»Ο ΜΑΝΟΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΑΣ...

Της ΜΕΛΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Αγάπησα τον Μάνο Λοΐζο στην εφηβεία μου. Μαζί με τον Χατζηδάκη, τον Σαββόπουλο, τον Φρέντι Μέρκιουρι, τον Μπομπ Ντύλαν. Τον λάτρεψα όταν άκουσα την ερμηνεία του στο "Σ' ακολουθώ". Οταν διέκρινα όλη τη θλίψη του κόσμου μέσα σε ένα Σι Μινόρε: στο "Ολα σε θυμίζουν" της Χαρούλας. Τον ένοιωσα δικό μου άνθρωπο όταν...
μπήκα στο χαμένο βλέμμα του. Ξανά και ξανά. Τον μίσησα όταν αρρώστησε βαριά και κατάλαβα ότι το ταξίδι της ζωής μπορεί να τελειώσει τόσο γρήγορα, τόσο απότομα. Τον έκλαψα όταν πέθανε στα 45 του. Ολοι τον κλάψαμε στη φοιτητοπαρέα. Σαν να χάσαμε έναν αγαπημένο φίλο, έναν σύντροφο στο μαναδικό ταξίδι της νιότης. Σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια...