»Πινγκ Πονγκ στην πλατεια Εξαρχειων

ellispoint

Οι κάτοικοι των Εξαρχείων είχαν συνηθίσει να γίνονται μπαλάκι του πινγκ πονγκ μεταξύ των διαφόρων αρμοδίων, του Δήμου, της Αστυνομίας, των ΜΑΤ, των εμπόρων ναρκωτικών, των γνωστών αγνώστων κλπ. Όλων αυτών που είχαν καταφέρει με τις πράξεις ή την αδράνεια τους, να τους στερήσουν το ζωτικό χώρο της πλατείας.

Όποιες εκκλήσεις είχαν απευθύνει για να..

«αλλάξει κάτι» έπεφταν συνεχώς στο κενό. Μέχρι που οι ίδιοι οι κάτοικοι πήραν την κατάσταση στα χέρια τους.

Το διάβασα σε ένα post- στο Facebook- από τη φίλη μου τη Δέσποινα, η οποία εγκατέλειψε τα ήσυχα προάστια των Βρυξελλών για να ζήσει στα Εξάρχεια. Έσπευσα να κάνω ρεπορτάζ καφέ στην πλατεία από την οποία πέρναγα συχνά τα προηγούμενα χρόνια, για επαγγελματικούς λόγους, και ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που πλησίαζα στην περιοχή.

Ανεβαίνοντας τη Στουρνάρη πράγματι νόμιζες ότι πλέον φυσάει άλλος αέρας στην πλατεία. Συνήθως στα σκαλάκια των πολυκατοικιών υπήρχαν παιδιά που ζητιάνευαν για να πάρουν τη δόση τους. Όχι πια. Στην πλατεία, η οποία ήταν άβατο μέχρι πρόσφατα, ξαφνιάστηκα όταν είδα έναν νεαρό κάτοικο, φορώντας τη βερμούδα του, να πλένει τα μάρμαρα και τους κυβόλιθους με λάστιχο και σκούπα.

Λίγο πιο πάνω, στη συμβολή με τη Βαλτετσίου, δύο αγόρια έπαιζαν πινγκ πονγκ, σ ένα τραπέζι που είχε στηθεί στη μέση του πεζόδρομου. Μπροστά από την πρασιά είχαν τοποθετηθεί κούνιες και ποδοσφαιράκια που τα «αξιοποιούσε» μια ομάδα πιτσιρικάδων. Άλλοι έπαιζαν τάβλι στα παγκάκια που άλλοτε έδιναν καταφύγιο μόνο σε όποιον ήθελε να πάρει τη δόση του.

Η πλατεία είχε περισσότερο κόσμο που χαλαρά την απολάμβανε.

Όπως διάβασα στο ρεπορτάζ του Δημήτρη Αγγελίδη στο Έψιλον, απηυδισμένος από την κατάσταση στην πλατεία ο Αχιλλέας Σεβαστόπουλος, ιδιοκτήτης τριών εστιατορίων στην περιοχή, έφερε στην πλατεία μια μικροφωνική εγκατάσταση και, όπως σχεδίαζε μέρες αλλά ούτε ο ίδιος πίστευε πως θα κάνει, άρχισε να μιλάει στους χρήστες και τους διακινητές. «Είμαστε μαζί σας», τους είπε. «Δεν πολεμάμε τους αρρώστους. Πολεμάμε την αρρώστια. Τέρμα το εμπόριο. Διακινητές και διακινήτριες της πρέζας, σας παρακαλούμε. Αφήστε τη γειτονιά μας. Είκοσι πέντε χρόνια σάς φιλοξενούσαμε. Φιλοξενήστε μας κι εσείς στην πλατεία μας». Η πρωτοβουλία αγκαλιάστηκε αμέσως σα να ήταν έτοιμοι από καιρό οι κάτοικοι να αναλάβουν δράση. Από το πρωί στις 9 μέχρι τα μεσάνυχτα συνέχιζαν να μιλούν στους χρήστες και να δείχνουν τους διακινητές με το δάχτυλο, απευθύνοντάς τους προσωπικές εκκλήσεις να φύγουν από την πλατεία.

Ύστερα από δεκαπέντε μέρες ήταν φανερό ότι θα νικούσαν. Οι περισσότεροι χρήστες και διακινητές είχαν αποχωρήσει. Κάποιοι με το καλό, άλλοι με το άγριο. Έναν διακινητή τον στρίμωξαν πέντε - έξι, του πήραν τα χάπια που είχε στο μηχανάκι και του τα διέλυσαν σε νερό.

Στο εγχείρημα ενεπλάκη και η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων και του Αυτοδιαχειριζόμενου Πάρκου Ναυαρίνου, που έχει αποκτήσει πλέον εμπειρία από τέτοιες καταστάσεις.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει το «θαύμα» της πλατείας Εξαρχείων. Το πείραμα πάντως απέδειξε ότι η επιμονή και η σύμπνοια κατοίκων, μαγαζατόρων και θαμώνων μπορεί να φέρει καρπούς.



Η απόφαση των κατοίκων να πάρουν τη γειτονιά στα χέρια τους είναι ένα πολύτιμο παράδειγμα, ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζουν και οι Δημοτικές Εκλογές. Ίσως θα πρέπει οι υποψήφιοι, πέρα από τις γνωστές φιλόδοξες (προεκλογικές) γενικότητες, να προτείνουν τρόπους για συντονίσουν - ενθαρρύνουν θεσμικά αλλά και πρακτικά τους δημότες να έχουμε ένα πιο ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα της πόλης μας. Αν δεν το καταφέρουν, ο δρόμος έχει πλέον ανοίξει για να το συνεχίσουμε μόνοι μας.

Παναγιώτης Κακολύρης