»[ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ]

Επικαιροποίηση
Του Δηµήτρη Μητρόπουλου ΝΕΑ

ΕΙΝΑΙ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ, παράξενο: φέτος το καλοκαίρι πολλοί υπουργοί ασχολούνται – κατ’ ιδίαν ή και δηµοσίως – µε την ανασυγκρότηση της κυβέρνησης. Νέα πόστα προτείνονται και νέες δοµές προδιαγράφονται µε «γκράντε» στόχους και φιλοδοξίες. Ωστόσο, σε καµία από αυτές τις προτάσεις δεν περιλαµβάνεται ο υπουργός Οικονοµικών ή το χαρτοφυλάκιό του. Ουδείς θέλει να υφαρπάξει τις αρµοδιότητες ή να πάρει µερίδιο από τις ευθύνες του.. Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ακόµη περισσότερο: ουδείς διεκδικεί την καρέκλα του.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ έχουν αναπτύξει ένα σύνδροµο άρνησης του Μνηµονίου. Αρκετοί υπουργοί κάνουν τους χαζούς – λες και δεν τους αφορά. Κάποιοι άλλοι – στην κυβέρνηση ή στο ΠΑΣΟΚ – χαζοφέρνουν, λέγοντας πως πρέπει να αφήσουµε πίσω µας το Μνηµόνιο και να επιστρέψουµε στην ανάπτυξη. Τα πράγµατα είναι χειρότερα στην αντιπολίτευση. Αλλά εκεί έχεις το προνόµιο να λες ό,τι θέλεις. Η Ν.Δ. του Αντώνη Σαµαρά θέλει να κάνει το «όχι» στο Μνηµόνιο κεντρικό άξονα της πολιτικής της – ενώ ο Κώστας Καραµανλής προδιέγραψε σαφώς το περιεχόµενό του στην προεκλογική περίοδο του 2009, µιλώντας για πάγωµα µισθών και συντάξεων, πάταξη της φοροδιαφυγής και τα υπόλοιπα γνωστά. Οσο για την Αριστερά, πράγµατι αυτή δεν θα µπορούσε ποτέ να πάρει θέση υπέρ του Μνηµονίου. Αντί όµως το ψωµί της διαµαρτυρίας να φουσκώσει, η πολιτική συγκυρία που µας έστειλε στο ΔΝΤ λειτούργησε διαλυτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο το ΚΚΕ προσδοκά να µεγαλώσει το ποσοστό του, αλλά κι αυτό θα πρέπει να το δούµε στην κάλπη.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Παπανδρέου βρίσκεται µπροστά σε µια σκληρή πραγµατικότητα. Η λιτότητα οδηγεί σε οικονοµική ένδεια. Καλύτερα να γίνουν οι αλλαγές γρήγορα, παρά να κρυβόµαστε πίσω από το δάχτυλό µας. Οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία έχει συναίσθηση του πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Παραδόξως, δεν συµβαίνει το ίδιο µε την άρχουσα τάξη. Δεν είναι µόνο το Υπουργικό Συµβούλιο, όπου είχαµε την περασµένη εβδοµάδα ένα σκετς του παραλόγου, όπου διάφοροι έκαναν διάφορες συστάσεις στον Παπακωνσταντίνου για το αν θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να πάρει θέση για πιθανά νέα εισπρακτικά µέτρα. Διστακτική είναι και η οικονοµική ελίτ. Ενώ είναι σαφές ότι η κρίση απαιτεί µεγαλύτερα σχήµατα, οι τραπεζίτες εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα στο θέµα των συγχωνεύσεων.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το συµµάζεµα της Οικονοµίας – που δυστυχώς δεν έχει τελειώσει και θα είναι οδυνηρό – δεν είναι υπόθεση µόνο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ή του Πρωθυπουργού που τον στηρίζει. Είναι υπόθεση όλων στην κυβέρνηση – και όχι µόνο. Αν κι έχει περάσει ένας χρόνος, δεν το έχουν ακόµη αποδεχθεί. Μπαίνει κανείς στον πειρασµό να θυµίσει το: «Ιt’s the economy, stupids» – «Είναι η οικονοµία, ανόητοι» – µια φράση που, όπως και το Μνηµόνιο, τείνει να επικαιροποιηθεί.