»Αλλαγες στην Αριστερα

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ ΒΗΜΑ

Μία από τις ελάχιστες καλές ή έστω πραγματικά ενδιαφέρουσες πολιτικές ειδήσεις του καλοκαιριού ήταν η ίδρυση της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Τουλάχιστον για τους «ορφανούς» προοδευτικούς ανθρώπους αυτής της χώρας. Αυτή η «Δημοκρατική Αριστερά» δημιουργήθηκε από στελέχη που δεν άντεχαν τον συριζικό λαϊκίστικο τυχοδιωκτισμό. Δηλαδή, στελέχη της «ανανεωτικής» πτέρυγας του...
Συνασπισμού. Και που συμβολίζουν ταυτόχρονα μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο την αξιοπρέπεια του χώρου. Η πρωτοβουλία τους προκάλεσε ενδιαφέρον στους μεν και συγκίνηση σε άλλους. Απόδειξη, το γεγονός ότι πολύ γρήγορα τόσοι πολίτες που ως πρόσφατα σιωπούσαν δήλωσαν επώνυμα τη συμπαράστασή τους στο νέο κίνημα. Που δηλώνει αριστερό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό, ανοιχτό. Και καταδικάζει απερίφραστα τον λαϊκισμό και τις αγαπούλες με κάθε είδους βία.

Θα χρειαστεί η «Δημοκρατική Αριστερά» να δώσει πολλές και δύσκολες μάχες για να σταθεί πραγματικά στα πόδια της. Μάχες που πλησιάζουν και στον κοινωνικό και στον πολιτικό τομέα με τις φθινοπωρινές συντεχνιακές ασκήσεις ενάντια στα «μέτρα» και με τις αυτοδιοικητικές εκλογές ενώ δεν θα έχει καν προλάβει να αποκτήσει πραγματικά σάρκα και οστά. Θα κληθεί να προχωρήσει σε πολύ δύσκολες επιλογές και συμμαχίες και στους δρόμους και στις κάλπες. Θα αποπειραθεί, δηλαδή, να υπάρξει. Δύσκολο αυτό στην τόσο επικίνδυνη και κλειστή περίοδο που ζούμε, όπου θριαμβεύει ένας αμφίπλευρος δήθεν πατριωτικός φανατισμός, αλλά και αναγκαίο. Τουλάχιστον για όσους πιστεύουν ότι σε μια εποχή λούμπεν «επαναστατών», μιας Δεξιάς μαύρων δικτύων και κατάμαυρων θέσεων (εδώ και σχεδόν παντού στην Ευρώπη) και μιας Κεντροαριστεράς που δεν έχει ακόμη προτείνει πειστικές απαντήσεις για ένα νέο προοδευτικό μέλλον η απόπειρα μιας ουσιαστικά δημοκρατικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι κάτι το σημαντικό. Προφανώς και ζωτικό.

Το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου, που από τον λατινοαμερικανικό λαϊκισμό του πατέρα του Αντρέα πολύ θα ήθελε να περάσει στον κυρίως βορειοαμερικανικό και βορειοευρωπαϊκό προοδευτισμό που προτείνουν μερικοί «νομπελίστες», καλά θα έκανε να προσέξει τις διεργασίες στα αριστερά του. Πρώτον, γιατί ανταποκρίνονται σε μια βαθιά ευρωπαϊκή σοσιαλιστική και δημοκρατική παράδοση και, δεύτερον, γιατί στην παράδοση αυτή είναι καίριο να προσθέτει κανείς και τα δικά του. Η Αριστερά στη χώρα μας δεν είναι πια και δεν ήταν ποτέ μόνο μια υπόθεση «ξενόφερτου» κουκουέ (λες και οι αντίπαλοί του δεν είχαν αφεντικά), εμφυλίου και εγκλημάτων, όπως προσπαθούν να τη συνοψίσουν μερικοί νεοδεξιοί. Είναι και ένα τεράστιο κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας και της νεοελληνικής κουλτούρας. Αυτό μόνο μερικοί νεοφώτιστοι επίγονοι του αλήστου μνήμης Γεωργαλά το παρακάμπτουν επιδεικτικά.