»Σε ποιον ανηκει η …Ακροπολη;

Το ζήσαμε κι αυτό και μόνον ευτυχείς δεν είμαστε: Που είδαμε όμηρο τον Παρθενώνα και τυλιγμένη στο φως των …δακρυγόνων την Ακρόπολη. Να απαθανατίζεται βιασμένη από χαρωπούς ιάπωνες τουρίστες.

Και καθ’ότι η εθνική ευτυχία προφανώς και δεν είναι το φόρτε μας σ’ αυτούς τους καιρούς που αναγκαστήκαμε να ζούμε, καλόν είναι τουλάχιστον να ..
είμαστε λίγο πιο ψύχραιμοι. Και να έχουμε στο μυαλό μας ότι η Ακρόπολη δεν είναι ούτε υπουργείο Εργασίας να το χτίζεις με τούβλα, ούτε – δημόσιο ή μη – ξέφραγο αμπέλι να μπουκάρεις και να υψώνεις τα λάβαρα της κατάληψης υπέρ, δικαίων ή αδίκων, αιτημάτων.

Να θυμόμαστε, δηλαδή, ότι γενικώς και διαχρονικώς …χρησικτησία στην Ακρόπολη δεν προβλέπεται. Διότι η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν μας, ούτε σ’ εμάς, ούτε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες – ανήκει μόνον στα απανταχού ανοιχτά και διψασμένα μυαλά αυτού του πλανήτη.

Κι όταν το κατανοήσουμε αυτό, πάμε μετά να διεκδικήσουμε όλοι μαζί τα όποια δίκαιά μας στους δρόμους, στις πλατείες και σε όποιο υπουργείο θέλουμε.

Διότι ναι, κακό, ψυχρό κι ανάποδο το Μνημόνιο, κι ακόμη πιο κακές και ανάποδες όλες οι εκπτώσεις, περικοπές και κοινωνικές αδικίες, αλλά εάν μπούμε και στη διαδικασία έκπτωσης και των τελευταίων πολιτισμικών και ηθικών οχυρών, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα. Τότε δεν χρειάζεται κανένα Μνημόνιο για να μας αποτελειώσει – την κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας, εν είδει εθνικής αυτοχειρίας…

ellispoint