»Ενεργητικη απομονωση...

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου «E» 21/7

Η εγκληματική τρομοκρατία και η βία, όσο και να τις ξορκίζουμε -και καλά κάνουμε- δυστυχώς δεν «ξεριζώνονται» σχεδόν ποτέ εντελώς, γιατί πάντα βρίσκουν κοινωνικό και ιδεολογικό έδαφος να «φυτρώνουν». Αλλάζουν κατά περιόδους και παίρνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, παραμένοντας όμως -σε τελευταία ανάλυση- πάντα οι ίδιες.

Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε εδώ και..
καιρό μπροστά σε μια «νέα γενιά» τρομοκρατίας, με νέα χαρακτηριστικά δράσης και άλλη «επιχειρησιακή λογική». Είναι «απότοκος» της ιδεολογίας ότι «κάνουν πόλεμο» και όχι «πολιτική». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν «πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο». Εχουν «διαφορετικού τύπου» αντίληψη, που τους κάνει πολύ περισσότερο επικίνδυνους, καθώς δεν «χτυπάνε» μόνο επιλεγμένους πολιτικούς στόχους αλλά και τους «απλούς στρατιώτες του συστήματος», για να βγάλουν με βίαιο τρόπο την κοινωνία από τον «λήθαργό της». Αυτό σημαίνει ότι κατά κάποιον τρόπο το «εύρος των στόχων» καθίσταται εντελώς απροσδιόριστο και αφορά περίπου ολόκληρη (θεωρητικά) την κοινωνία.


Στην πραγματικότητα η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν είναι απλή μόνο αστυνομική υπόθεση, αλλά απαιτεί ένα ευρύ και ενεργό κοινωνικά μέτωπο κατά της τρομοκρατίας. Κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση...

Η επιλογή ως στόχου του άτυχου Σωκράτη Γκιόλια, με βάση τη «θεωρία του πολέμου», δεν μας αιφνιδιάζει. Στη θέση του θα μπορούσαν να ήταν και πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι. Χωρίς, βέβαια, αυτό να αποκλείει το ενδεχόμενο η εγκληματική πράξη τής εν ψυχρώ δολοφονίας του να συνδέεται με τη συγκεκριμένη δημοσιογραφική στάση του ή με κάποια από τις έρευνές του.


Στην ουσία πρόκειται για «σήμα πολέμου» με τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Πλήττονται μέσω του εκφοβισμού που επιχειρούν η ελευθερογνωμία και η ελευθεροτυπία. Οι διαφορετικές απόψεις, όποιες και να ‘ναι, που είναι η βάση των δημοκρατικών ελευθεριών. Το φαινόμενο είναι αμελητέο και χρειάζεται προσοχή.

Τέλος, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται αυτού του τύπου η τρομοκρατική δράση. Προς το παρόν δεν «τροφοδοτείται» ούτε «τροφοδοτεί» την «κρίση». Μετεωρίζεται. Επιπλέον, υπάρχει ευρύτατη συνείδηση στους ενεργούς (αλλά και στους μη ενεργούς) κοινωνικούς χώρους ότι οι τρομοκρατικές πρακτικές όχι μόνο υπομονεύουν τα μαζικά κινήματα αλλά και συντηρητικοποιούν τον κόσμο. Ενώ παράλληλα αποτελούν τη βάση ανάπτυξης «σεναρίων συνωμοσίας», πολλές φορές... τερατωδών, που χρησιμοποιούνται με διάφορους στόχους, στη συμβατική πολιτική σκηνή.

Ζούμε μια περίοδο τέλους πολλών μύθων, συμβατικών και μη. Ενας από αυτούς είναι και το όψιμο ελληνικό αντάρτικο πόλεων, που δυστυχώς εξελίσσεται σε πολύ αιματηρή υπόθεση...

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
panpan@pegasus.gr