»Ρωσικη σαλατα

Ρώσικη σαλάτα
Του Γιώργου Λακόπουλου

ΕΝΑ ΑΠΟ τα πιο ξεκαρδιστικά θεάµατα του εφετινού καλοκαιριού είναι αυτό που προσφέρουν τα στελέχη της Ν.Δ., όταν τους ρωτούν για τις απεργίες. Κατά κανόνα οι απαντήσεις είναι του τύπου: «Κατανοούµε τα αιτήµατα, αλλά δεν κατανοούµε την απεργία». «Είµαστε υπέρ αυτής της πολιτικής, αλλά είµαστε εναντίον της κυβέρνησης που την εφαρµόζει». «Υποστηρίζουµε τους απεργούς, αλλά υποστηρίζουµε και όσους θίγονται από τις απεργίες τους». Με λίγα λόγια: είµαστε και.. µε τον αστυφύλαξ και µε τον χωροφύλαξ.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Εδώπου τα λέµε, δεν είναι εύκολο να είσαι δεξιός και να κάνεις «κριτική από τα αριστερά » σε κυβέρνηση κεντροαριστερού κόµµατος που ακολουθεί «δεξιά πολιτική»! Κλείνει η παρένθεση.

ΕΠΙΤΗΣ ουσίας, η απεργιακή επικαιρότητα πλήττει την αξιωµατική αντιπολίτευση περισσότερο από την κυβέρνηση.

Γιατί αναδεικνύει ότι το βασικό πρόβληµα της Ν.Δ. είναι η κρίση ταυτότητας. Ποια ακριβώς είναι η ιδεολογία της σήµερα; Εκαναν ολόκληρο συνέδριο, αλλά αυτό δεν το έλυσαν. Είναι και ολίγον κεντροδεξιοί, τους πάει και ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισµός, δεν θέλουν να αφήσουν τις ακροδεξιές ιδέες στην απόλυτη διαχείριση του Καρατζαφέρη, έχουν στο κεντρικό «θινκ τανκ» που συµβουλεύει τον πρόεδρο και ολίγους παλαιούς αριστερούς _ ακόµη και πρώην της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς _ αλλά τους αρέσει και η παρέα µε διακεκριµένους εθνικιστές. Κόµµα ρώσικη σαλάτα. Τουλάχιστον στα προηγούµενα στάδια η Ν.Δ. είχε ένα στοιχείο που στα δύσκολα το βάφτιζε «ιδεολογία» και καθάριζε: τον «Καραµανλισµό»! Ο Αντώνης Σαµαράς µάλλον δεν καίγεται να τον αναβιώσει, αλλά δεν έχει και µε τι να τον αντικαταστήσει. ΣΤΗ ΜΕΤΑ (;) Καραµανλή περίοδο η Ν.Δ. δυσκολεύεται να συνταχθεί µε έναν παλαιό κανόνα της πολιτικής: τα κόµµατα πρέπει να έχουν αναφορές σε συγκεκριµένες κοινωνικές οµάδες και ιδεολογία συµβατή µε τα συµφέροντα αυτών των οµάδων. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάµεσα στο παρελθόν του αρχηγού της, στο παρελθόν του προκατόχου του, στο παρελθόν του προκατόχου τού προκατόχου του, στον ιδρυτικό µύθο του δηµιουργού της.

Τελικά καταλήγει σαν αυτόν που παίζει τάβλι µε τον εαυτό του αλλάζοντας θέση σε κάθε ζαριά. Οι φραστικές πιρουέτες του Πάνου Παναγιωτόπουλου, η αµηχανία των πρώην υπουργών, οι απολίτικες προσεγγίσεις πολλών στελεχών µπερδεύουν το ακροατήριο, αντί να το εµψυχώνουν. Η ευπρέπεια της δηµόσιας παρουσίας του Αντώνη Σαµαρά ακυρώνεται από τον αφαιρετικό χαρακτήρα του λόγου του.

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ προκύπτει πρωί - βράδυ στα «παράθυρα». Ακόµη και οι ταλαντούχοι νεοδηµοκράτες της πρώτης γραµµής δεν µπορούν να πάρουν καθαρή θέση για τίποτε: τις τρέχουσες πολιτικές υποθέσεις, τις απεργίες, το µνηµόνιο, τις Εξεταστικές Επιτροπές, τη σιωπή του Καραµανλή, τις µεταγραφές του Παναθηναϊκού. Η σηµερινή Ν.Δ. θυµίζει όλο και περισσότερο αυτό που έλεγε ο αµερικανός ποιητής Καρλ Σάντµπουργκ: «Δεν ξέρω πού πάω, αλλά ήδη ξεκίνησα».


Εδώ που τα λέµε δεν είναι εύκολο να είσαι δεξιός και να κάνεις «κριτική από τα αριστερά» σε κυβέρνηση κεντροαριστερού κόµµατος που ακολουθεί «δεξιά πολιτική»!