».Η προσμονη των ξενων «επενδυσεων» και μερικοι «τιγρεις», ασιατικοι και μη.

tvxsteam Του Σ. Δεββέ

Κυρίαρχη άποψη από ΜΜΕ, πολιτικάντηδες και λοιπούς «παπαγάλους» είναι ότι χρειαζόμαστε επειγόντως καθεστώς προνομίων για τις μεγάλες επενδύσεις. Ότι πρέπει η χώρα να εξαρτά την ανάπτυξή της από την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και επενδύσεων. Ότι πρέπει να παραδοθεί τροφή στην παγκόσμια αγορά, γιατί «έτσι θα πάμε μπροστά» . Ότι όλα θα..
λυθούν αν προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις και κεφάλαια. άρα πρέπει να είμαστε υπάκουοι, «ελκυστικοί» για τους ξένους «επενδυτές». Τα ίδια και τα ίδια από την εποχή του Κωλέτη, του Δεληγιάννη κοκ.

Βαφτίζεται «ανάπτυξη» ότι τυχοδιωκτικό πετάει και κολυμπάει από τα φρουτάκια και τον κουλοχέρη μέχρι τα Αράβικα (αλλά ..όχι φιλο-αραβικών συμφερόντων) Λας Βέγκας. Θέλουν να καταντήσουν την Ελλάδα πορνείο International για τη Διεθνή των Μαυραγοριτών , ανοικτή για κάθε είδους βρωμο-δουλειά, ξέπλυμα και τα τοιαύτα . Βέβαια αυτό δε συνιστά ανάπτυξη (σιγά τις μόνιμες δουλειές που θα δώσει) αλλά μόνιμη παρακμή.

Όταν μάλιστα αγνοούνται τόσο επιδεικτικά μελέτες της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου, (http://courses.arch.ntua.gr/View.aspx?i=111851) χάρην του «Εμίρη και του Κακομοίρη», αναρωτιέται κανείς αν θα πρέπει να προτρέπει στη νέα γενιά «μάθε παιδί μου γράμματα» σύμφωνα και με τη γνωστή ταινία του Θ. Μαραγκού ή αν θα πρέπει να περιμένει έναν «Ξυπόλητο Πρίγκιπα» να του μοιράσει κανένα ρολόϊ

Πότε φταίγαν οι «μεγάλοι μισθοί στην Ελλάδα», που συμπτωματικά είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη (πού πήγε η περίφημη σύγκλιση με τους μισθούς της ευρω-ζώνης που μας είχαν φάει τα αυτιά οι κρατούντες την περίοδο 1999-2004), πότε οι συνδικαλιστές που “τρομάζουν” τους επενδυτές.

Η αλήθεια είναι ότι οι μισθοί στην Ελλάδα είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρωζώνη και γι αυτό επιχειρήθηκε από τις κυβερνήσεις πλαστή «ανάπτυξη» της εσωτερικής ζήτησης, με έξαρση των ιδιωτικών χρεών (δεν αμοίβομαι πολύ αλλά έχω δέκα πιστωτικές).

Τα ιδιωτικά κέρδη μέσω τέτοιων επενδύσεων απογειώθηκαν. Κάθε άλλο παρά παραγωγικές επενδύσεις με μόνιμες και αξιοπρεπείς δουλειές έναντι κοινωνικής ασφάλισης έγιναν.

Λόγω νομίσματος και ελευθερίας μετακίνησης κεφαλαίων, τα ιδιωτικά κέρδη «την έκαναν από την Ελλάδα» για τζόγο στις διεθνείς αγορές μετοχών, ομολόγων, παραγώγων κλπ. Όσο περισσότερο ανοιγόμαστε με το ευρώ «στις αγορές» , τόσο γιγαντωνόταν η ροή πόρων προς το εξωτερικό

Η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό πεδίο για τα ξένα κεφάλαια λόγω υψηλού μέσου ποσοστού κέρδους στην οικονομία της, και μάλιστα του πιο ψηλού στην ευρωζώνη, ειδικά τη δεκαετία του ευρώ. Η καθαρή εισροή κεφαλαίων έφτασε μέχρι και 95% του ΑΕΠ το 2007 της «ισχυρής Ελλάδας» του «Καταλληλότερου».

