»Της χλαπατσας

του Βασίλη Μακρή Protagon.gr

Το τελευταίο εξάμηνο φωτογράφιζα ένα μεγάλο έργο στην περιοχή της Ακρόπολης. Δύο με τέσσερις φορές την εβδομάδα διέσχιζα την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, για να πάω στην δουλειά μου. Και, φυσικά, πέρναγα μπροστά από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο έχει (πλέον) πολύ κίνηση. Λίγα μόλις μέτρα από την..

είσοδο του, πάνω στο πλακόστρωτο της Αρεοπαγίτου, υπήρχαν διάφορα άτομα που πούλαγαν την πραμάτεια τους. Αλλοδαποί, οι περισσότεροι, μερικές φορές και κανένας Έλληνας.

Άλλος πούλαγε ομπρέλες, άλλος καπέλα, άλλος ξηρούς καρπούς, άλλος έπαιζε σαντούρι, ένα παιδάκι ακορντεόν, ένας άλλος σαξόφωνο (άσχετο) άλλος ζωγράφιζε τα πορτρέτα των τουριστών (φόραγε και τον μπερέ του ζωγράφου αυτός) ένας άλλος έκανε το άσπρο άγαλμα, κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και διάφοροι άλλοι, πλανόδιοι, οι οποίοι έμαθαν ότι μαζεύει πολύ κόσμο το μαγαζί και βρήκαν εκεί πόστο.


Μερικές μέρες δεν υπήρχε κανένας από αυτούς. Στην θέση τους υπήρχαν αστυνομικοί που είχαν παρκάρει χύμα τις μοτοσικλέτες τους στην Αρεοπαγίτου και ακουμπώντας στην σέλα έκοβαν κίνηση. Είχαν, επίσης, πολύ ζελέ στο κοντό μαλλί τους. Τσέκαραν τους τουρίστες, κυρίως του θηλυκού γένους. Ειδικά σε αυτές με τα σορτς έκαναν cross-check. Τις κοίταζαν μια φορά από μπροστά και μια από πίσω.

Δεν με είχε πειράξει τίποτα, από όλα αυτά, γιατί έχω ανοσία σε όλα αυτά. Όπως οι Αιγύπτιοι στο νερό του Νείλου. Δεν με είχε πειράξει, επίσης, ούτε το τρενάκι του τρόμου που έχει στάση μπροστά, ακριβώς, στην είσοδο του Μουσείου.


Μια φορά είδα κάτι τυπάκια, μελαψά, να κάθονται οκλαδόν στο πλακόστρωτο και να χτυπάνε κάτω, σαν χταπόδι, ένα περίεργο χρωματιστό πράγμα - σαν πλαστικό ζελέ. Ήταν στην σειρά, ανά εφτά οχτώ μέτρα και όταν πέρναγες, από μπροστά τους, σε κοίταζαν και ταυτόχρονα χτυπούσαν κάτω - αυτό το πλαστικό ζελέ. Χτυπώντας το δυνατά, σε ένα άσπρο χοντρό χαρτόνι, αυτό έκανε "κλατς" και έπαιρνε ένα διαφορετικό σχήμα κάθε φορά. Τότε το μάζευε το μελαμψό άτομο και σε ξανακοίταζε, όπως ορίζει το μάρκετινγκ για την παρουσίαση και προώθηση προϊόντος σε υποψήφιο πελάτη.


Κόλλησα (παράξενο) με αυτή τη φάση και έγινε η αγαπημένη μου συνήθεια, στην ρουτίνα αυτής της μετάβασης. Ήθελα να δω αν αυτό το καινούργιο θέαμα, σχεδόν μπροστά στην είσοδο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, θα με πείραζε ή αν έχω πάθει πλήρη ανοσία. Πέρασαν δυο - τρεις μήνες και δεν είχαν βγει, ακόμη, τα αποτελέσματα. Μέχρι που, τελείως τυχαία, έμαθα ότι αυτά τα σαν ζελέ χρωματιστά αηδιαστικά πλαστικά, που κάνουν "κλατς" στην επιφάνεια που σκάνε, λέγονται χλαπάτσες. Φρίκαρα με την ονομασία τους. Διασταύρωσα την πληροφορία και ήταν αληθινή. Τα λένε χλαπάτσες. Μα, χλαπάτσες; Χλαπάτσες;


Ήταν Φθινόπωρο όταν κάποιο σχολείο που είχε έρθει από την επαρχία για επίσκεψη στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, ασχολήθηκε πιο πολύ με τις χλαπάτσες παρά με το Μουσείο. Οι μελαψοί ξεπούλησαν ό,τι χλαπάτσα είχαν και τα γυμνασιόπαιδα βρήκαν το νόημα στην επίσκεψη του Μουσείου και, κυρίως, στην βαρεμάρα τους. Θα παίζανε, δηλαδή, χλαπάτσες για να μη βαριούνται. Τότε άρχισε να με πειράζει. Τι είναι πάλι αυτό, σκέφτηκα, τρώγοντας μια τυρόπιτα κουρού στον Γρηγόρη. Αφού έχω ανοσία, είπαμε. Γιατί, ξαφνικά, με πειράζουν οι χλαπάτσες. Μια χαρά ήμουνα. Και πόσο θα κρατήσει τώρα αυτό.

Πέρασαν (άλλοι) δυο μήνες. Η φωτογράφιση ολοκληρώνεται και οι μελαψοί τύποι συνεχίζουν να ρίχνουν τις χλαπάτσες τους, έξω από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Αλλά, εμένα, δεν με πειράζει πια.