»Ο ΖορΜπας δεν Μενει πια εδω...

Της Βούλας Κεχαγιά ΝΕΑ

«Ο ΑΛΕΞΗΣ Ζορµπάς ήταν µία φιλοσοφία συγκεκριµένη και δεν είναι αρνητική η εικόνα του». Η φράση ελέχθη από τον υφυπουργό Τουρισµού κ. Γιώργο Νικητιάδη, ο οποίος σε ραδιοφωνική συνέντευξη προσπάθησε χθες να στείλει ενθαρρυντικά µηνύµατα για την πορεία του ελληνικού τουρισµού κατά τη ..φετινή καλοκαιρινή σεζόν. Το ερώτηµα βεβαίως που τίθεται είναι τι είδους τουρισµό θέλουµε να προωθήσουµε για την Ελλάδα; Ο Ζορµπάς, πρωτίστως ο κινηµατογραφικός – γιατί αυτόν ξέρουν οι ξένοι –, αποτέλεσε ένα «σύµβολο» περασµένων δεκαετιών, απολύτως ξεπερασµένο σήµερα. Η σύγχρονη τουριστική Ελλάδα δεν είναι συρτάκι, µουσακάς, τζατζίκι, γαϊδουράκια και καλοκάγαθες µαντιλοφορούσες γερόντισσες που υποδέχονται µε χαµόγελο τους τουρίστες. Δεν είναι καν η Ελλάδα του Ωνάση που µε τις θυελλώδεις σχέσεις του προσείλκυε το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ στις οµορφιές της χώρας µας. Η Ελλάδα του 2010 είναι η Ελλάδα της κρίσης. Μιας κρίσης που καλώς ή κακώς απλώνεται και στους τουριστικούς προορισµούς και όπως και να το κάνουµε επηρεάζει την ψυχολογία όσων ασχολούνται επαγγελµατικά µε τον τουρισµό και παράλληλα διαµορφώνει και τις απαιτήσεις των ξένων που αδυνατούν να κατανοήσουν γιατί για παράδειγµα σε µία χώρα που βρέθηκε στα όρια της πτώχευσης µία greek salad θα πρέπει να κοστολογείται πάνω από 10 ευρώ. Ως εκ τούτου θα έλεγα ότι είναι ολίγον ακατανόητη η επισήµανση του αρµοδίου υφυπουργού πως «εκείνο που έχει σηµασία είναι οι ξένοι να ζήσουν κοντά µας, να δουν πώς γλεντάµε, πώς σκεφτόµαστε, γιατί ο τρόπος ζωής του Ελληνα είναι µοναδικός». Πολύ αµφιβάλλω. Πόσους Ζορµπάδες µπορεί να βρει κανείς σήµερα στην Ελλάδα; Εκτός εάν συγχέουµε την καλή έννοια του Ζορµπά µε την κακώς εννοούµενη εικόνα του Καραγκιόζη. Γιατί τον πραγµατικό Καραγκιόζη τον διεκδικούν οι γείτονές µας. Και καλά κάνουν. Στα παράλια της Τουρκίας ο τουρισµός έχει απογειωθεί. Και οι τουριστικοί πράκτορες τρίβουν τα χέρια τους παρ’ ότι η Τουρκία είναι αποδεδειγµένα πιο ακριβή από την Ελλάδα.

Τα τσάρτερ µε ξένους τουρίστες προσγειώνονται το ένα πίσω από το άλλο. Στην Ελλάδα όµως αδυνατούν να προσγειωθούν µε ευκολία και κάνουν κύκλους λόγω αναχαιτίσεων. Εποµένως µήπως κάπου αλλού βρίσκεται η λύση κι όχι στο «έξω καρδιά» του Ελληνα;