Όμως με σκοπό να γίνει η Ελλάδα θελκτική στα ξένα κεφάλαια έγινε όαση χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας.

Έτσι μπορεί να χαμε εισροές κεφαλαίου, αλλά πάνω από 70% πήγε σε επενδύσεις κερδοσκοπίας που είχαν να κάνουν με κρατικά χαρτιά χρέους και μετοχές, σχεδόν 30 % για ξέπλυμα σε καταθέσεις σε ντόπια τραπεζικά ιδρύματα και μόνο 1,5 % σε άμμεσες επενδύσεις . Όπου και αυτές τι σόϊ επενδύσεις ήταν ;; εξαγοράς και συγχώνευσης εταιρειών !

Αυτό απέχει μακράν του «ελεύθερου ανταγωνισμού», οι πολυεθνικές δε χολοσκάνε να ανταγωνιστούν τις ντόπιες αλλά αγοράζουν τους ανταγωνιστές τους περιορίζοντας δραστικά τις ντόπιες επιχειρηματικές δράσεις

Βέβαια αυτό είναι γενικό φαινόμενο της παγκόσμιας αγοράς. Υπάρχει τεράστια συγκέντρωση κεφαλαίου που παγκοσμίως οι άμεσες επενδύσεις είναι σε συντριπτικό βαθμό εξαγορές και συγχωνεύσεις, Αν συγκρίνουμε το ποσοστό αυτό με όλη την περίοδο από το 1945 μέχρι τη δεκαετία του 80, θα δούμε ότι σε όλη τη μεγάλη αυτή περίοδο οι συγχωνεύσεις μόλις ξεπέρασαν το 1/3 των άμμεσων επενδύσεων.

Έτσι η παραγωγή της χώρας μικραίνει συνεχώς μέχρι εξαφάνισης ακριβώς λόγω της «πολυπόθητης εισροής κεφαλαίων» εφόσον η οικονομική της ζωή γίνεται βορά στο διεθνή ανταγωνισμό.

To πιο απλό παράδειγμα που μπορούμε να «φανταστούμε» είναι μια πολυεθνική επίπλων, που χωρίς να μπεί καν σε παιχνίδι ανταγωνισμού σαρώνει τα πάντα και μπορούμε να φανταστούμε πόσοι επιπλοποιοί μπορούν να κλείσουν για χάρη της. Από τη στιγμή που το εισόδημα πέφτει ραγδαία, λογικό είναι να αψηφιέται η ποιότητα και μέσα από ισοπεδωτικά γούστα (για τέτοια είμαστε τώρα ;;) να προτιμώνται προϊόντα αμφιβόλου ποιότητας.
Και εννοείται ότι η όποια απασχόληση σε τέτοιου είδους παραρτήματα πολυεθνικών είναι επισφαλής, όχι μόνιμη με παραρτήματα να ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με τις ορέξεις και τα «γραφήματα» κάποιων μανδαρίνδων στα κεντρικά γραφεία τους που χρυσοπληρώνονται για να «εξυγιαίνουν» επιχειρήσεις, κρίνοντας τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων ανά τον κόσμο.

το θεμέλιο επομένως για τη στήριξη της ντόπιας παραγωγής είναι όχι αυτή να δίνεται βορά στην παγκόσμια αγορά μέσα από «αναπτυξιακά πλαίσια» (της πλάκας) και «μεταρυθμίσεις-κίνητρα επενδύσεων» (βλέπε εξαγορών και επέκτασης πολυεθνικών) αλλά η εξασφάλιση αξιοπρεπούς σταθερού εισοδήματος και αίσθησης εργασιακής σταθερότητας για τον πολύ κόσμο που με την σειρά του θα στηρίξει και τις ντόπιες παραγωγικές δραστηριότητες, σε μια γενικότερη κλίση του «εκκρεμούς» υπέρ του κόσμου της Εργασίας .
Αλλά αξίζει να θυμηθούμε τι μας προέτρεπαν μόλις πρό πενταετίας έως και δεκαετίας ορισμένοι συστημικοί κύκλοι εν χορώ, οι ίδιοι που μας λένε τώρα ότι «μαζί τα φάγαμε», ότι «τα πάρτι τέλειωσαν» (εκτός από τα δικά τους βέβαια) και άλλα ξαναζεσταμένα επιμύθια.
Έχοντας προφανώς το νου του σε “άρπα κόλα δουλειές” το σύστημα μας ενθάρυνε στο χάϊδεμα εισροών κεφαλαίου για χρηματο-πιστωτικές κομπίνες.

