»Το λουκετακι του Γιωργου

kassimatis@kathimerini.gr

Αν ξεχάσουμε για λίγο την κρίση και τα σοβαρά ζητήματα της διακυβέρνησης και, επίσης, αν αφήσουμε παράμερα τις σκέψεις μας για τις ποικίλες ευθύνες των κυβερνώντων, νομίζω ότι ελάχιστοι θα ήσαν εκείνοι που δεν θα συμφωνούσαν με τη διαπίστωση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ένα είδος αθωότητας, η οποία τον κάνει ακαταμάχητα συμπαθητικό. Αυτή την πλευρά του Γιώργου, την αξιαγάπητη παιδικότητά του, ένιωσα ξαφνικά και πλημμύρισα από ένα αίσθημα τρυφερότητας, όταν πάνω στην κουβέντα με ένα φίλο που παραθέριζε το περασμένο καλοκαίρι στην Πάρο, μου είπε ότι, τις νύχτες, για να προστατεύσει από τους κακούς ανθρώπους το πιο αγαπημένο του απόκτημα, δηλαδή το κανό του, ο Γιώργος το έδενε σε κάποιο σταθερό σημείο, ασφαλίζοντάς το με ένα τοσοδούλι, μικρούλι, γλυκούλι λουκετάκι – σαν αυτά, ας πούμε, που έχουν οι βαλίτσες.

Το κακό είναι, βέβαια, ότι εκεί πάνω όπου γλυκαίνεις μέσα σου και λες «αχ, το χρυσό μου!», συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι αυτός ο άνθρωπος (ο καλός και γλυκύτατος, κατά τα άλλα) έχει τις τύχες μας στα χέρια του και σε λούζει ο κρύος ιδρώτας...

Κρι-θα-ρά-κι

Η σημασία της πρόσφατης επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα της χώρας μας να ανταποκριθεί στις προτάσεις της κινεζικής πλευράς, ωστόσο το απολύτως βέβαιον είναι ότι, κατά τη διάρκειά της, η πολιτική σταδιοδρομία του υπουργού Επενδύσεων Χάρη Παμπούκη έφθασε στο κορυφαίο σημείο της. Οποιος θέλει έχει τη δυνατότητα να βρει στο YouTube το απόσπασμα από τη συνέντευξη του υπουργού και καθηγητή σε τηλεοπτικό δελτίο, όπου ο Χάρης αφηγείται στον βαθύτατα εντυπωσιασμένο συνομιλητή του πώς εισήγαγε τον Κινέζο πρωθυπουργό στα άδυτα της ελληνικής γαστρονομίας: «Με ρώτησε αν ήταν ρύζι. Του είπα ότι δεν είναι ρύζι, είναι κριθαράκι. Με ρώτησε τι είναι το κριθαράκι και εγώ του είπα: κρι-θα-ρά-κι». Το συλλάβισε αργά, με καθαρή άρθρωση και με την επίγνωση ότι επάνω σε κάτι τέτοιες στιγμές –ασήμαντες για τους αδαείς και τους επιπόλαιους– χτίζεται η Ιστορία! Ομολογουμένως, είχε κάτι από τον Ρίτσαρντ Νίξον, όταν πολλά χρόνια μετά την ιστορική επίσκεψή του στο Πεκίνο, αφηγείτο στις συνεντεύξεις του τους διαλόγους του με τον Μάο, με όλη την αυταρέσκεια του ανθρώπου, που όχι μόνον γνωρίζει την ιστορική σημασία των εμπειριών του, αλλά έχει και την άνεση να αστειεύεται με το θέμα του.

Μου θύμισε όμως και ένα άλλο πραγματικό γεγονός, το οποίο ποτέ δεν θα το καταγράψει η Ιστορία, αλλά συνέβη μπροστά στα μάτια μου πριν από τριάντα χρόνια, ένα απόγευμα του καλοκαιριού, στη Βουλιαγμένη. Ηταν ένας ηλικιωμένος τουρίστας, που σταμάτησε μπροστά από έναν αστυφύλακα της Τουριστικής Αστυνομίας και τον ρώτησε, στα αγγλικά, πού βρισκόταν ένας δρόμος. Ο αστυφύλακας, ευθυτενής, με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, του έδειξε την κατεύθυνση με ένα νεύμα της κεφαλής και είπε στα ελληνικά: «Το πρώτο δεξιά». Ο τουρίστας, που δεν καταλάβαινε ελληνικά, έμεινε να τον κοιτάζει μπερδεμένος. Ομως ο δαιμόνιος αστυφύλαξ το κατάλαβε και γι’ αυτό, δείχνοντας με το χέρι πού ήταν ο δρόμος, είπε δυνατά και συλλαβιστά: «Το πρώ-το δε-ξιά»...

