»ΚανεΙς δεν σΩζεται αν δεν θΕλει να σωθεΙ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΝΕΑ

Γενικά έχω µια επιφύλαξη µε τους σωτήρες. Αυτούς δηλαδή που εµφανίζονται συνήθως από το πουθενά και θέλουν ντε και καλά να σε σώσουν. Οχι, λες εσύ, δεν θέλω ρε παιδιά, αφήστε µε να προσπαθήσω µόνος µου, όχι, σου απαντούν αυτοί, θα σε σώσουµε θες δεν θες. Κατά τον αείµνηστο Λέοντα Καραπαναγιώτη, βέβαια, «κανέναν δεν µπορείς να σώσεις αν δεν θέλει κι ο ίδιος να σωθεί», αλλά αυτή είναι µιας άλλης τάξεως ..συζήτηση. Εδώ το θέµα µας είναι οι κάθε φορά αυτοπροσδιοριζόµενοι σωτήρες που επιδιώκουν να µας σώσουν ανεξάρτητα από το αν θέλουµε εµείς, αν µπορούν αυτοί και αν, τρίτο και σοβαρότερο, το επιτρέπουν οι συνθήκες. Υπό την έννοια αυτή, προσωπικά ήµουν εξαρχής επιφυλακτικός µε αυτά τα σούρτα - φέρτα κυβερνητικών στελεχών στο Κατάρ, που εµφανίστηκαν µε τον πιο φαµφαρόνικο τρόπο ως η εξ ουρανού λύση για το πρόβληµα της ανάπτυξης που αντιµετωπίζει η χώρα. Θυµόµουν, για παράδειγµα, ότι κάτι ανάλογα είχαν γίνει πάλι µε το Κατάρ επί Καραµανλή και τελικά µείναµε µε τις φωτογραφίες στο χέρι. Επενδύσεις µηδέν. Λένε ότι στην πολιτική σπανίως τα παθήµατα γίνονται µαθήµατα. Η πρόσφατη αποτυχία µε την επένδυση στον Αστακό το επιβεβαιώνει. Εκπροσωπούν πολίτες άλλου έθνους! Αυτό είναι το ένα που έχω να πω. Το δεύτερο είναι πως δεν καταλαβαίνω τους πανηγυρισµούς σύσσωµης της αντιπολίτευσης που απέτυχε η επένδυση. Ανήκει σε άλλο κράτος η αντιπολίτευση αυτή; Εκπροσωπεί πολίτες άλλου έθνους; Αν τελικά υλοποιούνταν αυτή η επένδυση στον Αστακό, θα ήταν για πολίτες άλλης χώρας ή για τους Ελληνες; Μυστήρια πράγµατα. Θα µου πεις, και το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση αυτού του είδους έκανε τον καιρό που τις τύχες της χώρας διαχειριζόταν (µε τα γνωστά αποτελέσµατα) η Νέα Δηµοκρατία, και θα συµφωνήσω. Αλλά εδώ που φτάσαµε, χωράει µια άλλη στάση; Εχουµε την πολυτέλεια να επιχαίρουµε γιατί καταριανοί επενδυτές και ιταλοί αγοραστές τα σπάσανε για την τιµή του προϊόντος που θα παραγόταν στον Αστακό, και οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν από τα δικά µας προβλήµατα, την ανεργία, την ύφεση κι όλα αυτά, σου λένε, δεν τα βρήκαµε στην τιµή, δεν κάνουµε επένδυση; Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος του κόσµου µπορεί να ακουγόταν µια γκρίνια, αλλά ώς εκεί. Εδώ, φταίει η κυβέρνηση. Ωραία, µια χαρά πάµε... Ενα ταλέντο... ποδοσφαιρικό Κι υπάρχει και ο Τσίπρας που χρεώνει στον Γιώργο την αποτυχία της επένδυσης στον Αστακό. Τι του χρεώνει; Οτι «εξυπηρετεί συµφέροντα συµβούλων του, ενδεχοµένως συγγενών και φίλων του». Μάλιστα. Είναι αυτός λόγος αριστερός, λόγος ρηξικέλευθος, λόγος ταυτισµένος µε την ηθική που (ιστορικά οφείλει να) εκπέµπει, πρεσβεύει