»Εκεινη με το «Καρχηδονιο Επιχρισμα»

της Στέλλας Αλαφούζου
photo: Hiroko Sakai Protagon.gr

Στο βιβλίο του Μήτσου Κασόλα «Νίκος Καββαδίας: Γυναίκα, Θάλασσα, Ζωή. Αφηγήσεις στο μαγνητόφωνο», ανακάλυψα ότι ο Καββαδίας μπορούσε να ξεχωρίσει τη γυναίκα με το «Καρχηδόνιο Επίχρισμα». Σας δίνω το εν λόγω απόσπασμα από την κουβέντα των δύο:

"Μ.Κ: Νίκο, από όλες τις γυναίκες που συνάντησες στα.. λιμάνια είναι καμιά που να τη θυμάσαι ιδιαίτερα;

Ν.Κ: Όχι, οι περισσότερες δεν είχαν το Καρχηδόνιο επίχρισμα, ένα επίχρισμα που υπάρχει πάντα μέσα στον γυναικείο κόλπο… Θυμίζει τα βάζα των Καρχηδόνιων που τα βάφανε αυτοί μόνο από μέσα, μ’ ένα ειδικό επίχρισμα. Και το γυναικείο επίχρισμα, πως να το πω, είναι η χλωρίδα, ας πούμε. Είναι πολύ ερεθιστική. Οι πόρνες δεν έχουν αυτό το επίχρισμα, σπάνια το έχουν. Από την πολλή χρήση, δεν έχουν. Σπάνια να ‘χουνε αυτές την “άγια σκουριά”, που λέω. Κάτι σαν αυτή την κόκκινη, πυρόχρωμη, σκουριά των λατομείων, που τη φορτώναμε στα καράβια από το Στρατόνι, τη γερακινή κλπ. Αυτό το επίχρισμα έχει απόχρωση σκουριάς.

Μ.Κ.: Ο Καββαδίας μένει για λίγο τώρα αφηρημένος, για λίγο απόμακρος και κοιτάει στο μπράτσο του ένα τατουάζ, μια γοργόνα. Μια γοργόνα μπλε και κόκκινη, που ένας μάστορης των τατουάζ του είχε σταμπάρει στα μαλακά του μπράτσου του. Όταν τεντώνει το χέρι και ανοιγοκλείνει την παλάμη, αυτή χορεύει έναν υποβλητικό χορό της κοιλιάς.




Ν.Κ: Αυτή δε θα με αφήσει ποτέ. Μ’ αυτή θα πάω. Δε θα με προδώσει. Τώρα αυτή είναι σαράντα χρονών κορίτσι. Μου την έφτιαξαν στο Χονγκ-Κονγκ, εκεί πέρα νομίζω, τόσα χρόνια που να θυμάμαι. Μερικές φορές, μερικές νύχτες που ξυπνάω, κοιτάζω τη χορεύτρια με αγωνία και μου φαίνεται πως εξαφανίζεται!… νομίζω πως πηδάει στη θάλασσα και κάνει έρωτα μέσα στο νερό…. βιάζομαι να ξημερώσει να δω πως είναι ακόμα πάνω στο μπράτσο μου."

Διαβάζοντάς το ξανά και ξανά βρίσκω πως ο Καββαδίας, δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τη γυναίκα εκείνη που δεν είναι «μια ακόμη». Την δική του γυναίκα, αυτήν που τον κάνει να πιστεύει πως του ανήκει. Εκείνη που μπορεί να διαχειρίζεται τα πάθη της. Αυτήν που δεν κλείνει σπίτια. Θα πήγαινε μ’ αυτήν που δεν θα τον πρόδιδε ποτέ. Θα έμενε «ασάλευτος» για τη γυναίκα που θα του γινόταν «μοίρα, θάνατος και πέτρα». Θα ξεχώριζε τη γυναίκα εκείνη που χάνεται στα βαθιά νερά για να κάνει έρωτα, μα το ξημέρωμα είναι και πάλι στα μαλακά του μπράτσου του. Ο Καββαδίας θα ήταν πιστός στη γυναίκα με το «καρχηδόνιο επίχρισμα»… όπως κι εμείς είμαστε πιστοί στην Παναγία. Στη γυναίκα που δεν γνώρισε τον έρωτα. Που δεν γνώρισε πάθη. Που δεν επελέγη για να μας προδώσει. Στη γυναίκα που μας υποβαστάζει από τα μαλακά του μπράτσου μας, έτσι κι αλλιώς. «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν»…