Ενας μουλάς για τη Ροδούλα

Η κυρία Ροδούλα Ζήση, με την ιδιότητα της αντιπροέδρου της Βουλής, συναντήθηκε με τον Ιρανό ομόλογο της Αμπουτοραμπί-Φαρντ. Παρότι οι σχετικές φωτογραφίες δείχνουν ότι ο αντιπρόεδρος του ιρανικού κοινοβουλίου είναι ένας βλοσυρός μουλάς, με ξινισμένο ύφος και καχύποπτο βλέμμα, στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε ότι «η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα». Τονίζεται μάλιστα ότι η κυρία Ζήση αναφέρθηκε «στη μακραίωνη ιστορία φιλίας και πολιτισμού που συνδέει τους δύο λαούς». Είναι κρίμα όμως που δεν μας επισκέφθηκε λίγο νωρίτερα! Η παρουσία του θα προσέδιδε αίγλη στις εκδηλώσεις για τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνος...

Ερμηνεύοντας την Αννα

Είναι καθηγητής σε πανεπιστήμιο της περιφέρειας και, με την ευαισθησία που τον διακρίνει για τη γλώσσα, σταχυολόγησε τα αξιοπρόσεκτα σημεία από την ομιλία, που έκανε στους Δελφούς με θέμα το Νέο Πανεπιστήμιο η υπουργός κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, βασιζόμενος στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο που διανεμήθηκε επισήμως στους εμπλεκομένους στον διάλογο φορείς. Επιλέγω τα καλύτερα:

«Συγγραφή διπλωμάτων και πτυχιακών εργασιών». «Καταλήξαμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο μπορούμε όλοι να πατήσουμε και να συνεχίσουμε». «Εχει πολύ μεγάλη σημασία η εθνική συναίνεση γιατί δε χωράει να έχουν βάθος χρόνου και να γίνουν σεβαστά από όλες τις κυβερνήσεις». «Να μπούμε σε μια διαδικασία διαρκούς συνεδρίασης των Συγκλήτων, οι οποίες κατά τη διάρκεια του τρίμηνου διαλόγου –ο διάλογος δε θα είναι στο διηνεκές, θα ξεκινήσει τώρα και θα τελειώσει στο τέλος Δεκεμβρίου– να μπορούν συνεχώς να συμμετέχουν οι Σύγκλητοι και οι Σύνοδοι Προέδρων και Πρυτάνεων». «Το Συμβούλιο Διοίκησης, στο οποίο συμμετέχουν πανεπιστημιακές δυνάμεις από το Πανεπιστήμιο».

Ο ανθολόγος διερωτάται «πώς να μιλήσεις για την όποια ουσία των εξαγγελιών της κυρίας Υπουργού, όταν ο τύπος, που τις περιβάλλει, δεν σου το επιτρέπει». Αλλά ας μου επιτραπεί να μη συμμερίζομαι την άποψή του. Αντιθέτως, τα ωραία ελληνικά της κυρίας υπουργού καταδεικνύουν πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη όχι μόνον να αναμορφωθεί εκ βάθρων η εκπαίδευση στην Ελλάδα, αλλά, ει δυνατόν, να ξαναπάνε υποχρεωτικά στο σχολείο από την αρχή οι πολιτικοί της γενιάς του Πολυτεχνείου...

Στηρίζει Μπιρίμπα

Από τη Δημοκρατική Αριστερά ανακοινώθηκε ότι, στον δήμο Αιγάλεω, το κόμμα υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Δ. Μπιρίμπα...

Ελληνική πραγματικότητα Ι

Το πρωί της Παρασκευής, ο Γιώργος παρουσίασε από τη Λήμνο το ψηφιακό σχολείο, «που σήμερα γίνεται, είναι πραγματικότητα», όπως είπε. Την ίδια ώρα, ένας φίλος επισκεπτόταν τους καθηγητές της κόρης του στο σχολείο. Ενας από αυτούς του έδειξε το βιβλίο του μαθήματος της Τεχνολογίας της Β΄ Λυκείου, το οποίο έχει γραφεί πριν από δώδεκα χρόνια και σε ένα σημείο του αναφέρει ότι «η πιο σύγχρονη μορφή αποθήκευσης της τεχνολογίας είναι η δισκέτα»...

Ελληνική πραγματικότητα ΙΙ

Σύμφωνα με τους συνεργάτες του υπ. Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που διηγούνται το περιστατικό, το έχει πει παράγων της τρόικας, ο οποίος έψαχνε να νοικιάσει σπίτι στην Αθήνα. Αφού βρήκε αυτό που του ταίριαζε και συμφώνησε το ενοίκιο, όταν έφθασε η ώρα του συμβολαίου ο ιδιοκτήτης του ακινήτου ρώτησε αν θα τον πείραζε να γράψουν στο συμφωνητικό το μισό του συμφωνηθέντος ποσού... «για την Εφορία»! Ηταν, οπωσδήποτε, η πλέον εποικοδομητική εμπειρία που είχε στην Ελλάδα, υπό την έννοια ότι τον βοήθησε να καταλάβει τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος...

Τα χάπια μου!

Από το Αργος, ο πρόεδρος της Ν.Δ. διατράνωσε: «Λέμε όχι στην Ελλάδα της κατάθλιψης και του Λεξοτανίλ». Ετσι, λοιπόν, εξηγείται η εξαγγελία του ότι θα μπορούσε να μηδενίσει το έλλειμμα σε μόλις έναν χρόνο. Ηταν ένα αστειάκι και μας το είπε για να γελάσουμε...