»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Σπεύδε βραδέως!
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη ΝΕΑ

ΓΙΑ ΝΑ πω την αλήθεια, ήµουν σίγουρος. Δεν πρόλαβε να λαλήσει ο πετεινός και το περίφηµο νοµοσχέδιο «ταχείας διεκπεραίωσης» των επενδύσεων προσέκρουσε σε αντιρρήσεις, αντιδράσεις, ενστάσεις και επιφυλάξεις – όπως κάθε φορά που πάει να γίνει κάτι σε αυτήν τη χώρα...

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ εξέλιξη είναι ότι υπό την απειλή προσφυγών στην.. εθνική και ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη, η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόµενο ενός προληπτικού ελέγχου από το Συµβούλιο της Επικρατείας σε όσα προεδρικά διατάγµατα ή υπουργικές αποφάσεις προβλέπεται να εκδοθούν – πρωτίστως όσα αφορούν θέµατα περιβάλλοντος και όρους δόµησης ή αιγιαλού.

ΒΕΒΑΙΩΣ, «ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ της Επικρατείας» και «ταχεία διαδικασία» είναι έννοιες ασύµβατες αλλά ας ελπίσουµε ότι θα καταβληθεί εκατέρωθεν προσπάθεια για µια χρυσή τοµή ώστε να τρέξουν τα πράγµατα.

ΜΑΚΑΡΙ ΛΟΙΠΟΝ, να βγούµε από το πρόβληµα – αν και δεν το πο λυπιστεύω! Πρωτίστως για λόγους γενικής νοοτροπίας. ΑΠΟ ΤΗ στιγµή που η ιδιωτική επένδυση αντιµετωπίζεται περίπου ως φιλοδοξία εξ ορισµού ύποπτη και ως σχέδιο αυταπόδεικτα σκοτεινό, το οποίο χρειάζεται προληπτικό έλεγχο της Δικαιοσύνης για να αποκαλυφθούν οι ανοµολόγητες επιδιώξεις του, τίποτα και ποτέ δεν θα µπορεί να γίνει γρήγορα και εύκολα. ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, ΑΣ πούµε, ότι έχουµε την ευτυχία να ζούµε σε µια χώρα µε συνολική ακτογραµµή όσο η µισή Αφρική (!). Η οποία, όµως, αποφάσισε για ακατανόητους λόγους ότι «οι παραλίες ανήκουν στον λαό» κι ότι ο τουρισµός δεν χρειάζεται να αναπτύσσεται στον αιγιαλό.

ΜΑ ΑΛΛΑ λόγια, ότι ο πελάτης ενός µεγάλου ξενοδοχειακού συγκροτήµατος δεν δικαιούται να απολαύσει το µπάνιο του χωρίς τον «Γιαννάκη, µην πας στα βαθιά!». Κι ότι οι µεγάλες τουριστικές επενδύσεις θα πρέπει να γίνουν κάπου στην Καλαµπάκα, την Τρίπολη ή την Ελασσόνα.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ το χτένι έφτασε στον κόµπο. Η Ελλάδα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να σπεύδει βραδέως, ούτε να συντρίβεται κάτω από ιδεοληψίες, καθυστερήσεις και εµπόδια. Πρέπει να αλλάξει για να ζήσει.

ΣΕ ΜΙΑ χώρα που βυθίζεται καθηµερινά σε µεγαλύτερη ύφεση, ανεργία και ανέχεια, σε µια χώρα όπου δεν πρόκειται να υπάρξει δηµόσιο χρήµα για την επόµενη (τουλάχιστον!) δεκαετία, η παραγωγή πλούτου διά των ιδιωτικών επενδύσεων αποτελεί την απόλυτη εθνική προτεραιότητα. Τη µοναδική προοπτική επιβίωσης. ΜΟΝΟ ΠΟΥ αυτή η παραγωγή πλούτου δεν µπορεί να επιτευχθεί, αν η χώρα δεν συγκροτήσει ένα εντυπωσιακά ευνοϊκό επιχειρηµατικό περιβάλλον. Οχι ένα περιβάλλον σαν όλους τους άλλους αλλά πολύ ευνοϊκότερο από όλους τους άλλους.

ΚΑΙ ΟΣΟ για την ανακατανοµή του πλούτου (που έλεγε και το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά) θα συζητήσουµε κάποια άλλη φορά – µόλις µε το καλό σταθούµε ξανά στα πόδια µας.


Η Ελλάδα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να σπεύδει βραδέως, ούτε να συντρίβεται κάτω από ιδεοληψίες, καθυστερήσεις και εµπόδια. Πρέπει να αλλάξει για να ζήσει