»Με σημαια ευκαιριας;

Σήφης Πολυμίλης ΒΗΜΑ

Εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες η Ελλάδα ζει με την προσμονή των πολύφερνων επενδύσεων από τον αραβικό κόσμο. Από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου είχαν αρχίσει οι βαρύγδουπες εξαγγελίες για ποταμούς πετροδολαρίων που θα άρχιζαν να ρέουν από μέρα σε μέρα για να αλλάξουν τη μορφή της χώρας. Ο Καντάφι και διάφοροι άλλοι, ανάλογης εμβέλειας, άραβες ηγέτες εμφανίζονταν ως οι από μηχανής θεοί που ήταν πρόθυμοι να.. εξαργυρώσουν την υποστήριξη της Ελλάδας στα «δίκαια του αραβικού κόσμου» με ένα πλήθος επενδύσεων.

Για να μη θυμηθούμε βέβαια και τις άλλες μεγαλοπρεπείς αυταπάτες της Αριστεράς, όπως τις είχε εκφράσει ο Μ. Γλέζος που θεωρούσε ως σωτήρια επιλογή για το μέλλον της χώρας, αντί της Ευρώπης των μονοπωλίων, τη δημιουργία μιας Μεσογειακής Κοινής Αγοράς όπου οι αντιιμπεριαλιστές Αραβες θα αποτελούσαν προφανώς την... ατμομηχανή της. Φευ, τα χρόνια πέρασαν, τα πετροδολάρια φυσικά δεν τα είδαμε ποτέ, αλλά ευτυχώς και τα φληναφήματα περί στενότερης οικονομικής συνεργασίας μεσογειακών και αραβικών χωρών ξεχάστηκαν και βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε για κάμποσα χρόνια τα καλά της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αφού καταναλώσαμε ό,τι μπορούσαμε την περίοδο των παχιών αγελάδων, βρεθήκαμε στην ανάγκη να αναζητούμε κάθε λογής διεξόδους μήπως και μπορέσουμε να βάλουμε πάλι την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Κατανοητή λοιπόν η προσπάθεια του Πρωθυπουργού να προσελκύσει όποιους εμφανίζονται διατεθειμένοι να επενδύσουν τα κεφάλαια που τους περισσεύουν στη χώρα μας. Μόνο που οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι πρόθυμοι σεΐχηδες ούτε ανιδιοτελείς είναι, αλλά ούτε και οι πιο φερέγγυοι επενδυτές... Ασφαλή και επικερδή τοποθέτηση των όποιων κεφαλαίων τους αναζητούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό, κοινωνικό ή περιβαλλοντικό κόστος. Το βλέπουμε και στην περίπτωση του Αστακού, όπου η χρησιμοποίηση ενός προβληματικού από πλευράς ασφάλειας και περιβαλλοντικών επιπτώσεων καυσίμου δημιουργεί ήδη αρκετά ερωτήματα για την αποδοτικότητα της επένδυσης.

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι οι ξένες επενδύσεις και αναγκαίες και χρήσιμες είναι. Αρκεί να μη δημιουργούνται υπερβολικές προσδοκίες, οι οπoίες πολύ γρήγορα μπορεί να αποδειχθούν έωλες. Αυτό που λείπει δεν είναι η περιστασιακή αναζήτηση διαφόρων κροίσων που μπορεί να πειστούν από την προσωπική γοητεία του Πρωθυπουργού ή κάποιου υπουργού του, αλλά η διαμόρφωση μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής με ξεκάθαρους στόχους, χωρίς γραφειοκρατικές ή άλλες δεσμεύσεις, και όχι απλώς κάποια συγκυριακά μερεμέτια για να μπαλώσουμε προσωρινά την κατάσταση. Για να μπορεί να γνωρίζει όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να επενδύσει ότι δεν θα αναγκαστεί να φύγει τρέχοντας προτού τον καταπιεί η λερναία ύδρα της διαπλοκής, της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας...

spolymilis@tovima.gr