»Ανανεωση ή αναπαλαιωση;

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου «E» 24/8

Η κρίση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος είναι δεδομένη. Πολύ περισσότερο αυτή του λεγόμενου «πολιτικού προσωπικού». Υπάρχει φθορά. «Αρνηση» από τον κόσμο, η οποία εμφανίζεται με διάφορες ευκαιρίες και αφορμές. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις λαμβάνει μείζονες απαξιωτικές διαστάσεις. Η βαθιά και ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι ένα από τα..
«στοιχήματα» της εποχής.

Δυστυχώς, σε μερικές περιπτώσεις, η «άρνηση» περιλαμβάνει και πρόσωπα που δεν βαρύνονται για κάτι «μεμπτό» προσωπικά... Απλά ο «κόσμος» τούς εντάσσει στο «γενικό κάδρο» των ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και έχει απέναντί τους απορριπτική διάθεση.

Σταδιακή αλλαγή του πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του, έτσι κι αλλιώς γίνεται αενάως. Δεν παραμένει ποτέ «ακίνητο». Στη σημερινή όμως συγκυρία απαιτούνται καταιγιστικοί ρυθμοί. Οι αρχηγοί των κομμάτων κυρίως εξουσίας, το αντιλαμβάνονται. Τους το «λένε» και οι έρευνες της κοινής γνώμης σχεδόν «φωναχτά». Από την άλλη μεριά όμως, η δύναμη που τους ασκούν οι «κομματικές ισορροπίες» δεν είναι μικρή... Πολλά θα εξαρτηθούν από την επιτυχία ή όχι της προσπάθειας εξόδου της χώρας από τη μεγάλη κρίση. Ανάλογα με την εξέλιξή της, θα επιταχυνθούν, ή θα πάρουν ραγδαία, ή ακόμα και βίαιη μορφή, οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στο πολιτικό προσωπικό.

Μια ευκαιρία για «συντεταγμένες» αλλαγές ήταν και είναι ο «Καλλικράτης» και η αναμενόμενη (έτσι όπως ακούγεται και αν γίνει) ριζική αλλαγή του εκλογικού νόμου. Αρκεί βέβαια να μην «υπονομευτούν» από τις κομματικές γραφειοκρατίες.

Είναι χαρακτηριστικό το τι γίνεται με τον «Καλλικράτη». Δηλαδή, μια ευκαιρία βαθύτατης και αναγκαίας περιφερειακής ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας, όπου, με μικρές εξαιρέσεις, οδηγείται σε κακής ποιότητας «αναπαλαίωση». Παλαιοί υπουργοί και βουλευτές ή τοπικοί παράγοντες (νομάρχες και δήμαρχοι) βλέπουν τον «Καλλικράτη» ως ευκαιρία επανατοποθέτησής τους στο ενισχυμένο από πλευράς εξουσίας νέο περιφερειακό σύστημα. Ιδιαίτερα με την απώλεια της «βουλευτικής ισχύος» και του αντίστοιχου κύρους, μέσα στη διαγραφόμενη νέα δομή της χώρας. Στο υπό διαμόρφωση σύστημα ο «βουλευτής» για να «υπάρχει» θα θέλει άλλα «προσόντα», που οι περισσότεροι εκ των σημερινών βουλευτών δεν διαθέτουν.

Ετσι, αναζητούν «νέους ρόλους». Αλλάζουν τη «στολή εργασίας» και προσπαθούν να διασωθούν πολιτικά. Ετσι όμως χάνεται η ευκαιρία του «Καλλικράτη» για μια σημαντική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, που θα λειτουργούσε «αποσυμπιεστικά» για όλο το σύστημα.

Η ευθύνη των κομμάτων που δεν δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να μπει μαζικά στην πολιτική σκηνή «νέο αίμα», με ευκαιρία τις εκλογές του «Καλλικράτη», είναι μεγάλη...

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου