»Η ωρα του Χαρη, η ωρα των Πατρων!

kassimatis@kathimerini.gr

Nαι, είναι αλήθεια! Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του σπουδαίου Παναγιώτη Κανελλόπουλου, είμαι στην ευχάριστη θέση να πληροφορήσω τους εκ Πατρών φίλους της στήλης ότι η ωραία πόλη του, πρόκειται να εκπροσωπηθεί στην πολιτική από έναν πνευματικό άνθρωπο αντάξιο του κύρους του αειμνήστου Κανελλόπουλου. Στις επόμενες εκλογές, ο Χάρης Παμπούκης έχει σκοπό να επιστρέψει στην πόλη καταγωγής του και να ζητήσει να τον.. τιμήσει ο λαός της με την ψήφο του.

Ο κρίσιμος παράγων στην απόφασή του αυτή δεν είναι τόσο το γεγονός ότι υπάρχει ολόκληρη συνοικία στην Πάτρα που φέρει το όνομά του, τα ξακουστά Παμπουκέικα, όσο το αίσθημα ευθύνης που νιώθει για την πόλη των προγόνων του και η υποχρέωση να προσθέσει το κατά δύναμιν στην ιστορική αίγλη της. Επί των ημερών μας, άλλωστε, η Καλαμάτα δοξάσθηκε από το άξιο τέκνο της, τον καθηγητή και πολιτικό Προκόπη Παυλόπουλο. Δεν δικαιούται η Πάτρα έστω λίγες ακτίνες από τη λάμψη ενός Χάρη Παμπούκη;

Φαντάζομαι ότι ο ίδιος, σε στιγμές φιλοσοφικού ρεμβασμού, θα σκέφθηκε το ζήτημα κάπως έτσι: «Πέτυχα ως δικηγόρος και έγινα καθηγητής! Γνώρισα τον Παπανδρέου (τον Γιώργο έστω...), έγινα φίλος και υπουργός στην κυβέρνησή του! Γνώρισα (και, βεβαίως, γοήτευσα) τον Νικολά Σαρκοζί! Εφθασα τόσο ψηλά, ώστε να μπαίνω στον Ομιλο της Βουλιαγμένης ή στο Τένις χωρίς να με ρωτούν ποιος είμαι! Ε, λοιπόν, τώρα είναι η ώρα να εκπληρώσω το χρέος μου προς την πατρογονική πόλη!» Από την πλευρά μου, θεωρώ φυσικό ότι το περιεχόμενο του σημειώματος θα διαδοθεί τάχιστα και από στόμα σε στόμα στην Πάτρα. Δεν θα με εξέπληττε μάλιστα αν σε διάφορα σημεία της πόλης εδημιουργούντο αυθόρμητες εκδηλώσεις πανηγυρισμού. Θα συμβούλευα, εντούτοις, τους φίλους εκ Πατρών να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους για ευθετότερο χρόνο - ας πούμε για το φημισμένο Καρναβάλι...

Στον έβδομο ουρανό

Πληροφορούμαι ότι τον τελευταίο καιρό ο εκλεκτός οικονομικός αναλυτής και αναπληρωτής τομεάρχης Οικονομικών της Ν. Δ. Νότης Μηταράκης περνάει ένα σημαντικό μέρος του χρόνου του στον λεγόμενο έβδομο ουρανό. Αυτή η κατάσταση έχει οπωσδήποτε τη δημιουργική πλευρά της, αφού ίσως να ήταν κάπου εκεί, μεταξύ έκτου και εβδόμου ουρανού, όταν ενεπνεύσθη την πολύκροτη θεωρία του για τον μηδενισμό του ελλείμματος εντός δωδεκαμήνου. Αιτία της ευτυχίας του, όπως τουλάχιστον με ενημερώνουν φίλοι του, είναι η πεποίθησή του ότι αυτός θα είναι ο υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Δεν διστάζει μάλιστα να το αποκαλύπτει στους συνομιλητές του, κατά τις συχνές -και εκ του ρόλου του απαραίτητες- επισκέψεις του στα κέντρα των πολιτικών ζυμώσεων, δηλαδή στα καφενεία του κέντρου των Αθηνών.

Η πραγματοποίηση του ονείρου του Ν. Μηταράκη εξαρτάται από το αν θα γίνει πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτό είναι πολύ νωρίς ακόμη είτε να το αποκλείσουμε είτε να το δεχθούμε ως βεβαιότητα. Προσωπικώς όμως και βασιζόμενος στην μέχρι τώρα λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία του Ν. Μηταράκη, δεν αμφιβάλλω ότι ο ίδιος θα ξέρει κάτι περισσότερο από εμάς τους υπολοίπους. Εκείνο, πάντως, το οποίο δεν ξέρει και ίσως ούτε καν φαντάζεται είναι σε πόσους άλλους ακόμη έχει υποσχεθεί ο Αντώνης τη θέση του υπουργού Οικονομίας...

Ποιος είπε ότι οι βουλευτές της Ν.Δ. είναι απρόθυμοι να στηρίξουν τον Βασίλη Κικίλια; Ιδού το γραπτό μήνυμα που στέλνει στους φίλους της, μέσω κινητού, πτωχή πλην τιμία δικηγορίνα: «Θα χαρώ να πιούμε ένα ποτήρι κρασί την Τετάρτη 20/10 στις 20.30 στο καφέ “Βιβλιοθήκη”, πλ. Κολωνακίου. Μαζί μας θα είναι και ο Βασίλης Κικίλιας». Παρακαλώ πολύ να εκτιμηθεί δεόντως από τον πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά η γενναιοφροσύνη της κυρίας Βόζενμπεργκ, πολύ περισσότερο δε όταν είναι γνωστό ότι τα φέρνει βόλτα με μόλις 12.000 ευρώ τον χρόνο...

Χημικά στην Ακρόπολη

«Στα 2.500 χρόνια που υπάρχει αυτό το μνημείο, ποτέ δεν έπεσαν χημικά εδώ» ωρύετο από την τηλεόραση η κυρία, που μαζί με άλλους συμβασιούχους είχαν καταλάβει την Ακρόπολη, ώσπου να τους εκδιώξει διά της βίας η αστυνομία. Και είχε δίκιο, διότι η χρήση χημικών για λόγους επιβολής της τάξης είναι σχετικά πρόσφατη υπόθεση, εν σχέσει με τη μακρά ιστορία του μνημείου. Αναρωτιέμαι όμως τι θα έλεγε αυτή η κυρία, αν για τον ίδιο σκοπό η αστυνομία χρησιμοποιούσε άλλες, πατροπαράδοτες μεθόδους (που είναι και οικολογικές, εδώ που τα λέμε...), όπως λ. χ. το ρόπαλο. Αυτή η μέθοδος δεν νομίζω να ήταν ασύμβατη με την παράδοση του χώρου...