»Παντα η πατριδα σε χρειαζεται

του Κώστα Γιαννακίδη Protagon.gr

O πρωθυπουργός επέκρινε τις κινητοποιήσεις που πλήττουν τη λειτουργία των αρχαιολογικών χώρων και, τέλος πάντων, οι διαμαρτυρόμενοι ας επιδεικνύουν σεβασμό απέναντι στα μνημεία. Εντάξει, αλλά οι διαμαρτυρόμενοι είναι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού και πρέπει με κάποιο τρόπο να προσελκύσουν καμιά κάμερα προς το ..
πρόσωπο τους. Υπό οποιαδήποτε άλλη μορφή κινητοποίησης ο σχολιαστής του κεντρικού δελτίου δεν θα γυρίσει καν να τους κοιτάξει.
Εν τέλει ας πλήρωνε το κράτος τα δεδουλευμένα των ανθρώπων και ο Παρθενώνας θα παρέμενε ατάραχος να υποδέχεται τους τουρίστες.

Μα, θα μου πείτε, είναι η συγκυρία δύσκολη, οι στιγμές κρίσιμες και η χώρα σε κίνδυνο. Συμφωνώ, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα η χώρα έχει να επιδείξει μία προτεραιότητα που είναι πάνω από το συμφέρον κοινωνικών τάξεων και ιδιαίτερα των εργαζομένων.

Πρώτα έπρεπε να εδραιωθεί η Δημοκρατία και μετά η Αλλαγή. Επί Μητσοτάκη προείχε η σωτηρία της χώρας από το βάρος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Μετά ως εθνικός στόχος ετέθη ο εκσυγχρονισμός-οι κινητοποιήσεις έπρεπε και τότε να περιμένουν. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν κακή περίοδος για δυναμικές αντιδράσεις επειδή θα εξέθεταν τη χώρα στο εξωτερικό. Ομοίως, η επανίδρυση του κράτους απαιτούσε χαμηλούς τόνους. Και μετά πάλι η πατρίδα βρέθηκε σε κίνδυνο. Αλλά και παλαιότερα. Η χώρα έπρεπε να ανασυγκροτηθεί από τον εμφύλιο και να πορευτεί προς τη Δύση. Πιο παλιά προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της από τη Μικρασιατική Καστροφή. Και πιο πίσω είχε πάλι Μεγάλη Ιδέα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Γενικά πάντα η πατρίδα θα έχει ένα πρόβλημα που απαιτεί από τους εργαζόμενους να κρατούν το στόμα κλειστό και τα χέρια χαμηλά, ακόμα και αν έχουν 22 μήνες να πληρωθούν από την ίδια την πατρίδα.

Μόνο που όταν παραμένεις 22 μήνες απλήρωτος δεν σε τρομάζει ούτε η πλήρης καταστροφή της χώρας αφού δεν έχεις τίποτα περισσότερο να χάσεις. Οταν δεν έχεις να φας δεν σέβεσαι ούτε μνημεία, ούτε ιστορία διότι αισθάνεσαι ότι όλα αυτά δεν σέβονται εσένα.