»Η χαμενη «γοητεια» του λαικισμου

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου «E» 15/10

Παρακολουθώντας την πολιτική Ιστορία των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας, είναι σαφές ότι ο «λαϊκισμός» υπήρξε το «οξυγόνο» σχεδόν όλων των αντιπολιτεύσεων. Η σίγουρη μέθοδος ώστε μια αντιπολίτευση με τον χρόνο να γίνει κυβέρνηση! Αλλο αν ως κυβέρνηση, αφού προσαρμοζόταν στην πραγματικότητα, έκανε κατά κανόνα το αντίθετο... Αλλά και κυβερνήσεις σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον λαϊκισμό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις απλά η...
καλή αντιπολίτευση πλειοδοτούσε σε λαϊκισμό κ.ο.κ.

Παρ’ όλη τη μεγάλη οικονομική κρίση της χώρας, για την οποία σ’ ένα μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνη η ΝΔ, η νέα ηγεσία της, μετά τη συντριπτική ήττα που υπέστη η παράταξη τον Οκτώβριο του 2009, επέλεξε τον «σίγουρο» αντιπολιτευτικό δρόμο του λαϊκισμού. Προσπαθώντας να «σβήσει» τις πρόσφατες ευθύνες της, που μας οδήγησαν αναγκαστικά στη λύση του «μνημονίου», επιχειρεί, έστω και χωρίς πειθώ προς το παρόν, να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου.

Υιοθετεί μια λαϊκίστικη και αφελή «αντιμνημονική» γραμμή, υποστηρίζοντας συνειδητά διάφορες εξωπραγματικές ή θολές θέσεις, χωρίς καμία εναλλακτική λύση. Από το ότι θα... εξαφανίσει το έλλειμμα σε 18 μήνες μέχρι το «άλλο μείγμα» πολιτικής κ.λπ. Βέβαια δεν θα είναι ενδεχομένως η πρώτη αντιπολίτευση που λέγοντας σαχλαμάρες κέρδισε την κυβέρνηση! Αυτό όμως μέλλει να το δούμε, αν μπορεί να λειτουργήσει στις παρούσες έκτακτες συνθήκες για τη χώρα. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν. Το μεγάλο σοκ της κρίσης από τη μία δημιουργεί δυσαρέσκεια συνολικά για το κομματικό μας σύστημα, από την άλλη όμως κάνει τους πολίτες επιφυλακτικούς στους λαϊκισμούς της αντιπολίτευσης. Ακούει, παρακολουθεί, συγκρίνει, αλλά δεν «τσιμπάει» όπως πριν. Οπωσδήποτε θα βρει τρόπους να διαμαρτυρηθεί, όμως η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ακόμα μη αποδεκτός «αγωγός» αυτής της διαμαρτυρίας. Το «φαινόμενο Δημαρά» είναι χαρακτηριστικό.


Το αντιπολιτευτικό πρόβλημα του κ. Σαμαρά δεν βρίσκεται τόσο στην κ. Μπακογιάννη, τον κ. Καρατζαφέρη ή τον κ. Μητσοτάκη, όσο στην αδυναμία του να συγκροτήσει έναν αντιπολιτευτικό λόγο συμβατό με τις ιδεολογικές, πολιτικές, προγραμματικές και ευρωπαϊκές θέσεις της παράταξής του. Αυτό καθιστά τον αντιπολιτευτικό του λόγο -εκτός του αντι-πασοκισμού- μη αναγνωρίσιμο στον ευρύτερο παραταξιακό χώρο της Κεντροδεξιάς αλλά και των Ευρωπαίων ομολόγων του.

Ακολουθεί έναν λαϊκισμό που υπερβαίνει τα θεμελιώδη στοιχεία της παράταξής του και ως εκ τούτου είναι αναξιόπιστος, που μπορεί όμως να του «αποδώσει» μόνο αν επιβεβαιωθεί το χειρότερο σενάριο για τη χώρα.

Κάτι, δηλαδή, σαν τους διεθνείς τζογαδόρους που «ποντάρουν» όλα τα λεφτά τους στη χρεοκοπία της Ελλάδας...