»Ηρθαμε για τα χαλια

ΓΡΑΦΕΙ Η ΡΙΚΑ ΒΑΓΙΑΝΗ «E» 14/10

«Φιγούρα» μοναδική στην (παρα)τηλεοπτική μας πραγματικότητα, η κυρία Δέσποινα Μοιραράκη. Εμπόρισσα έξυπνη, από τις πρώτες που βγήκε η ίδια να διαφημίσει την πραμάτεια της σε προαγορασμένο τηλεοπτικό χρόνο. Προχθές, η επιχείρησή της δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα. Της έσπασαν το μαγαζί και της πήραν τα εμπορεύματα. Και τα μεταξωτά και τα χειροποίητα και τα ρόδα του Ισπαχάν. Επαθε η γυναίκα σοκ με το ριφιφί: το ..
λαμπερό φωτογενές της πρόσωπο πήρε τη χαρακτηριστική μπορδοροδοκόκκινη απόχρωση - πατέντα στις παρουσιάσεις της. Ευχόμαστε σύντομα να συλληφθούν οι κλέφτες και να επιστρέψουν οι μπουχάρες στη μπουχαρολόγο τους.

Δυστυχώς, τα κλεφτρόνια δεν μπούκαραν για πλάκα, ούτε φυλάνε τα κλοπιμαία για μια ενδεχόμενη ακτιβιστική ενέργεια (π.χ. να τις ποδοπατήσουν σε χριστουγεννιάτικο πάρτι ανέργων στο Σύνταγμα). Εκλεψαν για να πουλήσουν. Πού;

Αν ήμουν φίλη της κυρίας Μοιραράκη, θα της συνιστούσα να ξεκινήσει από την Αγορά του Σχιστού. Εκεί πουλάνε τα πάντα, από καναρίνια μέχρι Ρολς Ρόις: συχνά τα καναρίνια είναι ψεύτικα και οι Ρολς Ρόις αληθινές, σκέτη σουρεάλα. Ολο και κάποιος θα ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που πουλάει πίσω από το σωρό των κουρελούδων κάποιο «πολύ καλό» κομμάτι. ‘Η περισσότερα.

Μετά, θα πρέπει να ενεργοποιηθούν τα δίκτυα γειτονιάς-επαρχίας: αν ο φιλικός τζίπσι της περιοχή σας, ρωτήσει όλο τακτ, μήπως ενδιαφέρεστε για κανένα «χαλίον» εξωτικό και αθάνατο, προσοχή! Δεν θέλετε να γίνετε κλεπταποδόχοι, ούτε να δεξιώνεστε τα πεθερικά πάνω στις κατάρες της κυρίας Δέσποινας.

Τέλος πάντων, της γυναίκας της στοίχισε. Αλλά κι εμένα μου στοίχισε (ψυχολογικά). Η Δ.Μ. είναι θεσμός. Δεν έχει μείνει τίποτα ιερό και όσιο στη χώρα; Καμία μπέσα μεταξύ του υποκόσμου;

Τι θα ακολουθήσει; Θα μπουκάρουν μια νύχτα και θα κλέψουν, δηλαδή, τι άλλο; Τα εξτένσιονς της Βανδή; Τους ζαβούς της Πάνια; Τις αρβύλες του Ραδιοαρβύλα; Πού πάμε; Πού οδηγούμεθα ως έθνος; Σε τι κόσμο φέρνουμε τα χαλιά μας;