»Ν.Δ: γκρεμιστε το!

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Ενώ λοιπόν ο Γ.Α.Π συναντάται και συνομιλεί με τον κ. Λουκά Παπαδήμο, ενισχύοντας τις φήμες για έναν ανασχηματισμό πιο «ανοιχτό», που όπως κάποιοι λέγανε σε μια πρόσφατη συζήτηση, «αν γίνει, δεν θα είναι μια από τα ίδια, αλλά μια σοβαρή προσπάθεια αναβάθμισης της κυβέρνησης ώστε να γίνει πια μια κυβέρνηση πραγματικά Ευρωπαϊκών προδιαγραφών», ο Αντώνης Σαμαράς παλεύει με ..τους ίσκιους και τα απολιθώματα του Οίκου της Ρηγίλλης. Χάρηκα ιδιαίτερα με τη σαφή του κόντρα προς τον κ. Ψωμιάδη («που έχει τόσες χιλιάδες ψήφους») και ήλπισα πως θα επιμείνει ο παλαιοκομματικός Μακεδών στην υποψηφιότητα του αδερφού του, (μπας και ξεμπερδέψουμε) αλλά δυστυχώς έχασα. Έκανε πίσω, προφανώς γιατί κατάλαβε ότι αφορμή ψάχνει ο Σαμαράς να τον ξεφορτωθεί – κι έτσι η παράταξη που συνήθως ψήφιζα παραμένει εγκλωβισμένη σε μια μούχλα που είναι πολύ δύσκολο να υποχωρήσει. Ξέρω: είναι εύκολο να κάθεσαι σπιτάκι σου μπροστά σ΄ένα notebook και να κρίνεις εκ του ασφαλούς – και από απόσταση.

Αλλά πώς αλλιώς μπορεί να γίνει; Είμαστε δυστυχώς καταδικασμένοι να πορευτούμε με αυτούς τους δύο «μεγαλύτερους» σχηματισμούς, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Οι εκλογικοί νόμοι, οι πρώην, ο παρών και οι επόμενοι, θα είναι πάντα έτσι φτιαγμένοι ώστε και ένας Έλληνας να πάει στη κάλπη θα βγάζει κυβέρνηση. Ωραία είναι αυτά τα κάλπικα «μεγαλύτερο κόμμα το λευκό και η αποχή», αλλά την νύχτα των εκλογών, Δημοτικών ή Βουλευτικών, τις έδρες και τα αξιώματα κάποιος θα τα πάρει.


Αυτό που πολύ θα ήθελα να μεταδώσω επιτυχώς σαν «αίσθηση» στον σημερινό πρόεδρο της Ν.Δ, είναι το πόσο δυσάρεστο είναι στην παρούσα φάση για έναν σχεδόν σταθερό ψηφοφόρο της κεντροδεξιάς και «συμπαθούντα» ιδιαιτέρως τον Σαμαρά, να κοιτάξει έντιμα το πρόσωπό του στον καθρέφτη του «Νεοδημοκράτη». Η εικόνα που βλέπει είναι θλιβερή. Δεν έχω τίποτα με τον Ψωμιάδη, δεν τον ξέρω και πιστεύω ότι είναι ένας καθαρός και «σαφής» πολιτικός. Αλλά δεν τον θέλω. Δεν μπορώ να ταυτίζομαι μαζί του. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με έναν φίλο μου – τον Πάνο Παναγιωτόπουλο. Τον ξέρω πολλά χρόνια αλλά νομίζω ότι η τοποθέτησή του στη θέση του «εκπροσώπου» είναι εντελώς λάθος. Δεν πρέπει να είναι αυτό το «πρόσωπο» της Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά. Χίλιες φορές ένας 25χρονος άπειρος που δεν έχει εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία (σαν αυτόν που αγκάλιασε και αμέσως απέπεμψε ο Γ.Α.Π στου Μαξίμου) , ή μια σύγχρονη, νέα γυναίκα με τσαγανό, επικοινωνιακή άνεση και θηλυκότητα – ώστε να μην έχουμε και πρόβλημα «στρατιωτικών υποχρεώσεων»! Θα μου μιλήσουν οι σοβαροί για «εμπειρία». Θα τους απαντήσω πως η Ν.Δ αυτή τη στιγμή έχει μεγάλη ανάγκη από φρεσκάδα, χαμόγελο, δυναμική, αισιοδοξία, και οπωσδήποτε, χιούμορ. Οι «δύσκολες φάσεις» όπως αυτή που ζει η χώρα (και η ανθρωπότητα), χωρίς χιούμορ υποφωτίζονται υπερβολικά και τελικά βλέπεις μια μουτζούρα. Η εικόνα της σημερινής Ν.Δ είναι απωθητικά γεροντίστικη, γκρίζα και μελαγχολική - και αυτό, νομίζω, πρέπει να αλλάξει επειγόντως και άμεσα, εν όψει μάλιστα των Δημοτικών εκλογών.


