»Εκπαιδευτικα αυτονοητα

Λώρη Κέζα ΒΗΜΑ

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος χειροκροτήματος που ταιριάζει στα επιτεύγματα του υπουργείου Παιδείας.

Είναι το χειροκρότημα «κονσέρβας», που γνωρίζουμε από τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές. Ενα αόρατο κοινό επευφημεί. Αυτό το χειροκρότημα, λοιπόν, το ενθουσιώδες και ρυθμικό, αρμόζει για τον αγιασμό. Ανοιξαν τα σχολεία και τα..
σχολεία έχουν δασκάλους. Δέκα θαυμαστικά στη σειρά. Δεν χειροκροτούμε το επίτευγμα αλλά την πρωτοτυπία. Είχαμε συνηθίσει και θεωρούσαμε αυτονόητο ότι μερικές χιλιάδες μαθητές θα μάθουν την ελληνική άνευ διδασκάλου. Ηταν μέρος της εκπαιδευτικής παράδοσης να λείπουν ειδικότητες καθηγητών λόγω ανοργανωσιάς.

Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου πιστώθηκε δύο επιτυχίες με το πρώτο κουδούνι. Περιόρισε στο ελάχιστο τα κενά διδασκόντων και μοίρασε τα βιβλία στην ώρα τους. Αν αυτό θεωρείται επιτυχία του ενός ατόμου, σημαίνει ότι κάπου αποτυγχάνει ένα ολόκληρο σύστημα. Κανονικά ένας υπουργός Παιδείας δεν θα έπρεπε να ασχολείται με τις τοποθετήσεις του προσωπικού ούτε με τη διανομή των εγχειριδίων. Υπάρχουν αρμόδιες διευθύνσεις για να ασχολούνται με όλα αυτά, υπάρχουν υπάλληλοι επιφορτισμένοι με συγκεκριμένα καθήκοντα. Δεν θα λέγαμε ποτέ ότι αυτά είναι ποταπά θέματα, διότι είναι σημαντικό να εξασφαλίζεται το βασικό της δωρεάν εκπαίδευσης- δηλαδή η εκπαίδευση.

Απλώς θα περίμενε κανείς ότι αυτά τα ζητήματα θα είχαν λυθεί στα 180 χρόνια του ελληνικού κράτους. Μήπως δεν ήταν το σχολείο το πρώτο μέλημα του Καποδίστρια;

Αυτό λοιπόν που αντιμετωπίζεται ως θαύμα και χειροκροτείται είναι το ελάχιστο που μπορεί να προσφέρει το κράτος. Πόσο παράξενη είναι αυτή η κοινωνία που δεν διεκδίκησε τόσον καιρό το ελάχιστο για τα παιδιά της, πόσο παραιτημένοι είναι αυτοί οι γονείς που αποδέχτηκαν την απαξίωση των εγκύκλιων σπουδών; Το συμμάζεμα φαίνεται υπερβολικά απλό. Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου εξασφάλισε ότι σε κάθε τάξη θα υπάρχει δάσκαλος, ότι δεν θα λείπει καμία ειδικότητα από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ολα αυτά με λίγες παραγράφους στο νομοσχέδιο για το νέο σχολείο που ψηφίστηκε την άνοιξη. Η υπουργός έκανε τη δουλειά της, δηλαδή έβαλε το πλαίσιο. Θα έχει πετύχει στη δουλειά της αν του χρόνου το σύστημα λειτουργήσει χωρίς η ίδια να ανακατευτεί καθόλου.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί οι προκάτοχοι της κυρίας Διαμαντοπούλου δεν έκαναν το ίδιο, γιατί επέτρεπαν την επονείδιστη ανοργανωσιά. Είναι απλό. Δεν ήθελαν να σπάσουν τα αβγά στην εκπαιδευτική κοινότητα. Οχι μόνο δεν ξεβόλεψαν τους βολεμένους, αλλά συνέβαλαν όλοι στη διατήρηση του χάους. Οχι μόνο δεν απαγόρευαν, αλλά ενθάρρυναν τις μετακινήσεις από την τάξη σε διοικητικές υπηρεσίες. Οχι μόνο δεν συμπλήρωναν τα κενά, αλλά έκαναν το χατίρι του κάθε βουλευτή που πήγαινε με μια λίστα ονομάτων για ευνοϊκές μετατάξεις. Στην ουσία το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε την εκπαιδευτική ανωμαλία.

Οι πολιτευτές συνέβαλαν στο εκπαιδευτικό χάος συνεπικουρούμενοι από συνδικαλιστές που έβρισκαν λογικούς τους παράλογους διορισμούς και τις ακόμη πιο παράλογες αποσπάσεις. Γιατί δεν πήραν ποτέ θέση εναντίον εκείνων που ζητούσαν τοποθέτηση σε ακριτική περιοχή και μόλις καπάρωναν τα μόρια έβρισκαν τον τρόπο να πάνε κάπου κοντά στο σπίτι τους; Για τους συνδικαλιστές πάντοτε έφταιγε το υπουργείο, όχι οι ασυνείδητοι εκπαιδευτικοί που με ψεύδη και ρουσφέτια γλίτωναν το μάθημα σε βάρος των παιδιών. Γύρω από το σχολείο αναπτύχθηκε επί μακρόν μια νοσηρή νοοτροπία- και αναπτύχθηκε εν πολλοίς επειδή το επέτρεπε ο νόμος.

Αφού λοιπόν τα σχολεία λειτουργούν κανονικά και οι εκπαιδευτικοί βρήκαν τον δρόμο για το σχολείο, η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου μπορεί να προχωρήσει σε ζητήματα που αφορούν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Για το «νέο σχολείο» υπάρχουν ενδιαφέρουσες προτάσεις. Δεν μπορεί για μια ζωή να κουβεντιάζουμε τα αυτονόητα.