“Να γίνουμε χώρα υπηρεσιών” μας ξεφώνιζαν τα αυτιά από Διοικητές Τράπεζών ( 2004-5) έως “επιτυχημένους μανατζαραίους της αγοράς” . άρα “ξεχάστε την παραγωγή , τη “μουτζούρα” και το χειροπιαστό προϊόν , εμείς είμαστε κατάλληλοι για άλλα”, μας λέγαν τότε

“….Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τα συνθήματα. “Είμαστε χώρα τουριστική”και “Θα γίνουμε χώρα παροχής υπηρεσιών” μας δημιουργούσαν αγανάχτηση ως επιστήμονες γεωπόνους καθώς γνωρίζαμε ότι το τουριστικό εισόδημα είναι επισφαλές με την πρώτη οικονομική κρίση, ενώ η γεωργία που παράγει τρόφιμα (βασική ανθρώπινη ανάγκη) έχαιρε αδιαφορίας και μαρασμού….” Σταθμός Γεωργικής Έρευνας Ιεράπετρας.

Τώρα ; μας λένε τεμπέληδες οι ίδιοι άνθρωποι και μας κουνάν το δάχτυλο “να δουλέψουμε” Σε τι οικονομικό περιβάλλον για να φτιάξουμε προϊόντα ; αφού αυτοί τα ξεχαρβάλωσαν. τους φταίνε οι μισθοί ; αν δουλεύουμε και τους πληρώνουμε …θα μαστε πιο …..ανταγωνιστικοί ;;(!!!)

Σε σχέση με την περίφημη ανταγωνιστικότητα και ότι δεν “δουλευουμε εξίσου παραγωγικά με τους εταιρους μας” : Οι χώρες δεν είναι επιχειρήσεις που πουλάνε συγκρίσιμα προϊόντα, άλλο η αυτοκινητοβιομηχανία–άλλο ο τουρισμός.
Ας θυμηθούμε τις τίγρεις της Ασίας ή την “κέλτικη τίγρη “, το Ιρλανδικό μοντέλο που τόσο θαύμαζαν οι νεοφιλελεύθεροι. Ανερχόμενες δυνάμεις μέχρι το 1998, που όμως δεν σώθηκαν από μαζική φυγή κεφαλαίων, όσο πιο προχωρημένες ήταν οι “¨μεταρυθμίσεις ” που απελευθέρωναν την κίνηση κεφαλαίων τόσο πιο σκληρή ήταν η κρίση σε αυτές. Οι κινήσεις κεφαλαίων δεν αποτελούν προβλέψιμο δρομολόγιο που να καθορίζονται από μια μεταβλητη ας πούμε.

Η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας δείχνει τη θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Με ποιόν τρόπο συμμετέχει στην παγκόσμια οικονομία και τι θέλει να ταμιεύσει από την οικονομική δραστηριότητα διεθνώς.

Χωρίς η χώρα να αναλάβει τον έλεγχο στην παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας της, δεν μπορεί να μπει με καλούς όρους στον καταμερισμό εργασίας σε διεθνές επίπεδο. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αυτό με το ευρώ και με καθεστώς ελεγχόμενης (από τους «φίλους» ΔΝΤ-ΕΕ) χρεωκοπίας.

