»Ο σκοπος και το Μεσο

Του Γιώργου Λακόπουλου ΝΕΑ

ΜΕ ΤΟΥΣ φορτηγατζήδες του Τζωρτζάτου πλέον σε καταστολή, έκλεισε και ο θερινός κύκλος κινητοποιήσεων για τα µέτρα που λαµβάνονται κατ’ εφαρµογήν του Μνηµονίου. Από την περασµένη άνοιξη ώς τώρα οι απεργοί δεν πέτυχαν κανέναν από τους στόχους τους – είτε είχαν δίκιο είτε όχι. Αλλωστε οι υπουργοί πρώτα πυροβολούσαν και µετά έκαναν τις ερωτήσεις. Αναµενόµενο από τη στιγµή που και.. οι ίδιοι απλώς νοµοθετούσαν όσα είχαν συµφωνηθεί προηγουµένως µε την τρόικα. Σ’ αυτό το διάστηµα διατυπώθηκε ένας ισχυρισµός: δεν δικαιολογούνται απεργίες σε περίοδο που η χώρα προσπαθεί να αποφύγει τη χρεοκοπία! Τον υιοθέτησαν κυβερνητικά στελέχη, αλλά και παράγοντες των παραγωγικών τάξεων. Ολοι µαζί έδειχναν έτοιµοι να απαξιώσουν την έννοια της απεργίας στο όνοµα – ή καλύτερα στη διάρκεια – του Μνηµονίου. Από µια άλλη σκοπιά η µέθοδος είναι γνωστή από παλιά: «τώρα που βρήκαµε παπά, να θάψουµε πέντε, έξι».

***
ΩΣΤΟΣΟ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ σε ακινησία δεν υπάρχουν. Το µεγαλύτερο λάθος που θα µπορούσε να κάνει η κυβέρνηση είναι να επενδύσει δηλαδή στη συλλογική αφωνία για να ολοκληρώσει το πακέτο αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις και την παραγωγική διαδικασία. Οσο οι άνθρωποι βλέπουν τη ζωή τους να επιδεινώνεται, θα αντιδρούν, θα διαµαρτύρονται και θα διαδηλώνουν.

Αν µε τις νοµοθετικές πρωτοβουλίες της περιόδου που άρχισε µε το Μνηµόνιο αίρονται προνόµια ή ακυρώνονται δικαιώµατα, είναι ένα θέµα προς αξιολόγηση. Αλλά είναι άλλο να επικρίνεται η κατάχρηση του απεργιακού δικαιώµατος από µια συντεχνία και άλλο η αξίωση να εξαφανιστεί υπέρ πίστεως και πατρίδος το ίδιο το δικαίωµα. Μια αδικαιολόγητη απεργία δεν µπορεί να συµπαρασύρει και την έννοια της απεργίας. Γιατί στις Δηµοκρατίες οι απεργίες είναι σαν τους σεισµούς: οι κυβερνήσεις πρέπει να εξοικειωθούν µε την ιδέα ότι θα ζουν µαζί τους. ***
Η ΑΝΑΓΚΗ να ικανοποιηθούν οι δανειστές και να βγει η οικονοµία από τη δηµοσιονοµική κρίση της δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει στη σιωπή των αµνών. Οι άνθρωποι της τρόικας κάνουν ενδεχοµένως τη δουλειά τους – σε τελευταία ανάλυση δεν είδαν φως και µπήκαν. Αλλά και οποιοσδήποτε ζει και – δεν – εργάζεται επί ελληνικού εδάφους έχει δικαίωµα να αµφισβητεί ότι η έξοδος από την κρίση περνάει από το πετσί του. Εφόσον το Μνηµόνιο ψηφίσθηκε απ’ τη Βουλή των Ελλήνων συνιστά συµβατική υποχρέωση της χώρας. Αλλά όπως ορθά είπε ο Χρήστος Παπουτσής: οι µικροµεσαίοι υπάλληλοι των διεθνών οργανισµών δεν µπορούν να υπαγορεύσουν πολιτική σε υπουργούς.

***
ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια η εφαρµογή του Μνηµονίου δεν µπορεί να νοηθεί ως οιονεί αναστολή διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη της Ελληνικής Δηµοκρατίας. Η απεργία είναι συλλογικό µέσο – κρίνεται κυρίως από τον σκοπό της. Και όπως είχε πει ο Τρότσκι: «Ο σκοπός αγιάζει τα µέσα εφόσον υπάρχει κάτι που αγιάζει τον σκοπό».
Το µεγαλύτερο λάθος που θα µπορούσε να κάνει η κυβέρνηση είναι να επενδύσει στη συλλογική αφωνία για να ολοκληρώσει το πακέτο αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις και την παραγωγική διαδικασία