Αυτή η αίσθηση deja vu όταν βλέπεις πολιτικούς να µιλάνε στην τηλεόραση είναι ανυπόφορη, ειδικά αυτή την εποχή. Σου έρχεται να πας κοντά στο «γυαλί» και να τους τραβήξεις το σακάκι (ε, ψιτ µπάρµπα, ξύπνα) ή, ακόµα χειρότερο, να τους πιάσεις απ’ το αυτί και απ’ το πολύ κούνηµα να τους το δώσεις στο χέρι.
Βλέποντας την «επιτυχηµένη εµφάνιση» του..
αρχηγού της Ν.Δ. κυρίου Σαµαρά στη ΔΕΘ σκεφτόµουν πόσες φορές έχουµε δει το ίδιο έργο – τις ίδιες κινήσεις, τις ίδιες θεατρικές παύσεις, το ίδιο «αποφασιστικό» βλέµµα – να επαναλαµβάνεται µέσα στα χρόνια. Μόνο που σήµερα είναι τόσο προκλητικά φανερό ότι πρόκειται για παράσταση, και µάλιστα για παράσταση που είχε µαύρα αποτελέσµατα για τις ζωές µας, που καταντάει αβάσταχτο να βλέπεις τους Μαυρογιαλούρους να επιµένουν να επαναλαµβάνουν το «ποίηµα». Θα µου πεις, το ίδιο δεν ισχύει για όσους ακούνε το ποίηµα και εξακολουθούν να χειροκροτούν; Είναι σαφές ότι οι µεν είναι οι Μαυρογιαλουραίοι και οι δε τα οµοιώµατα ψηφοφόρων που την εποµένη κιόλας (µε το πάτηµα του κατάλληλου κουµπιού) θα γυρίσουν την παλάµη προς τα έξω και θα τους... χαιρετήσουν. Τόσο καλά. Ολα παίζονται στο σόου. Και στο υποβόσκον κλίµα µιας συναλλαγής κάτω από το τραπέζι, όπου οι ρόλοι των µεν (πολιτικών) και των δε (ψηφοφόρων) είναι µοιρασµένοι εκ των προτέρων. Οπότε, τι άλλο θα έλεγε ο κύριος Αντιπολίτευση στη ΔΕΘ πέρα από αυτό που είχε πει ο προηγούµενος κύριος Αντιπολίτευση, ότι δηλαδή έχει τον άσο στο µανίκι και πως αν τον εµπιστευτούµε εµείς, ξέρει εκείνος πώς να αντλήσει το χρήµα για να µηδενιστεί το χρέος ατάκα κι επιτόπου (γιατί δεν έρχεται άραγε να µε κάνει κι εµένα 1,75 που το ’χω µαράζι που δεν έφτασα ποτέ το 1,60;).
Ανιαρή η παράσταση πλέον. Αναµενόµενη, σε βαθµό αηδίας. Κι αυτή η αδράνεια που επιµένει να µας γυρίζει ξανά και ξανά στις διαπιστωµένα χρεοκοπηµένες µας συµπεριφορές, µόνο µε την έξη του χαρτοπαίχτη µπορεί να συγκριθεί, του χαρτοπαίχτη που επιµένει να τζογάρει ξανά και ξανά, ενώ ξέρει ότι έχει χάσει τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου