»ΨυχΙατροι

Δημήτρης Δανίκας ΒΗΜΑ

Παιδιά, τέρμα τα δίφραγκα. Εκλεισε η στρόφιγγα του δημόσιου κορβανά. Ασφάλεια, αραλίκι, συνταγές μαγειρικής, καφενείο, σουπερμάρκετ και ενίοτε κάποια δουλειά, όλα αυτά μας τελείωσαν οριστικά. Ακούγεται κυνικό αλλά τα στοιχεία με κεφαλοκλείδωμα μας στέλνουν στον Τρίτο Κόσμο κανονικά. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι ο ..διασυρμός της χώρας με την Ακρόπολη πνιγμένη στα κλομπ από αέρια χημικά. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο τον ευρωπαϊκό. Το πρόβλημα είναι αυτή η διεστραμμένη, παρακμασμένη, νοσηρή και αιμομεικτική σχέση που διατηρούν με το Δημόσιο εκατομμύρια γονείς, νέοι και παιδιά. Το όνειρο μιας σίγουρης, άνετης, ελάχιστης δουλειάς. Δηλαδή με το τίποτε να προχωράει ο τόπος προς ένα μέλλον καλύτερο απ΄ αυτό που ζούμε τώρα εδώ. Να δουλεύουν τα χαϊβάνια νυχθημερόν για να λαμβάνω εγώ τον μισθό μου κάνοντας την τρίχα τριχιά. Δηλαδή για να έχουμε καλό ρώτημα, τι θα έκανε η Αριστερά; Οταν από τον μεροκαματιάρη φτωχό και όχι από τον ζάπλουτο των πολυεθνικών, καταβάλλονται οι φόροι για τον υπάλληλο του Δημοσίου τον αραχτό. Οταν το δημοσιοϋπαλληλίκι και η σιγουριά ακυρώνουν έμπνευση, φαντασία, παραγωγικότητα και καθετί που συνιστά προκοπή και ατομικά και συλλογικά. Οταν αυτό το μοντέλο που ακολούθησε ο Μπρέζνιεφ μετέτρεψε τη Σοβιετική Ενωση από υπερδύναμη σε γελωτοποιό των Δυτικών. Οταν οι μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας αρχίζουν και τελειώνουν με το Δημόσιο, τις υπηρεσίες, τους εισοδηματίες και τον τουρισμό των τεσσάρων, άντε πέντε μηνών. Και όταν η δεξαμενή που τροφοδοτεί τη διαπλεκόμενη πολιτική των δύο κυβερνητικών κομμάτων, προέρχεται απ΄ αυτή την πελατεία τη δημοσιοϋπαλληλική. Δηλαδή να πληρώνουν οι φτωχοί ένα σκασμό λεφτά. Να μουχλιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες μυαλά. Να λαμβάνεις παραγωγικότητα μηδενική και από πάνω να κατεβαίνεις με τα λάβαρα για να βγάλεις με τα χέρια σου τα μάτια σου τα αριστερά. Ε, να με συγχωρείτε. Αυτό δεν έχει να κάνει με πολιτική αλλά με ψυχιατρική κλινική!