»Τους ζυγους λυσατε...

Γράφει ο Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου «E» 15/7

Το ελληνικό Κοινοβούλιο κατά την ψήφιση νομοσχεδίων είναι κατά κανόνα από τα πιο... «ήσυχα» και «εύκολα». Συνήθως οι κυβερνήσεις χωρίς μεγάλες δυσκολίες περνούν τη νομοθετική πολιτική τους. Ο αρχηγικός χαρακτήρας των κομμάτων και οι περιορισμένες δημοκρατικές λειτουργίες τους δεν έχουν αφήσει να δημιουργηθεί μια πιο ανοιχτή και ελεύθερη κουλτούρα κριτικής και ελέγχου των...

κυβερνήσεων από τους βουλευτές της συμπολίτευσης.

Με δυο λόγια, δεν υπάρχει ιδιαίτερη παράδοση ανεξάρτητης σε σχέση με το κόμμα και την κυβέρνηση κοινοβουλευτικής κουλτούρας, στο πλαίσιο πάντα της δημοκρατίας και των αρχών της, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια, που χαρακτηρίζονται «σκληρά» κ.λπ. Ακόμα και ο Ομπάμα στην Αμερική (διαφορετικό βέβαια το σύστημα) «φτύνει αίμα» για να περάσει βασικά νομοσχέδια της πολιτικής του, παρά την πλειοψηφία που διαθέτει. Αυτή, βέβαια, είναι η ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όχι τα... «στρατιωτάκια».

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ -αυτό είναι θετικό και όχι αρνητικό- με έντονες εσωτερικές ζυμώσεις και αντιρρήσεις αλλά και με δημόσιες κριτικές παρατηρήσεις ή διαφορετικές ακόμα γνώμες βουλευτών της πέρασε μια σειρά από «δύσκολα» νομοσχέδια. Ακόμα και σε επίπεδο κυβερνητικής λειτουργίας διατυπώνονται άλλες απόψεις και καταγράφονται διαφορετικές προσεγγίσεις.


Αλίμονο, για την ποιότητα της δημοκρατίας μας, αν δεν γινόταν αυτό... Αρκεί, βέβαια, να μην πρόκειται για απολίτικους εσωκομματικούς σπαραγμούς, που υπάγονται σε προσωπικές στρατηγικές και υπονομεύουν προφανώς την κυβερνητική αποτελεσματικότητα. Είναι απαράδεκτο οποιαδήποτε διαφορετική άποψη βουλευτή, διαφοροποίηση, γνώμη κ.λπ. να θεωρείται εξ ορισμού «ύποπτη» και «υπονομευτική» ή να ενοχοποιείται. Επίσης υπερβολικές είναι συνήθως και με το παραμικρό οι αντιδράσεις των ΜΜΕ (οργή, δυσαρέσκεια, τρικυμία, τριβές, ταραχή, σύγχυση, χτύπημα κ.ο.κ.). Η χώρα έχει ανάγκη να διευρύνει την ποιότητα των πολιτικών διαδικασιών της.

Η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της γνώμης των βουλευτών, των κριτικών και ελεγκτικών παρεμβάσεών τους, με ευθύνη και σοβαρότητα, πρέπει να «ευνοηθεί» και να «διευκολυνθεί». Το αντίθετο θα αποδειχθεί καταστροφικό. Ιδιαίτερα -κάτι που πρέπει να συνυπολογιστεί πολύ σοβαρά- σε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης του πολιτικού συστήματος, που πρέπει να «αφομοιωθεί». Με «στρατιωτάκια» και «σιωπές» δεν υπάρχει «έξοδος» και διέξοδος... Δεν ξέρω τα «κίνητρα» κάθε βουλευτή. Και σε τελευταία ανάλυση, λίγο ενδιαφέρουν. Εκείνο που έχει σημασία είναι αν αυτό που λέει και αυτό που κάνει κάποιος ανταποκρίνεται στις «ανάγκες» της χώρας και στις «αλήθειες» που ζητάει ο τόπος...