»Απετυχαν οι συνδικαλιστικες ηγεσιες

Του Γιώργου Λακόπουλου ΝΕΑ


Στην πολιτική η αποτυχία είναι ασυγχώρητη. Οδηγεί είτε σε απομάκρυνση από ένα αξίωμα, είτε- αν προλάβεις - σε παραίτηση. Πάνω σε αυτό θεμελιώθηκε η έννοια της πολιτικής ευθύνης. Δεν μπορείς να παραμείνεις σε ένα αξίωμα όταν κατ΄ επανάληψη προκύπτει ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. Δεν ισχύει μόνο για τους πολιτικούς, ισχύει για όσους μετέχουν στην πολιτική με την..
ευρύτερη έννοια.

Π.χ. οι συνδικαλιστές.

Από αυτή την άποψη κάποιοι συνδικαλιστικοί ηγέτες θα έπρεπε ήδη να σκέφτονται- εκόντες άκοντες- την αποστράτευση. Δύο συνεχόμενες κινητοποιήσεις που κήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ απέληξαν σε αποτυχία. Σχεδόν σε φιάσκο. Και φυσικά δεν εκπλήρωσαν τον στόχο τους: το ασφαλιστικό νομοσχέδιο ψηφίστηκε και ουδόλως απασχόλησε τη Βουλή το σκόρπιο στράτευμα που σουλατσάριζε μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Η κυβέρνηση πέρασε το νομοσχέδιο χωρίς αντίσταση και οι συνδικαλιστές απλώς ξαναδιάβαζαν από την ίδια εξέδρα τις ίδιες κούφιες ομιλίες.

Ο συνδικαλισμός είναι ο μεγάλος ηττημένος αυτής της περιόδου. Εάν καλώς κηρύχθηκαν οι απεργίες προκύπτει αδυναμία των μεγάλων οργανώσεων να ενημερώσουν τους εργαζομένους, να τους εμπνεύσουν και να τους κινητοποιήσουν. Εάν δεν υπήρχαν πειστικοί λόγοι για αντίδραση στο νομοσχέδιο, τότε κακώς κηρύχθηκαν οι απεργίες. Δεν συνδυάζεται από τη μία να προβάλλουν οι συνδικαλιστές ότι το νομοσχέδιο ισοπεδώνει δικαιώματα και από την άλλη οι ισοπεδωμένοι να μην τους ακολουθούν για να τα διασώσουν. Ετσι κι αλλιώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν αποτύχει.

Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πλέον τυμπανιαίο πτώμα και κάποιος πρέπει να φροντίσει για μια αξιοπρεπή κηδεία.

Οι κινητοποιήσεις απέτυχαν γιατί η κρίση αντιπροσώπευσης στον συνδικαλισμό είναι πολύ βαθύτερη από όσο δείχνει. Και σταδιακά αποκτά όλο και πιο έντονα τα χαρακτηριστικά κρίσης νομιμοποίησης. Τα συνδικάτα δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τις γραφειοκρατίες που τα διοικούν. Αν οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύονται τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε τόσο κρίσιμες περιστάσεις, προφανώς δεν θα τις εμπιστευθούν ποτέ. Και αφού δεν τους εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να κάνουν επ΄ άπειρον ότι δεν καταλαβαίνουν. Οποιες εξηγήσεις και αν διατυπωθούν για τη διάσπαση και τον ευνουχισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, η ουσία δεν αλλάζει. Γιατί, όπως θα έλεγε ο Κίπλινγκ: «Εχουν σαράντα χιλιάδες αιτίες να αποτύχουν, αλλά ούτε μία δικαιολογία».