»[ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ]

Ασχήµια
Του Δηµήτρη Μητρόπουλου ΝΕΑ

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ελληνική πολιτική στον αστερισµό της αυτοδικίας; Το δελτίο διακοπών από την Πάρο αυτή την εντύπωση δηµιουργεί.

Η ΑΦΗΓΗΣΗ ενός καβγά έχει πολλές εκδοχές. Ωστόσο, το περίγραµµα του περιστατικού που συνέβη στην Αλυκή της Πάρου προκύπτει µε σαφήνεια. Ο Δηµήτρης Σιούφας και η παρέα του δεν µπόρεσαν να φάνε εν ηρεµία το ψαράκι τους, διότι µια άλλη παρέα προκάλεσε δηµόσιο επεισόδιο εις βάρος τους και µάλιστα µε..
δυσάρεστο τρόπο. Αφορµή τα πεπραγµένα της διακυβέρνησης Καραµανλή, η οποία φαίνεται να έχει περάσει στη συνείδηση ενός µεγάλου µέρους της κοινωνίας ως πενταετία σκανδάλων και πολιτικού νεοπλουτισµού. Μάλιστα αυτό γίνεται µε τρόπο ισοπεδωτικό, ο οποίος δεν διακρίνει µεταξύ δικαίων και αδίκων.

ΓΙΑΤΙ Ο Σιούφας; Ως πρώην πρόεδρος Βουλής θα περίµενε κανείς ότι το κλίµα αυτό δεν θα τον άγγιζε. Υπήρξε άλλωστε προσεκτικός, συναινετικός και χαµηλών τόνων, ενώ κράτησε και τις ισορροπίες µε τα άλλα κόµµατα. Σύµφωνοι. Αλλο πράγµα όµως η Ολοµέλεια κι άλλο οι ταβέρνες. Στη Βουλή έχει αιρ κοντίσιον. Η κοινωνία βράζει στο ζουµί του Μνηµονίου. Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως, µέχρι στιγµής, το µάρµαρο του Μνηµονίου δεν το πληρώνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά η κυβέρνηση Καραµανλή, έστω κι αν αυτή αφυπηρέτησε οκτώ µήνες νωρίτερα. Προφανώς, για τον πρώην πρωθυπουργό και τους ανθρώπους του ισχύει ένα πολιτικό «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» σε σχέση µε τις συνέπειες που είχε ο άγαρµπος τρόπος µε τον οποίο πήγαν σε πρόωρες εκλογές.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ Καραµανλή ο Σιούφας ήταν 100% – κι αυτό πληρώνει. Πληρώνει επίσης την επιλογή του διαδόχου του στο βήµα της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου να αµφισβητήσει εµµέσως τα πεπραγµένα της προεδρίας Σιούφα σε θέµατα κοινοβουλευτικού real estate. Ο Πετσάλνικος βρήκε ακριβές κάποιες µισθώσεις κτιρίων από τη Βουλή και τις άλλαξε. Ουδείς πρόεδρος της Βουλής το έκανε αυτό ώς τώρα στον επόµενο ή την επόµενη. Είναι ενδεικτικό του κλίµατος στη δηµόσια ζωή της χώρας. Αλλά και µιας απότοµης αναστροφής που θέλει αυτούς που ήταν µέχρι χθες κυρίαρχοι ως χειριστές της εξουσίας, να βρίσκονται τώρα στο έλεος της καθηµερινότητας.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι αν θέλουµε το καθηµερινό κράξιµο ως στοιχείο της πολιτικής ζωής της χώρας µας. Δεν το θέλουµε. Οχι για τους πολιτικούς – που ελέγχονται από τη λαϊκή ετυµηγορία και, βεβαίως, τη δικαιοσύνη – αλλά, εδώ που τα λέµε, για κανέναν. Η ζωή στην Ελλάδα του Μνηµονίου είναι δύσκολη για όλους. Η ασχήµια περισσεύει.