»Τι φοβαται ο Παπανδρεου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ βημα

Ενα πράγμα φοβάται ο Γ.Παπανδρέου και το παραδέχτηκε στην τελευταία συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠαΣοΚ: φοβάται το ενδεχόμενο να εξελιχθούν οι περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου σε δημοψήφισμα κατά του μνημονίου. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για την κυβέρνηση. Αν αποφευχθεί, ο Πρωθυπουργός εκτιμά ότι το ΠαΣοΚ δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα στις..
κάλπες.

Και ο φόβος και η εκτίμησή του είναι απολύτως βάσιμα.

Θεωρητικά, η μετατροπή των εκλογών σε δημοψήφισμα θα επιτρέψει να δημιουργηθεί εναντίον των κυβερνητικών υποψηφίων ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο το οποίο θα περιλαμβάνει το σύνολο της αντιπολίτευσης αλλά και μεγάλο μέρος του ΠαΣοΚ. Και αυτό, σε έναν τύπο εκλογικής αναμέτρησης που από τη φύση του διευκολύνει την έκφραση δυσαρέσκειας με χαμηλό ρίσκο.

Πρακτικά όμως τίποτε δεν δείχνει σήμερα που μιλάμε ότι η κατάσταση εξελίσσεται προς αυτή την κατεύθυνση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης περισσότερο διασκεδάζουν την κοινωνία παρά τη συσπειρώνουν εναντίον του μνημονίου.

Δύο μήνες βεβαίως είναι τεράστιο διάστημα στην πολιτική. Ακόμη περισσότερο που «η εφαρμογή του μνημονίου» μπορεί ως τώρα να κοστίζει αλλά δεν αποδίδει. Η χώρα βυθίζεται καθημερινά στην ύφεση χωρίς ορατή προοπτική ανάκαμψης, τα εισοδήματα συμπιέζονται ασφυκτικά, όλα τα οικονομικά μεγέθη έχουν επιδεινωθεί δραματικά από τον περασμένο Οκτώβριο.

Επίσημη αμερικανική πηγή μετέφερε προσφάτως την εκτίμηση της Ουάσιγκτον ότι, ακόμη και αν αποφευχθεί η χρεοκοπία, η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποφύγει τελικώς την αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι περίπου η άποψη την οποία συνομολογούν και οι σοβαρότεροι οικονομικοί εμπειρογνώμονες.

Το ζήτημα όμως δεν είναι το τέλος της διαδρομής- απέχουμε ακόμη πολύ από αυτό... Το ζήτημα είναι τι αντίληψη θα έχουν διαμορφώσει για τα πράγματα οι πολίτες που θα ψηφίσουν στις 7 Νοεμβρίου και αν θελήσουν να στείλουν στην κυβέρνηση μηνύματα αποδοκιμασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση μάλλον εξασφάλισε από την «τρόικα» την ευχέρεια να μην πάρει τώρα τα πρόσθετα μέτρα που της ζητούν αλλά να τα ενσωματώσει στον προϋπολογισμό του 2011. Ετσι, οι πολίτες θα ψηφίσουν χωρίς να έχουν σαφή εικόνα της επόμενης ημέρας, και αυτό ασφαλώς είναι μεγάλο πλεονέκτημα για την κυβερνητική παράταξη. Για δυο- τρεις μήνες ακόμη, ο υπουργός Οικονομικών θα μπορεί να διαβεβαιώνει ότι «τα πράγματα πάνε καλά» και ότι «οι θυσίες αποδίδουν». Μετά...

Ευλόγως λοιπόν το ΠαΣοΚ θα πάει στις εκλογές μιλώντας για τον«Καλλικράτη» και άλλες ανώδυνες ομορφιές, ενώ όλο το βάρος για τη διαμόρφωση πραγματικού εκλογικού κλίματος θα πέσει στις πλάτες της αντιπολίτευσης. Αν θέλει να κερδίσει, πρέπει να φέρει το μνημόνιο στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης και να δείξει στον κόσμο ότι κοστίζει χωρίς να αποδίδει.

Το βασικό ερώτημα εδώ όμως δεν είναι αν θα τα καταφέρει, αλλά «ποια αντιπολίτευση». Διότι, αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ, κανείς άλλος πολιτικός χώρος δεν οδηγείται συντεταγμένος στις κάλπες.

Η ΝΔ ταλανίζεται από εσωστρέφεια και γκρίνια, η Ντόρα περιμένει στη γωνία, ακόμη και ο Γ. Καρατζαφέρης έχει αλλάξει ως τώρα δυο- τρεις φορές στρατηγική. Η Δεξιά είναι τριχοτομημένη και η Αριστερά τη μιμείται, ανεξαρτήτως αν εκεί οι αρχηγοί είναι μάλλον περισσότεροι από τους Ινδιάνους. Συνολικά δηλαδή ο πολίτης εισπράττει από την αντιπολίτευση μια εικόνα αδυναμίας, και οι αδύναμοι δεν αρέσουν στην πολιτική.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Οτι με τα σημερινά δεδομένα και με τη σοβαρή επιφύλαξη του διμήνου που ακολουθεί, υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να καταγραφεί στην κάλπη η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης παρά η δυσφορία για την κυβερνητική πολιτική. Οπως είχε συμβεί το 1994, και τότε έναν χρόνο μετά τις βουλευτικές εκλογές.

Αυτά λέει η λογική. Μόνο που η λογική ρωτάει και κάτι άλλο. Είναι δυνατόν να μεσολάβησαν όσα έχουν μεσολαβήσει από τον περασμένο Οκτώβριο, να πάσχει η οικονομία στον βαθμό που πάσχει και να συνθλίβεται η κοινωνία στον βαθμό που συνθλίβεται, χωρίς κανένα πολιτικό συμπέρασμα και καμία πολιτική επίπτωση;

Και γι΄ αυτό δικαίως φοβάται ο Πρωθυπουργός.