Θα επιμείνω: εγκλωβισμένος στο «κόμμα» ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να πάρει βαθειά αναπνοή και να εφορμήσει. Με όλο το σεβασμό δεν μας ενδιαφέρει καθόλου αν η κ. Ελσα Παπαδημητρίου «θα παραμείνει πιστή στην Ντόρα» ή αν θα την πουλήσει για να μη φύγει απ΄το μαντρί. Το ξαναλέω : Με όλο το σεβασμό, αυτό που κατά βάθος ελπίζουμε είναι να παραμείνει πιστή στην κ. Μπακογιάννη και να φύγει. Έχουμε ανάγκη από άλλες φάτσες, άλλο image, άλλες συμπεριφορές. Στην ουσία έχουμε ανάγκη από έναν Σαμαρά που θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα απαλλαγεί από το 80% της «Ν.Δ» που ξέραμε. Και με όλη μου την αγάπη, μια που έφτασα και εγώ 57 και κάτι έχω μάθει, πρέπει και ο ίδιος ο Σαμαράς ως «αρχηγός» να επαναφέρει στο πρόσωπό του εκείνο το φωτεινό χαμόγελο των φοιτητικών του χρόνων που τόσα πολλά υποσχότανε. Ξέρω: «Πέρασε πολλά». Έτσι είναι. Όλοι περάσαμε πολλά. Αλλά προχωράμε με το χαμόγελο στα χείλη – γιατί μονάχα έτσι κερδίζονται τελικά οι σημαντικοί αγώνες.


Όταν προσβλέπουμε στο μέλλον και θέλουμε μάλιστα και να το διαχειριστούμε, οφείλουμε να κοιτάμε μόνο μπροστά και να λάμπει το βλέμμα μας, να γελάνε τα χείλη μας, να είναι φωτισμένο και σαφές, απόλυτα ξεκάθαρο το όραμά μας. Ο Γιώργος το έχει καταφέρει – είναι φωτεινός, παρά το – γενικότερα! -σκοτεινό περιβάλλον. Κάνε και εσύ άλλη μια προσπάθεια Αντώνη. Και μάζεψε 25άρηδες και 30άρηδες γελαστούς και γκαζωμένους γύρω σου. Άκουσε τους, μάθε από αυτούς, αφουγκράσου αυτό που πραγματικά συμβαίνει πια στην κοινωνία μας. Ο Πάνος (ως εκπρόσωπος εννοώ βέβαια) , ο Ψωμιάδης και ότι κουβαλάει μαζί του, αυτή η «κληρονομιά» του κόμματος, σου τραβάνε το πόδι μέσα στο λάκκο. Γύρνα σελίδα σε παρακαλώ. Αποφασιστικά και χωρίς τύψεις. Έχεις μεγάλη ευθύνη: δεν κάνει ο Γ.Α.Π - με τόσες δυσκολίες - να μας παίζει συνεχώς μονότερμα.