»Ξαναδιαβαζοντας τον Σημιτη

Του Γιώργου Λακόπουλου ΝΕΑ

«Ο νικητής είναι μόνος», κατά τον Πάολο Κοέλιο. Και ο Κώστας Σημίτης επίσης. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι βουλευτής, δεν μετέχει στην τρέχουσα πολιτική, δεν έχει ρόλο στο κόμμα. Ωστόσο, μια- δυο φορές που βγήκε από τη μοναξιά του, μάλλον συμπάθεια εξέπεμψε για την κυβέρνηση. Η συμπάθεια όμως έγινε οργή στην τελευταία δήλωσή του. Μόλις 44 λέξεις: « Εξεταστική Επιτροπή για την ..
οικονομία θα πρέπει να γίνει για την περίοδο από το 1996 και μετά.Δεν μπορεί η ίδια κυβέρνηση και τα ίδια πρόσωπα να ήταν έντιμα πριν από το 2001 και ύποπτα μετά. Υπονοούμενα, μισόλογα και πολιτικές εντυπώσεις δεν είναι αποδεκτά».

Πέρα από τις εύκολες ερμηνείες που δόθηκαν, είναι μια δήλωση μυστηριώδης. Κάτι υπάρχει πίσω από τις γραμμές. Για ποιο λόγο χρησιμοποιούνται οι λέξεις «έντιμα» και «ύποπτα» πρόσωπα; Ποιος έθεσε τέτοια θέματα; Υπήρξε απλώς μια συζήτηση για το σουάπ του 2001, μια συνηθισμένη διαδικασία: μάζεψαν χρέη της εποχής σε διάφορα νομίσματα και τα έστειλαν στο μέλλον. Σωστό ή λάθος- αλλά καμιά σχέση με εντιμότητες και υποψίες.

Παραδόξως ο Σημίτης ζητάει Εξεταστική Επιτροπή «για την οικονομία» από το 1996. Η διατύπωση υπονοεί: να εξεταστεί και η πρώτη τετραετία του, όχι μόνο η δεύτερη; Αλλά από πού προκύπτει ότι θα υπάρξει Εξεταστική «για την οικονομία» της δεύτερης τετραετίας του ώστε να προσθέτει και την πρώτη; Ο Παπανδρέου μια τυπική απάντηση έδωσε σε μια σχεδόν οφ-δι-ρέκορντ συζήτηση για το σουάπ και την Γκόλντμαν Σακς, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν είπε ότι θα αναζητηθούν ευθύνες «για την οικονομία» επί Σημίτη. Προς τι η αξίωση για διεύρυνση του αντικειμένου της ενδεχόμενης Εξεταστικής; Και ποια είναι τα «μισόλογα» και τα «υπονοούμενα» που «δεν είναι αποδεκτά»;

Εν κατακλείδι, γιατί ο πρώην πρωθυπουργός απαντά σε κατηγορίες που δεν διατυπώθηκαν ποτέ; Γιατί πυροβολεί προσωπικά τον Γιώργο για μια κουβέντα στο πόδι; Θα ξέραμε την απάντηση αν ξέραμε την απλή και αγνή αλήθεια για τις σχέσεις τους διαχρονικά, αλλά μάλλον δύσκολα θα τη μάθουμε. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει ό,τι έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Η αγνή και απλή αλήθεια σπάνια είναι αγνή και ποτέ απλή».