Το «κινεζικό μοντέλο»

Και για να τελειώνουμε και με ένα άλλο φρουτάκι που φοριέται πολύ τώρα τελευταία (σαν και τα νεότευκτα, τζογαδόρικα και τυχοδιωκτικά της Μνημονικής «ανάπτυξης»): το στυλάκι «να γίνουμε σαν την Κίνα»

Για όσους εκθειάζουν το περιβόητο κινεζικό ινδικό κλπ μοντέλο της ελαστικής και ανασφάλιστης δουλείας θα πρέπει να τους τονίσουμε το εξής :
για 100 ας πούμε ευρώ πώλησης της τιμής ενός προϊόντος που παράγεται στην Κίνα

55% πάει στην πολυεθνική αλυσίδα που το διαθέτει στους καταναλωτές της Δύσης 15% πάει στο κράτος της πολυεθνικής μέσω ΦΠΑ, του οποίου κράτους οι εργαζόμενοι τώρα γεύονται την ανεργία λόγω απεγκατάστασης της παραγωγής από τη χώρα τους.

15% στη χώρα που έχει το ντιζαιν, το δίκτυο πωλήσεων και δίνει υπεργολαβικά την παραγωγή στους κινέζους 2,5 % σε μεταφορές, 8% για την αγορά πρώτης ύλης , 5% για συντήρηση και πάγια εργοστασιακού εξοπλισμού
στους Κινέζους εργαζόμενους πάει μόλις το 0,5 % ! Και άνευ κοινωνικής ασφάλισης, και στο κινεζικό αφεντικό το 1,5 %

Άρα στη χώρα παραγωγής μένουν ψίχουλα. Αξίζουν αυτά τα ψίχουλα για την κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων ;; και η “προσέλκυση επενδυτών” (αυτής της μορφής) αντί της εγχώριας παραγωγικής ανάπτυξης προς όφελος της εργασίας ;;

Οι χώρες που έχουν την πολυεθνική παρουσιάζουν ανεργία λόγω των κινεζικών φτηνών εργατικών χεριών. Οι χώρες όπου διατίθενται τα προϊόντα αυξάνουν τις εισαγωγές τους, μηδενίζουν την παραγωγή τους και γιγαντώνουν κι αυτές την ανεργία

Αυτό είναι το μοντέλο του μεταλλαγμένου αυταρχικού καπιταλισμού που τόσο κάποιοι ονειρεύονται

Αυτός ο παγκοσμιοποιημένος καταμερισμός υπονομεύει και την Κίνα, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν κερδίζει σε τεχνολογία και τεχνογνωσία. αυτές μένουν στα χέρια της Δύσης των ολίγων, δηλ τα προϊόντα της είναι Μade in China και όχι Μade BY China. έτσι με μια απλή μετακόμιση των venture capitals χανει το παιχνίδι (που ποτέ δεν ήταν για τον κόσμο της επωφελές) και την τεχνογνωσία. Αποτελεί δε η Κίνα μια απο τις επόμενες φούσκες του συστήματος, ειδικά αν πέσει σε ένα ντόμινο πτώσης κατανάλωσης του «αναπτυγμένου κόσμου» στον οποίο απευθύνεται ενώ ταυτόχρονα είναι μέρος του «αναπτυσσόμενου κόσμου».

Αυτός ο τρόπος καταμερισμού της εργασίας ίσως και να καθησυχάζει χώρες σαν τη Γερμανία που εφόσον στρέψει την παραγωγή της εντελώς προς ανατολάς κερδίζοντας μέσω του κινέζικου μοντέλου που περιγράψαμε και κρατώντας το πολύτιμο design, την τεχνογνωσία και το ΒΥ GERMANY (και όχι το in Germany) έχει ήδη αποκομίσει ό,τι είχε να κερδίσει από την Ευρωζώνη (κυρίως του Νότου). Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που , αντί για ενίσχυση του υποτιθέμενου «μηχανισμού στήριξης», προωθεί το «ποινολόγιο» για ελεγχόμενη χρεοκοπία χωρών της Ευρωζώνης, (θα «συναποφασιστεί τον Οκτώβριο με τους «εταίρους») Το πολύ - πολύ να αποχωρήσει κι αυτή από το ευρώ ! (αφού μας ξεζούμισε κανονικά).

Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει την Κινέζικη ολιγαρχία να παίζει τα παιχνίδια της προσπαθώντας να αποκομίσει τα μέγιστα από αυτό τον διεθνή καταμερισμό, σε βάρος βέβαια του λαού της.
Και καθώς αποτελεί το ιδανικό μοντέλο που συνδυάζει αυταρχικό καπιταλισμό με πολιτική ολιγαρχία στο εσωτερικό, μάλλον το πρότυπο μοντέλο διεθνώς και για τη Δύση (αρχομένης από την Ελλάδα και την Ευρωζώνη ;) για μπίζνες «τύπου Μνημονίου και Δανειακής Σύμβασης» δεν διστάζει αντίστροφα να κρατά εγκλωβισμένες σε αυτή την κυκλική τροχιά τις χώρες της Δύσης. Πότε με τα αμερικανικά ομόλογα, πότε με περιουσιακά στοιχεία άλλων χωρών.

Ολοένα και περισσότεροι «επενδυτές» θα κρατήσουν τα λεφτά τους για να τα επενδύσουν

«όταν περάσει η κρίση», μια καθώς πρέπει mainstream έκφραση για το : όταν «κινεζοποιηθούν» οι εργαζόμενοι επί γης, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, αφού δε θα χρειάζεται να πληρώνονται με τους “υπέρογκους” μισθούς των….100 ευρώ (τα μηδενικά είναι σωστά, μην τα ξαναμετράτε! ). Ως τότε, ο χρυσός γι αυτούς είναι η καλύτερη αποθήκη πλούτου.

Φυσικά μια χώρα σαν την Κίνα που κατέχει πλήθος αμερικανικών ομολόγων δεν τολμά να διαρρεύσει καν ότι σκοπεύει να ξεφορτωθεί τα ομόλογα των ΗΠΑ γιατί λόγω πανικού αυτά θα καταντήσουν «τελείως παλιόχαρτα» πριν τα ξεφορτωθεί η Κίνα.
Έτσι προς το παρόν αγοράζει γη, επιχειρήσεις, χρυσάφι και υποδομές, με προσανατολισμό ακόμα και περιουσιακά στοιχεία στη γείτονα Ιαπωνία ! Δεν είναι ένδειξη χλιδής ή επέκτασης αλλά μια κίνηση προστασίας και αποφυγής πανικού μπροστά σε μια νέα φούσκα-ντόμινο της Δύσης ανάλογη με αυτήν των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Kαι αυτά εφόσον συνεχίζει να επενδύει έτσι και όχι προκειμένου να κατευνάσει την ανισορροπία -και κοινωνική ανάμεσα στον πληθυσμό, το ποσοστό κάλυψης υγείας στην «κομμουνιστική» Κίνα είναι 16% !— αλλά και ανάμεσα στις επαρχίες , πράγμα που δημιουργεί σοβαρές προϋποθέσεις για αποσχιστικές τάσεις.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του καθηγητή Feng Zhaokui από την Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών του Πεκίνου που αναφέρει σε σχέση με τη σινο-ιαπωνική εμπορική ρήξη του τελευταίου καιρού ότι « το να μποϋκοτάρουμε ιαπωνικά προϊόντα δεν είναι τόσο αποδοτικό όσο το να επενδύσουμε μέσω της εξαγοράς ιαπωνικών περιουσιακών στοιχείων.

Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει την Κίνα σε μια Μπανανία τύπου …. Ελλάδας λόγω σύμβασης παραχώρησης να μετατρέπει τις εργασιακές σχέσεις στα λιμάνια, πάλαι ποτέ προσοδοφόρα για το ελληνικό δημόσιο σε σχέσεις επισφαλούς εργασίας με τη μετατροπή των εργαζομένων σε εκ περιτροπής απασχολούμενους, χωρίς ένταξη σε βαρέα και ανθιυγεινά, με αδήλωτη εργασία (παράθυρα φοροδιαφυγής των υπεργολαβιών) και το στυλ ειδοποίησης «έλα να δουλέψεις σήμερα που χει δουλειά»

Αυτήν την ανάπτυξη φέρνουν οι Κινεζικές επενδύσεις και τα …χρυσά ρολόγια.
Ωρα μας καλή !

Του Στάθη Δεββέ από την «Σφενδόνα».