»H μεταφυσικη του μνημονιου

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Το Σύμπαν (ή όπως αλλοιώς θέλουμε να το ονομάσουμε) υπάρχει. Δεν έχω σκοπό να ψάξω πώς έγινε, ο καθένας έχει (ή δεν έχει) την εκδοχή του και αφού αποδείξεις δεν κρατάει κανείς στα χέρια του, θεωρούμε όλες τις «ερμηνείες» έγκυρες - (ή άκυρες, το ίδιο κάνει). Μέσα στο σύμπαν είναι σίγουρο πως υπάρχει ένα κούτσικο σημαδάκι σαν τον κόκκο της άμμου, που είναι ο Γαλαξίας μας. Μέσα στον Γαλαξία μας υπάρχει ένας Ήλιος που είναι πυρ φλογερό και γύρω από αυτόν κάποιοι πλανήτες περιφέρονται αρμονικά και..

καλοκουρδισμένα, χωρίς να συγκρούονται μεταξύ τους.



Ένα από αυτά τα πλανητάκια είναι και ένα σκουπιδάκι τόσο δα που ούτε το παίρνει το μάτι σου, που είναι, λέει, η Γή. Τώρα που μιλάμε πάνω σε αυτό το σκουπιδάκι ζούνε τρισεκατομμύρια ζώντες οργανισμοί, από αμοιβάδες μέχρι κουνουπίδια μέχρι ζώα. Μόνο οι άνθρωποι, είδος του ζωϊκού δείγματος, για να καταλάβετε, κοντεύουνε τα 7 δισεκατομμύρια. Θεωρούνται τα πιο έξυπνα από όλα τα ζώα και έχουν ο καθένας ένα κεφάλι και μέσα στο κεφάλι αυτό έχουνε και ένα πράγμα μαλακό στην αφή και απίστευτα μυστήριο και πολύπλοκο (σαν το σύμπαν άπαν σχεδόν) που το λένε εγκέφαλο. Δεν είναι τα μόνα ζώα που έχουν εγκέφαλο, ο δικός τους όμως είναι ασύγκριτα πολυπλοκότερος και ανεξερεύνητα λειτουργικός.



Η χωρητικότητά του δεν μπορεί να μετρηθεί (είναι ίσως τόσο μεγάλη όσο όλο το σύμπαν), αλλά αν είναι ας πούμε 100 μετρήσιμες μονάδες (ανθρώπινα μιλάμε τώρα), είναι ζήτημα αν έχει καλλιεργηθεί το 1% (και πολύ λέω) των δυνατοτήτων του. Το υπόλοιπο είναι ακόμα ανεξερεύνητο όπως και το σύμπαν.

Με κίνδυνο να φανώ πάλι αντιδραστικός και να ακούσω τα εξ αμάξης, με τις απλοϊκές αυτές σκέψεις προσπαθώ να οδηγηθώ σε μιαν έξοδο από τον λαβύρινθο της πολυπλοκότητας των «υποχθονίων» σεναρίων και της καταστροφολογίας που μας έχει καταβάλλει τον τελευταίο καιρό σε τέτοιο βαθμό ώστε να δυσκολευόμαστε πολύ να βάλουμε τρείς σκέψεις στη σειρά και να φτιάξουμε έναν εύλογο συλλογισμό που να αφορά τις τεράστιες δυσκολίες που περνάει εδώ στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον πλανήτη, τον ζώον «άνθρωπος». Από τον καιρό που ξεχώρισε τον δρόμο του από τους ουρακοτάγκους και βγήκε από τις σπηλιές, προχωράει μόνο μπρός.



Ανακάλυψε τη φωτιά και την χρησιμοποίησε για να αναβαθμίσει την ζωή του. Ανακάλυψε τον τροχό και άρχισε να μετακινείται με οχήματα, όχι μόνο με τα πόδια του. Μέσα σε λίγους αιώνες, από το τίποτα πήγε ταξίδι μέχρι το φεγγάρι, τον μικροσκοπικό πλανήτη του τόσου δα πλανήτη του, μέσα σε όχημα που έφτιαξε ο ίδιος, με το μυαλό του και με τα χέρια του – και συγχρόνως βυθίστηκε βαθειά στο σύμπαν της διάσπασης του ατόμου προσπαθώντας να «δει» με τα δικής του κατασκευής εργαλεία τι συμβαίνει μέσα σε ένα κύτταρο, ένα άτομο, ένα σωματίδιο στον ασύλληπτο πια για το κοινό μυαλό κόσμο της νανοτεχνολογίας. Φανταστείτε μόνο ότι τα ίδια υλικά που ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι - εκεί, στον κόσμο της νανοκλίμακας - αποκτούν άλλες ιδιότητες και άλλη υπόσταση.

Σήμερα η ανθρωπότητα ζει μία συγκλονιστική ανατροπή στις μέχρι τώρα συνήθειες, τα ήθη και έθιμα και τις κατά τόπους αντιλήψεις της για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Από τις σπηλιές, τα «χωριά», τις κωμοπόλεις, τις τεράστιες μεγαλουπόλεις, τις Εθνικές οντότητες (Κράτη, σύνορα, περιορισμοί μετακινήσεων, εξουσίες κάθε είδους), τείνει να αναβαθμίσει την ύπαρξή της με την ενοποίηση όλου του πλανήτη (όχι αύριο βέβαια, ούτε σε πέντε χρόνια) σε μια Πατρίδα, μια οντότητα, την Γή – που την κατοικούν μεταξύ άλλων και αυτά τα τόσο εμπνευσμένα αλλά και αυτοκαταστροφικά όντα που λέγονται Άνθρωποι.



Επειδή όμως, στο μεταξύ, μέσα στους αιώνες, εφευρέθηκε το χρήμα για να «διευκολύνει» τις συναλλαγές και, δυστυχώς, εξελίχθηκε σε διχαστικό εφεύρημα που χωρίζει τους ανθρώπους σε έχοντες και μη έχοντες («μη έχοντες» ούτε νερό να πιούνε και «έχοντες» πλούτη μυθικά, εντελώς αχρείαστα για έναν άνθρωπο, ή μιαν οικογένεια, που τα έχει ήδη όλα), το πρώτο βήμα για την πραγματοποίηση αυτού του άλματος της ανθρωπότητας, να γίνει δηλαδή όλη ένα, είναι η επίλυση των ιλιγγιωδών οικονομικών ανισορροπιών σε όλα τα επίπεδα, από τον «ιδιωτικό» πλούτο και τον εγωϊσμό του καθενός μας, μέχρι την πολυπλοκότητα της διεθνούς οικονομίας, σε μια εποχή μάλιστα που νέες δυνάμεις μπαίνουν δυναμικά στο γήπεδο όπου παίζαμε μονάχοι μας «εμείς οι Δυτικοί» της μεγάλης Ευρώπης και της Ρωσίας, μαζί με το πρώτο επίτευγμα «μεγάλης ενοποίησης» που υπήρξαν, ιστορικά, οι Η.Π.Α.

Μέχρι να γίνουν αυτά που φαντάζομαι, εγώ θα είμαι, βέβαια, σωματικά, και πάλι σκέτο χώμα – προ πολλού. Αλλά προς τα εκεί πάμε. Αν σταθεί κανείς λιγάκι, έστω από απλή επιείκεια προς το άτομό μου, και τα σκεφτεί αυτά που προσπαθώ να πω (λίγο άναρθρα είναι αλήθεια), θα δει πως στην μεγάλη εικόνα οι «θυσίες» που θα γίνουν θα είναι μεν τεράστιες (και θα τις πληρώσουμε, βέβαια οι οικονομικά ασθενέστεροι, αφού έχουμε παγκόσμιο καπιταλισμό και, μαστουρωμένοι με διάφορες μεθόδους, δεν προχωράμε σε επανάσταση εναντίον του), στο τέλος όμως, το κέρδος θα είναι γιγαντιαίο. Το χωριό της Ζιμπάμπουε θα έχει, (στο περίπου και κατά τις δικές μου μεταφυσικές εκτιμήσεις πάντα) , το ίδιο βιοτικό επίπεδο με το Μέτσοβο, την Αβινιόν ή το Πεκίνο και οι εργαζόμενοι θα αμείβονται παντού ισότιμα ώστε να μπορούν να ζουν «σαν άνθρωποι». Στο μεταξύ η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, οι Τράπεζες, τα μονοπώλια, οι μαφίες, τα πολιτικά κόμματα, τα ΜΜΕ και όλοι όσοι ανησυχούν για τις – μακροπρόθεσμες αλλά αναπόφευκτες – εξελίξεις, θα κάνουν ότι μπορούν να μας τρομοκρατήσουν, να μας απελπίσουν, να μας πιούν το αίμα, να μας βάλουν να κατασπαραχτούμε μεταξύ μας. Δεν θα το αποφύγουμε – στις περισσότερες περιπτώσεις. Αλλά, τελικά, ο παλιός «δικός τους» κόσμος θα εκλείψει (όπως συνέβη με τόσους «παλιούς» κόσμους) και η ζωή θα συνεχιστεί – για κάποιον λόγο ανεξερεύνητο και μυστήριο, που ίσως κάποτε τον καταλάβουμε κιόλας.

ΥΓ: Δεν τα γράφω όλα αυτά για να δικαιολογήσω τον ΓΑΠ που «έφερε το ΔΝΤ», ούτε τον Καραμανλή που τα πήρε όλα κι΄έφυγε νύχτα. Η οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης όμως είναι, θέλουμε δεν θέλουμε, απαραίτητη προϋπόθεση για τα επόμενα, αποφασιστικά και θαυμαστά, βήματα της παγκόσμιας Ποίησης. Και επειδή το κόστος δεν προτίθενται να το πληρώσουν οι τράπεζες, θα το πληρώσουμε εμείς.