»Το κουτακι των «λειτουργων»

Tου Πασχου Mανδραβελη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ας υποθέσουμε ότι ορθώς οι δικαστές αρνήθηκαν να απογραφούν, πειθαρχώντας στην απόφαση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Ας υποθέσουμε ότι δικαίως μια αμειβόμενη από εμάς τους φορολογούμενους ομάδα δημόσιων λειτουργών θεωρεί ότι τα μέλη της είναι πιο λειτουργοί από τους άλλους «συμπαθείς εργαζόμενους» (όπως είπε ο εκπρόσωπός τους στην τηλεόραση), και αρνείται να εγγραφεί στην ίδια ηλεκτρονική καρτέλα που συμπλήρωσαν οι.. κοινοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ας υποθέσουμε επίσης ότι είναι αντισυνταγματικό να απογράφονται οι «λειτουργοί» μαζί με το «προσωπικό», αν και με τη συνεχή επίκληση της αντισυνταγματικότητας το Σύνταγμα θα καταντήσει νούμερο στις επιθεωρήσεις.

Αλλά, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έχει σε όλα δίκιο η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, τίθεται ένα σημαντικό ζήτημα. Με ποια νομική διαδικασία οι συνδικαλιστές της Δικαιοσύνης συνιστούν στους «λειτουργούς» της Δικαιοσύνης να μην εφαρμόσουν τον νόμο; Αντικαθιστούν οι ανακοινώσεις ενός συνδικαλιστικού οργάνου τους νόμους του κράτους; Αν ναι, τότε γιατί ελεεινολογούμε το ΠΑΜΕ, που επίσης νομοθετεί διά των ανακοινώσεών του; Δηλαδή, νόμος είναι το «δίκιο» του δικαστή και δεν είναι του εργάτη; Σε τι διαφέρει ο πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, κ. Χαράλαμπος Αθανασίου, από τον «συμπαθή εργαζόμενο» κ. Σάββα Τσιμπόγλου, ο οποίος κανονίζει ποια κρουαζιερόπλοια θα αποπλεύσουν και ποια όχι; Εντάξει! Ο πρώτος είναι δικαστής και ο δεύτερος μηχανικός του εμπορικού ναυτικού. Λέει, όμως, πουθενά το Σύνταγμα ότι οι δικαστές εφαρμόζουν όποιους νόμους τούς βολεύει και οι λιμενεργάτες όχι; Να συμφωνήσουμε ότι τα δικαστήρια μπορούν να κρίνουν τη συνταγματικότητα ενός νόμου. Αλλά, πάλι, αυτό γίνεται με τη διαδικασία που προβλέπει ο νόμος, δηλαδή με δίκη, όχι με συνδικαλιστικούς φετβάδες.

Η ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, με την οποία συνιστούσε στα μέλη της «να μη συμπληρώσουν και να μην υποβάλουν το δελτίο απογραφής, όπως κάνει το πάσης φύσεως προσωπικό του δημόσιου τομέα και των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Τομέα» δεν είναι απλώς ένα ελιτίστικο καπρίτσιο, όπως το χαρακτήρισαν κάποιοι. Είναι δείγμα του διάχυτου συντεχνιασμού της ελληνικής κοινωνίας που καταλύει με κάθε ευκαιρία την έννομη τάξη. Οταν μάλιστα η άρνηση εφαρμογής του νόμου προέρχεται από το συνδικαλιστικό όργανο εκείνων που είναι επιφορτισμένοι από την Πολιτεία για την τήρηση της νομιμότητας, τότε το ΚΚΕ έχει ένα επιπλέον επιχείρημα να αρνείται την υπακοή στις δικαστικές αποφάσεις. Ετσι κι αλλιώς, τα μέλη του είναι περισσότερα από τα μέλη της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Αν η εφαρμογή του νόμου εξαρτάται από τις αποφάσεις συλλογικοτήτων, τότε το ΚΚΕ έχει μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Το μήνυμα που έστειλαν οι δικαστές στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, επιβεβαιώνει αυτό που είναι κοινή πεποίθηση και προπαγανδίζει σε όλους τους τόνους το ΚΚΕ: η εφαρμογή των νόμων είναι υπόθεση ισχύος στο κοινωνικοπολιτικό παίγνιο. Το «κουτάκι» στη φόρμα απογραφής που κέρδισαν με την άρνηση εφαρμογής του νόμου οι δικαστές, είναι το «κουτάκι» της νομιμοποίησης κάθε ανομίας στο όνομα οποιασδήποτε συλλογικότητας. Δυστυχώς, από αυτούς τους δικαστές θα περιμένουμε να κρίνουν αμερόληπτα –και όχι με βάση το συντεχνιακό τους όφελος– το νέο ασφαλιστικό. Το χειρότερο, δε, είναι ότι ουδείς αμφιβάλλει πως θα το κρίνουν αντισυνταγματικό. Ο Ελληνες έχουν σχηματίσει μια μαύρη εικόνα για τη Δικαιοσύνη, εικόνα που οι δικαστές σπεύδουν να επιβεβαιώσουν με κάθε ευκαιρία.