»Μαθητρια Άννα Διαμαντoπουλου στον πινακα

της Ρέας Βιτάλη Protagon.gr

Μη μου πεις για συνέντευξη πολιτικών. Σπάνια να γίνεις, έστω και στο ελάχιστο σοφότερη, σε κάποιον τομέα. Το ήξερε καλά ο Διευθυντής μου, το κουσούρι μου. Γι’ αυτό και απόρησα όταν μου ανέθεσε τη συνέντευξη της Άννας Διαμαντοπούλου πριν κάμποσα χρόνια. Ωστόσο θυμάμαι επέμενε. Η συνέντευξη είχε γίνει στο σπίτι της. Χτυπούσα το κουδούνι της έχοντας στ΄ αφτιά μου όλα..
εκείνα τα «δυναμική αλλά ψυχρή», «έξυπνη αλλά απόμακρη», «γοητευτική αλλά ξινή»… Μόλις είχε γυρίσει από την «5 χρονη πολυτελή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης», πολύ έντιμος χαρακτηρισμός της ίδιας, το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό το Σημίτη έδινε τη μάχη του στις εκλογές έχοντας αντίπαλο τον Κώστα Καραμανλή, πολλά υποσχόμενο, (που να ξέραμε!), η οσμή των σκανδάλων είχε σπάσει μύτες και ψύλλοι είχαν εγκατασταθεί στ΄ αφτιά των πολιτών (ποτέ όμως των πολιτικών) και σε εκείνη την απολύτως άχαρη στιγμή, της ανέθεσαν την ευθύνη της Πολιτικής εκπροσώπου κοινώς υπερασπίστριας του κόμματός της. Καλύτερα μαγκάλι με κάρβουνα στα χέρια!


Θυμάμαι η πρώτη μου ερώτηση αφορούσε ακριβώς την σχεδόν «Μουζαχεντίν» στάση της τονίζοντάς της ότι «μέχρι και τα χαρακτηριστικά του προσώπου σας έχουν σκληρύνει». Εκείνη σκέφτηκε την ερώτηση καλά (σαν μαθήτρια που γνωρίζει τη σημασία κατανόησης της ερώτησης πριν την απάντηση) πήρε μια μικρή ανάσα και απάντησε απολύτως to the point. Η δε αυτοκριτική της με παραξένεψε. Έντιμη, ξεκάθαρη, στυγνή σχεδόν ακριβοδίκαιη. Μου έκανε τεράστια εντύπωση! Την εκτίμησα.

Θυμάμαι όμως και κάποιο άλλο σημείο εκείνης της συνέντευξης… Ερώτηση: «Οι περισσότεροι έχουμε όμορφες μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια. Ωστόσο πάντα μια πληγή, δήθεν –τακτοποιημένη- μας τραβάει από τη μύτη μια ζωή και ξεκινάει από τους γονείς και τα παιδικά μας χρόνια. Θα ήμουν πολύ αδιάκριτη αν σας ρωτούσα για τη δική σας πληγή;». Το βλέμμα της ταξίδεψε, γλυκό πικρό χαμόγελο, τα μάτια βούρκωσαν και στέγνωσαν στο δευτερόλεπτο και απάντησε «Υπάρχει κάτι που με κυνηγάει πάντοτε. Είναι το ανικανοποίητο του πατέρα μου! Κομμουνιστής και «Πατριάρχης». Για να σας δώσω ένα παράδειγμα…Ήταν στην Πέμπτη Γυμνασίου. Είχα τη μεγαλύτερη βαθμολογία. 19.6! Κρατούσα το ενδεικτικό στο χέρι με περηφάνια. Το είδε. Με χτύπησε στη πλάτη και μου είπε –άντε και του χρόνου καλλίτερα-»…


Πολλές φορές μετά την συνέντευξη σκέφτηκα εκείνη τη γυναίκα και την πορεία της στην πολιτική σκηνή… Ένα κορίτσι που γεννήθηκε στα ορυχεία της Κοζάνης, σε σπίτι με τσίγκινη οροφή και πήγε και πήγε…Με πείσμα και θάρρος να μετατρέψει την πληγή του ανικανοποίητου που την κατάτρεχε, σε καύσιμο για υψηλούς στόχους. Βολές πάνω από το 19.6…Εκπαιδευμένη εξ απαλών ονύχων! Αυτό λοιπόν σκέφτομαι από τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων καταργώντας τη βάση του 10 με πρωτοβουλία της Υπουργού Παιδείας και η χώρα μας μέσω του νέου (ξανά-ματά-πάλι) συστήματος άνοιξε την αγκαλιά της να «χαϊδολογήσει» νέους πολίτες…


Γιατί ρε γαμώτο οι άνθρωποι αποστασιοποιούνται από τα προσωπικά τους βιώματα όταν αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις; Γιατί η Άννα των υψηλών στόχων κατέβασε με ευκολία τον πήχη για τα παιδιά; Γιατί στο κάτω κάτω δεν ανοίγει τις πόρτες διάπλατα αντί για τα παράθυρα; Τι διδαχτήκαμε τελικά σε τούτο τον τόπο; Είχα δει και στο συνέδριο της ΝΔ να χειροκροτούνε τον Κώστα Καραμανλή και τρόμαξα… Καθώς παρακολούθησα συγχρονισμένα σχεδόν σε όλο το μεγαλείο την ελληνική μας πραγματικότητα…Να χτυπάμε παλαμάκια στους αποτυχόντες και να βάζουμε αιώνια τρικλοποδιές στους επιτυχόντες…Να επιβραβεύουμε τους μη επιτυχόντες και να τσιγκουνευόμαστε το μπράβο στους επιτυχημένους…Να μετονομάζουμε το «όχι» σε «έλα μωρέ κάπου θα σε βολέψω». Το να μην αφήνουμε τα παιδιά μας να λογαριαστούν!


Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να μάθει ένα παιδί να λογαριάζεται με τη ζωή, την αποτυχία, έστω την αδικία κατά πρόσωπο; Πώς θα παραδώσουμε αυτά τα παιδιά του περίεργου χαρακτηρισμού «πέρασαν αν και κάτω από τη βάση» από το ψευτοκουκούλι της κολακείας στην κοινωνία των λιονταριών; Θα τους «κολακέψει» αντίστοιχα και η ζωή; Θα τους «περνάει» και κείνη;


Αν φτάσαμε ως εδώ είναι από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…Και το λεωφορείο του Δημοσίου που άνοιγε τις πόρτες ύπουλα χωρίς να λογαριάσει ποτέ πόσους χωράει…Πολλά χρόνια!…Πες δεν ξέραμε το απόβαρο… Τώρα που μάθαμε; Αυτά σκεφτόμουν…Και πόνεσα…Κυρίως μελαγχόλησα. Γιατί η Άννα Διαμαντοπούλου, μια πολιτικός που εκτιμώ τις προθέσεις της, μου φάνηκε ότι τελικά δεν ξέφυγε από τη μοίρα των αριστούχων μαθητριών…Αριστούχες μαθήτριες, επιμελείς, ατσαλάκωτα τετράδια, μπράβο και ξαναμπράβο…Όταν ταξίδεψαν μακριά από τα σύνορα της χώρας, θριάμβευσαν, όταν παρέμειναν στη χώρα «παραδόθηκαν»…Να μη σου πω…Σε μια θέση του δημοσίου, χαράμισαν τις δυνατότητές τους…Αχ Άννα! Αν ξέφευγες από την κολακευτική παπαγαλία του ελληνικού πολιτικού συστήματος…


Υ.Γ. Υπάρχουν δυο στοιχεία της Υπουργού που έχουν ενδιαφέρον. Δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο και για ότι την πονάει συνηθίζει να λέει μια φράση με πείσμα «αυτό πρέπει να αλλάξει»…Για ότι στραβό…Και θαρρώ τα στραβά τα διακρίνει… Περιέργως για πολιτικό! Εκτός κι αν έχω πέσει έξω εγώ…Περιέργως για καχύποπτο άτομο!...