»Ένας ουρανος με (πεφτ)αστερια

του Σπύρου Σεραφείμ Protagon.gr

Αν το βράδυ της Παρασκευής σηκώσετε το βλέμμα στον ουρανό, μπορεί και να δείτε τις «Περσείδες», τους πολυπληθείς διάττοντες αστέρες, στη μοναδική βροχή με τα πεφταστέρια.

Στη χώρα μας, το φαινόμενο αυτό θα είναι ορατό στην..
περίπτωση που κοιτάξετε βορειοανατολικά και στην περιοχή σας δεν θα υπάρχει φωταύγεια. Συνάμα, θα πρέπει να είναι και καθαρός από σύννεφα ο νυχτερινός ουρανός, αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουμε ξενυχτήσει τσάμπα κάποιες προηγούμενες φορές, όπως το 2007, για παράδειγμα.

Φέτος, θα υπάρχουν κι άλλα... εφέ, αφού όλο το φαινόμενο θα συνδυαστεί με σύγκλιση πλανητών, από τη δύση του ηλίου μέχρι και τις 10 το βράδυ. Τότε, η Αφροδίτη, ο Κρόνος, ο Άρης και ένα μέρος της Σελήνης θα βρεθούν πολύ κοντά, σε έναν πλανητικό πάρτι, σε έναν κύκλο που θα έχει διάμετρο, περίπου, 10 μοίρες. Γιατί τις λέμε Περσείδες; Επειδή προέρχονται από τον αστερισμό του Περσέα, αν και πρόκειται για οφθαλμαπάτη.

Όλα ξεκινούν από τα σωματίδια σκόνης και τα λοιπά υλικά που αφήνει η ουρά του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ. Αυτό που βλέπουμε, λοιπόν, είναι τα «ίχνη» που αφήνει στο ηλιακό σύστημα αυτός ο κομήτης. Όταν η Γη περνά ανάμεσα από αυτό το συνονθύλευμα σωματιδίων-βράχων κ.λπ., μπορούμε να δούμε ανά μία ώρα, περίπου, 70 μετέωρα - πεφταστέρια, δηλαδή - που μπαίνουν στην ατμόσφαιρα της Γης και, τσαφ, καίγονται, αφήνοντας φωτεινά ίχνη.


Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τα πεφταστέρια τα έχω συνδυάσει με δύο καταστάσεις. Η πρώτη είναι ο «Μικρός Πρίγκιπας», το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, αφού «...δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια». Κάθε φορά που βλέπω τις πύρινες τροχιές των μετεώρων, διαπιστώνω πόσο μικρός (πρίγκιπας) είμαι μέσα στο άπειρο του Σύμπαντος.



Η δεύτερη, κάθε φορά που μετράω τ’ άστρα, είναι ότι πιστεύω - για κάποιο λόγο που ποτέ δεν χρειάστηκε να εξηγήσω στον εαυτό μου – πως οι πτώσεις των αστεριών είναι σινιάλα, καθρεφτάκια ηλεκτρικά από τα παιδιά του ροκ που έφυγαν και τώρα τζαμάρουν όλοι μαζί στην μπάντα με τα θνητά αστέρια του σύμπαντος.



Είμαι βέβαιος ότι είναι όλοι εκεί πάνω και βαράνε δυνατά και πάνε κόντρες για το ποιος θα παίξει καλύτερα. Ο Kobain, ο Hendrix, ο Morrison, η Joplin, ο Sid Barret, o Ian Curtis, o Sid Vicious και o Marley, που θα τους στρίβει και κάτι να πιουν. Φυσικά, δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους, ο κατάλογος με τ’ αδέρφια που χάθηκαν νωρίς αφήνοντας λειψό το τρίπτυχο “sex, drugs, rock ‘n’ roll”, φαντάζει δυσθεώρητος. Εκεί έχουν καταγραφεί κορμιά που στέγνωσαν από ζωή, αλλά το πνεύμα τους παραμένει alive and kickin’, ακόμα κι αν τα μυαλά τους κάηκαν πολύ γρήγορα.

Γι’ αυτό, την Πέμπτη και την Παρασκευή, σήκωσε τα μάτια σου, κοίτα τ’ αστέρια και άκου... Όλο και κάποια συγχορδία μπορεί να φτάσει στ’ αφτιά σου. Κι όταν δεις πεφταστέρι, πες ότι είναι κάποιος αγαπημένος σου που έχει φύγει και έχει μόνιμη κατοικία εκεί πάνω, κι ας μην είναι ροκάς.
Και κάνε και μια ευχή. Μπορεί και να πιάσει...