Κι έτσι πετάχτηκα με προθυμία να τον εξυπηρετήσω. Θα πήγαινα με το βιβλιάριο του, στο γιατρό του ΙΚΑ να του γράψει τα φάρμακα. … Πόση ώρα να μου πάρει! Χωλ 1.5 Χ 2,5…Ούτε σε φλυτζανού να περιμέναμε! Καρεκλάκια στη σειρά κατοχικά, σκόνη ολούθε (ενδεχομένως κατοχική κι αυτή)…Πώς δεν σκέφτηκαν στις διεκδικήσεις οι γιατροί να βάζουν και –ξεσκόνισμα γραφείου-; Καθόμασταν λοιπόν ο ένας δίπλα στον ..
άλλον. Ησυχία απόλυτη!«Είναι μέσα ο γιατρός;», «Μέσα είναι», «Και πως δεν ακούγεται τίποτα;», «Γράφει»…Σιγή και κάθε σχεδόν τέταρτο ακούγονταν ήχος σφραγίδας. Η μόνη λέξη που άκουσα αφορούσε ψυχοφάρμακα. Αν όλα αυτά τα ψυχοφάρμακα αντιστοιχούνε όντως σε ασθενείς του είδους… Σκιάζομαι! Υπομονή. Χαζεύω τους «συναγωνιστές» μου. Κυρία εκ Καναδά που ήρθε να γράψει τα φάρμακα του πατέρα της και αναλαμβάνει να μας ενημερώσει για τα συστήματα του Καναδά «τα φάρμακά μας είναι περασμένα στο computer και δε χρειάζεται να πηγαίνουμε κάθε μήνα στο γιατρό»…Κουνάνε όλοι μαζί τα κεφάλια σαν άλογα σε στάβλο «Και τώρα που ήρθατε εδώ για μήνες τι θα κάνετε;» τη ρωτάνε «Απλούστατα πήρα φάρμακα για όλους τους μήνες που θα λείψω. Άλλωστε καταγράφεται στο computer» ξανακουνάνε τα κεφάλια όλοι μαζί! Απέναντι από την κυρία, που όπως επίσης μας ενημέρωσε, δούλεψε χρόνια κομμώτρια στον Καναδά, κάθεται μάνα με κόρη η οποία έχει μια σχετική διευκόλυνση νοητική να το πω κομψά…Το κουσούρι, της άφησε γενικώς χαρά…Για όλα έχει χαρά! Ότι κι αν λέει η κυρία από τον Καναδά, η κόρη χτυπάει παλαμάκια και επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις της φράσης με απέραντη χαρά «Στον Καναδά έχουμε πράσινο όχι χώμα», «Όχι χώμα» λέει το κορίτσι και χτυπάει παλαμάκια… Όταν το παρατραβάει σε χαρά, η μάνα με γλυκύτητα την συνεφέρνει «Ήσυχα!». Παραδίπλα κύριος υπέργηρος, έχει το κουσούρι να ξεφυσάει με συχνότητα γιαπωνέζικου τρένου κάθε τρία λεπτά. Ξεφυσάει σαν βαπόρι και συγχρόνως χτυπάει το χέρι του στο πόδι του με αγανάκτηση. Κάθε τρία λεπτά αυτό!! Και το σκηνικό ολοκληρώνει Αλβανός που λέει συνέχεια τη φράση «Πτου σου δε βλέπω να τελειώνουμε!». Κάποια στιγμή, μετά από 1 ώρα και 25 λεπτά, αποχωρεί από το γραφείο του γιατρού ο ένας και μόνο άνθρωπος. Ξεφυσάμε όλοι μαζί. «Μη μπει κανείς » φωνάζει ο γιατρός «έχω να κάνω ένα τηλέφωνο»… Ακούμε όλη τη συνομιλία του. Ο γιατρός ζητάει ρουσφέτι να μπορεί να μπαινοβγάζει το αυτοκίνητό του σε χώρο που κλείνει και γίνεται πεζόδρομος κάθε βράδυ. «Θα το βάζω και θα το βγάζω δειλά δειλά» είναι το επιχείρημά του… Το–δειλά δειλά- θεωρεί ότι θα τον διαφοροποιεί από τους άλλους κατοίκους… Α ρε Ελλαδάρα των εξαιρέσεων… Δειλά δειλά τα χέσαμε όλα σε τούτον τον τόπο! Ο γιατρός δηλώνει έξαλλος που δεν βρίσκει κατανόηση από τις αρχές και εμείς νιώθουμε έξαλλοι που δεν βρίσκουμε άλλου είδους κατανόηση…Το κορίτσι παύει να έχει χαρά… Έπεσε και το τελευταίο οχυρό! Και σ΄αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα, μπουκάρει νεαρά γκομενοειδής με τσίχλα, κρίκους ως τσιγγάνα τουρκογύφτισσα, τσόκαρο 20ποντο και μίνι φούστα ή μάλλον ζώνη που παίζει το ρόλο φούστας… Κάνει κάτι θεατρινισμούς βιασύνης, μουρμουρίζει κάτι «και πήρα μόνο 10 λεπτά άδεια», μας κοιτάζει ξαναπαίζοντας την παράσταση «βιάζομαι » και μπουκάρει στο γραφείο του γιατρού με θράσος. «Υπάρχει σειρά» φωνάζω εγώ, «Μόνο το βιβλιάριο ν΄αφήσω και φεύγω», «Μη μου το αφήνεις» λέει ο γιατρός «Περίμενε ένα λεπτό να σ΄εξυπηρετήσω», «Μα νιώθω άσχημα» λέει εκείνη με νάζι «Πολύ καλά κάνεις» πετάγομαι εγώ ως πορδή. Χέστηκε αυτή! Περιμένω ότι κάποιοι θα διεκδικήσουν μαζί μου το δίκιο…Τόσο εύκολος στόχος. Ένα θρασύ ξέκωλο εναντίον 12 ατόμων… Αμ δε! Διαπίστωσα ότι έχουμε μεταμορφωθεί σε τηλεθεατές ακόμα και χωρίς τηλεόραση. Όλοι προτίμησαν να σχολιάζουν σε μένα την αγένεια της κοπέλας, να κουτσομπολεύουν μεταξύ τους το «θράσος και κατάντημα» αλλά κανείς δεν τα έβαλε απευθείας με τον στόχο… Κι ήταν τόσο εύκολος, γαμώτο! Έφυγα μελαγχολική…Ώστε έχουμε χάσει τόσο τα αντανακλαστικά μας; Αναρωτιόμουν. Τόσο γκαζωμένοι και τόσο απόλυτα τζούφιοι απογίναμε ακόμα και στα καθημερινά; Πήγα στην παραλία να ξεσκάσω…Ένας γιούκος από σκουπίδια στη θέση του για 5η μέρα…«Δε βαριέστε» μου είπε μια κυρία «Σιγά που θα τα μαζέψουν! Μη χάνετε το μπάνιο σας. Μην αγωνίζεστε άδικα»…Πάω και φέρνω σακούλες. Δεν περιμένω άλλο, αναλαμβάνω καθαριστής…Μαζεύονται μερικοί…Όχι για να βοηθήσουν…Κυρίως για να σχολιάσουν την αδιαφορία των αρχών και μπλα μπλα μπλα…Ξανά τηλεθεατές… Γαμώτο! Τελικά είτε μ΄ανοιχτή είτε με κλειστή τηλεόραση… Τηλεθεατές μόνιμοι καταντήσαμε!... Δειλά δειλά το πάθαμε κι αυτό….http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3382118986583770755