»Τι πραγματικα συμβαινει στον ΣΥΡΙΖΑ;

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Οι επικοινωνιακές αστοχίες, οι φραξιονιστικές διαμάχες, οι ισορροπίες τρόμου, οι προσωπικές στρατηγικές των στελεχών και οι παλιμπαιδισμοί των ηγεσιών χαρακτηρίζουν την εσωτερική λειτουργία των δύο κομμάτων εξουσίας.
Τις συνέπειες τις είδαμε στις επιλογές των υποψηφίων για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ και στο σχηματισμό της...

κυβέρνησης.

Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σε μια ευνοϊκή για την αριστερά συγκυρία, με την κοινωνία καθημαγμένη, αλλά και διαθέσιμη να αγωνιστεί, με την κυβέρνηση να αναζητά απεγνωσμένα τρόπους διαφυγής από τον κλοιό του μνημονίου και την αξιωματική αντιπολίτευση να ψαρεύει στα θολά νερά με λαϊκιστική ρητορική ήκιστα πειστική, ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται στην ανυποληψία, σπαρασσόμενος από έριδες.

Οσο παρέμενε στο σχήμα η ανανεωτική αριστερά υπήρχε μια εξήγηση για την αδυναμία του κόμματος να παρουσιαστεί ως φερέγγυος πολιτικός οργανισμός. Το ρεύμα των ανανεωτικών ήταν σε άλλο ιδεολογικό και πολιτικό μήκος κύματος από την πλειονότητα των συνιστωσών. Οι καθημερινές αντιπαραθέσεις και οι δίκες προθέσεων που οργανώνονταν με κάθε ευκαιρία φανέρωναν το αυτονόητο, ότι δηλαδή η συνύπαρξη ήταν αδύνατη και η ενότητα τελείως προσχηματική.

Η πολυφωνία που είχε αποθεωθεί από την πολυκέφαλη και εναλλασσόμενη ηγεσία και εθεωρείτο δημοκρατική κατάκτηση και συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του συγκεντρωτισμού του ΚΚΕ και του αρχηγικού βοναπαρτισμού των κομμάτων εξουσίας, είχε από καιρό μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σ' ένα γραφικό συνονθύλευμα προσώπων και τάσεων. Μόνο το συναισθηματικό στοιχείο κρατούσε το κόμμα στην αρχική μορφή του.

Το καθεστώς των παραλυτικών ισορροπιών που ήταν το αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων σάπιων συμβιβασμών είχε, και σωστά, ενοχοποιηθεί για την εκλογική οπισθοδρόμηση. Πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν ότι μόνον αν εξασφαλιζόταν η ενότητα στους στόχους θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει το βηματισμό του και να εξουδετερώσει το κλίμα εσωστρέφειας που τον ταλάνιζε.

Εδώ και μερικούς μήνες το εμπόδιο για την ιδεολογική καθαρότητα δεν υπάρχει πια. Ο ρεφορμισμός εξορίστηκε, οι δυνάμεις του πούρου αντικαπιταλισμού έμειναν χωρίς αντίπαλο, αλλά η κατάσταση επιδεινώθηκε και σήμερα βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την οριστική ρήξη. Εκ των πραγμάτων το διάβημα των Ανανεωτικών να δοκιμάσουν την τύχη τους στην πολιτική σκηνή μοιάζει να δικαιώνεται, αφού η αποχώρησή τους δεν έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ την ηρεμία.

«Τι αλήθεια συμβαίνει εδώ;» αναρωτιέται ο βουλευτής του κόμματος Θ. Δρίτσας, ο οποίος αρνείται να δεχτεί ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συνθέσει μη συνθέσιμες πολιτικές διαφορές και γι' αυτό αναπαράγει την κρίση του» («Η Αυγή», 7/9/2010). Εχει δίκιο. Πράγματι, όσο κι αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα εντοπίσει διαφωνίες σε θέματα στρατηγικής. Για παράδειγμα: Ολες οι συνιστώσες είναι κατά του μνημονίου και παλεύουν για την ακύρωσή του. Διαφορές υπάρχουν ως προς τα μέσα και ως προς την εναλλακτική πρόταση, ωστόσο αυτές δεν χωρίζονται μεταξύ τους με σινικά τείχη. Ολες οι συνιστώσες συγκλίνουν στην άποψη ότι με τη σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχει καμία περίπτωση συνεννόησης και απορρίπτουν μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα διαλόγου και συνεργασίας. Οι πάντες στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι μόνο μια μεγάλη και ενωμένη αριστερά μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και να λειτουργήσει αποτελεσματικά υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων.

Τότε τι αλήθεια συμβαίνει εδώ; Ποιοι είναι οι λόγοι που δεν επιτρέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ να ανασυνταχθεί; Γιατί δεν είναι δυνατόν οι συνιστώσες να συμφωνήσουν στα αυτονόητα; Γιατί τα κορυφαία στελέχη διαπληκτίζονται δημοσίως για ήσσονος σημασίας ζητήματα, σπέρνοντας τη σύγχυση στους ψηφοφόρους του κόμματος που λιγοστεύουν επικίνδυνα; Γιατί η ευρύτερη κοινωνία της αριστεράς παρακολουθεί σε καθημερινή βάση ένα αποκρουστικό έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν το στομφώδες τίποτα και οι άκαμπτοι εγωισμοί;

Δυστυχώς, αυτό που «πραγματικά συμβαίνει εδώ» είναι ότι τα πρόσωπα και οι φιλοδοξίες τους υπονομεύουν το συνολικό εγχείρημα καταδικάζοντάς το στη μιζέρια. Και είναι όντως θλιβερό, μια παράταξη, η οποία από την ίδρυσή της έχει διακηρύξει ότι το προσωπικό πρέπει να υποτάσσεται στο συλλογικό, να ταλαιπωρείται από μια ηγεσία (με την ευρεία έννοια του όρου) η οποία συμπεριφέρεται λες και διοικεί εξωραϊστικό σύλλογο γειτονιάς.

pappas@enet.gr