»Ο καθενας για παρτη του

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος «E» 28/7

Ενας από τους κινδύνους που συνηθέστατα ακούμε να επισείονται σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών εντάσεων είναι το ενδεχόμενο να διαρραγεί κάποια στιγμή ο κοινωνικός ιστός, με ό,τι θα συνεπάγεται αυτό για το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Και δεν σας κρύβω ότι ανήκω σ’ εκείνους που είχαν πάρει στα σοβαρά το ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης, αν και τα γεγονότα συνεχώς αποδείκνυαν ότι ..
τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε, για τον πολύ απλό λόγο ότι χρόνια τώρα αποτελούμε μια κοινωνία όπου ο καθένας μας κοιτάζει πώς θα τη βολέψει κι αδιαφορεί τελείως για τον διπλανό του. Ή και για το λεγόμενο γενικό καλό.


Είναι πολλά και αποκαλυπτικά τα παραδείγματα. Στην πραγματικότητα δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Ας πάρουμε ως χαρακτηριστικότερο και διαχρονικότερο παράδειγμα τις αγροτικές κινητοποιήσεις και τον αποκλεισμό των εθνικών δρόμων. Κι ας έρθουμε στα πρόσφατα των αποκλεισμών των λιμανιών και στα τωρινά των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας και των ιδιοκτητών φορτηγών. Τι άλλο δείχνουν αν όχι την επιβεβαίωση της λογικής «εγώ να τη βολέψω και οι άλλοι να πάνε να κόψουν τον λαιμό τους»;


Και δεν είναι μόνον οι τρόποι με τους οποίους απεργούμε ή διαμαρτυρόμαστε. Είναι και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις υποχρεώσεις μας. Ποιος στοιχειωδώς νοήμων πολίτης δεν ξέρει πως όταν κάποιος φοροδιαφεύγει, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να φορτώνει τις δικές του φορολογικές υποχρεώσεις σε κάποια κορόιδα; Δεν το ξέρουν οι εκατοντάδες εφοριακοί που δεν έκαναν καν φορολογικές δηλώσεις, ή οι χιλιάδες δικηγόροι, γιατροί και άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες που συνειδητά φοροδιαφεύγουν, δηλώνοντας ψίχουλα και αποκρύπτοντας σχεδόν το σύνολο των εσόδων τους;


Απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα, και στα πολλά άλλα που είμαι σε θέση να παραθέσω, αναζητώ αλλά δεν βρίσκω έστω κι ένα που να δείχνει κοινωνική αλληλεγγύη, διάθεση συμπαράστασης ή προσπάθεια στήριξης κάποιων ασθενέστερων. Ανεβάζει, για παράδειγμα, η κυβέρνηση τον ΦΠΑ και ο καταναλωτής βρίσκεται ταυτόχρονα και στο έλεος της αισχροκέρδειας του εμπόρου. Είμαστε μια κοινωνία όπου μοναδικό κίνητρο έχει φτάσει να είναι το ατομικό ή συντεχνιακό συμφέρον και τίποτε άλλο. Δυστυχώς.