και εκπροσωπεί η Αριστερά; Και πάνω απ’ όλα, είναι αυτός λόγος ενός νέου πολιτικού που µε την είσοδό του στο πολιτικό στερέωµα γέννησε πολλές ελπίδες για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας; Κρίµα, µόνο αυτό έχω να πω. Αλλά όπως φαίνεται, φλερτάρει κι αυτός µε την τύχη που έχουν συνήθως τα ταλέντα στο ποδόσφαιρο: παίζουν µερικά µατς στην πρώτη οµάδα, πέφτουν πάνω τους τα φώτα της δηµοσιότητας, αποθεώνεται το ταλέντο τους και µετά καταλήγουν να γυαλίζουν τον πάγκο της οµάδας µέχρι να χαθούν οριστικά... Κι άλλα µαύρα πρόβατα στην Ευρώπη Αλλά πάντως, όσοι πιστεύουν ότι αυτά που γίνονται εδώ είναι πρωτοφανή, ας ρίξουν µια µατιά στη γειτονιά µας (στην Ευρώπη) να δουν τι γίνεται και να καταλάβουν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει δραµατικά. Και πως δεν είµαστε πια εµείς τα µαύρα πρόβατα της ηπείρου. Υπάρχουν κι άλλοι. Στη Βρετανία, η κυβέρνηση προκειµένου να µειώσει το έλλειµµα από το 11% στο 2% µέσα σε 4 χρόνια θα απολύσει – προσέξτε παρακαλώ – 490.000 δηµοσίους υπαλλήλους. Αλλες 100.000 υπαλλήλους θα απολύσουν οι δήµοι (θυµίζω ότι εδώ δεν ανανέωσαν τις συµβάσεις µερικών χιλιάδων συµβασιούχων κι έγινε κόλαση). Ακόµη, λέει, η κυβέρνηση αυξάνει στα 66 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, κάνει σοβαρές περικοπές στο κράτος πρόνοιας, και γενικώς άσ’ τα να πάνε. Στη Γαλλία, που τα... όµορφα αυτοκίνητα όµορφα καίγονται αυτές τις µέρες στους δρόµους, καλή ώρα σαν τα «Δεκεµβριανά» τα δικά µας που ήµασταν πρώτο θέµα παντού, οι Γάλλοι είναι στα κάγκελα επειδή η κυβέρνηση αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Εδώ, πήγε στα 65 και γίνεται τεράστιος πανικός. Γιατί τα λέω αυτά; Για να επισηµάνω ότι, παιδιά, υπάρχουν και χειρότερα και µάλιστα σε χώρες που έχουν λιγότερα οικονοµικά προβλήµατα από µας. Μη λέµε ό,τι θέλουµε τώρα. Χρειάζονται κι άλλα «όχι» Και να πω και κάτι άλλο: εγώ τον χάρηκα το Γιώργο προχθές που έστειλε το µήνυµα στον Ολι Ρεν, στην Κοµισιόν και την τρόικα ότι «µέχρις εδώ’» ήταν τα µέτρα. Ο,τι πήραµε πήραµε, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες. Θα χαιρόµουν όµως διπλά αν αυτό το «όχι» το είχε πει κατά καιρούς που η τρόικα πίεζε και για άλλα µέτρα και η κυβέρνηση είχε χάσει την µπάλα µη ξέροντας τι να απαντήσει και πώς να συµπεριφερθεί απέναντι στις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Ξεχνάω εγώ, ας πούµε, την ιστορία µε τον 13ο και το 14ο µισθό στον ιδιωτικό τοµέα και τι είχε γίνει µέχρι να τα στυλώσει η κυβέρνηση και να πει όχι, ρε παιδιά, δεν πρόκειται να σας κάνω το χατίρι... Βεβαίως, έπρεπε να γίνουν κάποια στιγµή πράγµατα εδώ µήπως και διορθωθεί κάπως η κατάσταση. Αλλά µε µέτρο. Και κυρίως µε τη..ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4600538