»Φροσω στο φεγγαρι

της Ρέας Βιτάλη Protagon.gr

H Φρόσω ήταν αυτό που λέμε χωρατατζού! Ακόμα και τ΄ όνομά της αν το καλοσκεφτείς, τo ’χει το χωρατό του… Φρόσω! Σ΄ όλες τις καταστάσεις, αποκρυπτογραφούσε την αστεία τους πλευρά και την τόνιζε. Εκείνη την ημέρα, διηγούνταν τα νέα από έναν χορό, που είχε πάει με τον άνδρα της και ως συνήθως είχαν μαζευτεί γύρω της γυναίκες και γελούσαν με τα λεγόμενά της… Και όσο γελούσαν αυτές άλλο τόσο..
«ενίσχυε» και η Φρόσω τη διήγηση με «σάλτσες»… Άκουγα και γω… «Και πιάνει ένας μια κιθάρα κι αρχίζει κάτι τραγούδια! Μα τι τραγούδια! Και με παίρνει ο άνδρας μου αγκαλιά… Κάτι θα έπαθε είπα μέσα μου… Ο Θανάσης να με πάρει αγκαλιά! Έγειρα και ‘γω στο ώμο του. Τι τo ’θελα! Ανοίγει κάποια στιγμή τα μάτια, με κοιτάει καλά καλά και μου λέει –Α ρε τι τραγούδια ακούω κι έχω εσένα, γαμώτο, στην αγκαλιά μου!-» και δώστου γέλια το ακροατήριο… Θυμάμαι πήγα σε μια γωνία και βούρκωνα και ξεβούρκωνα… Ότι πιο μελαγχολικό είχα ακούσει στη ζωή μου…

Πώς καταλήγουν τα αισθήματα; Πόσο αδειάζουν οι σχέσεις; Πόσο βάναυσα εξοικειώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους; Πώς παραδίνονται σε άνυδρες ζωές… Γάμοι που μοιάζουν με ιερές αγελάδες της Ινδίας. Που περπατούν στο δρόμο αφυδατωμένες, με τα βυζιά να σέρνονται κούφια, τα κόκαλα να προεξέχουν… Τι σόι ιερές είναι αυτές οι αγελάδες;

Πόσες φορές έχουμε συναντήσει στη καθημερινότητά μας εκείνα τα σιωπηλά ζευγάρια με τα μελαγχολικά μάτια…Που κοιτάνε γύρω αλλά δεν βλέπουν, που μιλάνε αλλά δεν ακούνε, που ζούνε μαζί αλλά δεν ζούνε, που συμμετέχουν αλλά λείπουν… Αμίλητα με μηχανικές κινήσεις ίσως και με προκάτ κουβέντες…Τώρα το καλοκαίρι είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα…Έτσι όπως ο εκτυφλωτικός ήλιος πέφτει σαν ανακριτικός φακός επάνω μας…Πώς να κρυφτείς από τον ήλιο του καλοκαιριού, από το φως των φεγγαριών του Αυγούστου; Δυο ολόκληρα φεγγάρια μας χαρίζει ο Αύγουστος…Σαν δυο ευκαιρίες να δραπετεύσεις…(Να πας πού; Διαβάζεις στα μάτια τους, με τρόμο)…

Δυο φεγγάρια διορία…Δυο ολόκληρα φεγγάρια χαραμίζεις… Ποιά θάλασσα να ξεπλύνει την αμαρτία; Πώς καταλήγουν τα αισθήματα, πώς τα μακιγιάρουν οι άνθρωποι άτεχνα με λέξεις «φεύγει ο έρωτας κι έρχεται η αγάπη»… Ναι δεν λένε ψέματα! Έρχεται η αγάπη, ο σεβασμός, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, καμιά φορά σκάει ξανά κεφαλάκι και ολίγον από έρωτας … Αλλά…Τέτοιες στιγμές καλοκαιριού, με ένα ολόγιομο φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μου…Αιωρείται μια συγκλονιστική φράση της Μερκούρη στην ατμόσφαιρα «κάνε με ότι θες αλλά να ’ναι πολύ!»…Και νιώθω ότι ισούται με θάνατο το να μην έχεις άνθρωπο να το αφιερώσεις…


Y.Γ Έχει αυτήν την μπαμπεσιά ο Αύγουστος… Σου παγώνει την εικόνα της αληθινής ζωής σου. Σε ξεμπροστιάζει. Αλίμονο σ΄ όποιον νομίζει ότι κατάφερε να τη μασκαρέψει!