»Το ΠαΣοΚ μετα το μνημονιο

Ι. Κ. Πρετεντέρης ΒΗΜΑ

Νίκος Φώσκολος, «Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω». Ο αρχηγός της συμμορίας Σπύρος Καλογήρου μαζεύει τους υπολοίπους για να αποκαλύψει «το σχέδιο» . Κοιτάει γύρω του συνωμοτικά και λέει:

«Το σχέδιο είναι ότι κατεβαίνουμε στον κάμπο και βλέπουμε!».

Η σκηνή μού θυμίζει την κυβέρνηση. Υποθέτω πως αν τους ρωτήσουν «ποιο είναι το σχέδιο» θα απαντήσουν: «Το σχέδιο είναι να.. βγάλουμε το καλοκαίρι και βλέπουμε». Η άποψη δεν είναι απαραιτήτως κακή. Απλώς η επιτυχία της εξαρτάται από το τι θα δούμε.

Το οποίο ουδείς σήμερα μπορεί να προβλέψει. Και αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα έχει φέρει το ΠαΣοΚ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μια αβεβαιότητα που τροφοδοτείται από ένα απλό γεγονός: κανείς βουλευτής και κανένα στέλεχος δεν φαίνεται (ως τώρα τουλάχιστον...) να προεξοφλεί ότι η κυβερνητική περιπέτεια θα έχει ευτυχή κατάληξη και αίσιο τέλος.

Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή η κυβερνητική πολιτική τούς βρίσκει αντίθετους στη συντριπτική πλειοψηφία τους. Εχετε δει βουλευτή, υπουργό ή στέλεχος να υπερασπίζεται την ορθότητα των μέτρων; Ούτε ένας! Ακόμη και οι ελάχιστοι που δεν κρύβονται (ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος , ο Παπακωνσταντίνου... ) μιλούν για την αναγκαιότητά τους.

Πώς όμως μια ολόκληρη παράταξη να συμβιβαστεί με μια πολιτική την οποία ο ίδιος ο Πρωθυπουργός χαρακτηρίζει άδικη και αντίθετη με την ιδεολογική φυσιογνωμία της; Ποιος να την εφαρμόσει, ποιος να την παλέψει ή έστω ποιος να την υποστηρίξει όταν δεν την πιστεύει; Αν μια πολιτική είναι απλώς «ένα πικρό ποτήρι», τότε το πολύ πολύ να την καταπιείς με κλειστά τα μάτια. Αποκλείεται να τη χειροκροτήσεις.

Δεύτερον, επειδή η κυβερνητική λειτουργία προκαλεί αυξανόμενα ερωτήματα για την απόδοση και την αποτελεσματικότητά της. Δεν αναφέρομαι μόνο στις αντιθέσεις που εξακολουθούν να διαπερνούν το οικονομικό επιτελείο ούτε στον μάλλον ελλιπή συντονισμό των υπουργών. Αλλά κυρίως στις όλο και πιο συχνές εκρήξεις βουλευτών του ΠαΣοΚ που ουσιαστικά υποκρύπτουν την ανησυχία και τον εκνευρισμό όσων καλούνται να υπερασπιστούν την κυβέρνηση απέναντι στους ψηφοφόρους.

Μου κάνει εντύπωση, ας πούμε, ο αριθμός των βουλευτών της συμπολίτευσης που δηλώνουν (για να τους ακούνε οι ψηφοφόροι) ότι έχουν πρόβλημα συνείδησης με την κυβερνητική πολιτική αλλά, παρά ταύτα, θα την υποστηρίξουν (για να τους ακούει και ο Παπανδρέου ). Είναι αξιοπερίεργο πώς κανείς από αυτούς τους καταπιεσμένους σοσιαλιστές δεν επέλεξε να προτιμήσει τη φωνή της συνείδησης και να πάει σπίτι του.

Υπό αυτή την έννοια, η συνοχή του ΠαΣοΚ δοκιμάζεται υπογείως πολύ εντονότερα απ΄ όσο δείχνουν οι κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες.

Ακόμη περισσότερο που αρκετοί βουλευτές θεωρούν ότι η κυβέρνηση κινείται στον αντίποδα των προεκλογικών διακηρύξεών τους και κυρίως της εικόνας ενός «αριστερού, κοινωνικού και αδιάφθορου ΠαΣοΚ» που οικοδομήθηκε μετά το 2007: η υπουργός Υγείας φέρνει στη Βουλή την ίδια ρύθμιση για τα φάρμακα που η γενική κατακραυγή είχε αναγκάσει τον Δ. Αβραμόπουλο να αποσύρει.

Με το ζόρι όμως πολιτική δεν γίνεται. Η κυβερνητική παράταξη εξακολουθεί ακόμη να διαθέτει έναν συνεκτικό παράγοντα στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού και στην προσδοκία των «διορθωτικών κινήσεών» του. Αλλά αν η φθορά επιταθεί και αν η συνοχή χαλαρώσει, τότε οι φυγόκεντρες δυνάμεις πολύ δύσκολα θα αποφευχθούν. Διότι, κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι για το ΠαΣοΚ (αλλά και για τους ίδιους...) πρέπει να υπάρξει μια ζωή και «μετά το μνημόνιο». Με ό,τι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει...