»Υδραιοι στη Λαρισα...

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ νεα

Oταν η Ισπανία έπαιζε με την Ολλανδία, στον τελικό του Μουντιάλ, πάνω από δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα παρακολουθούσαν την αναμέτρηση από την τηλεόραση. Κι αν είναι φυσικό τους αγώνες της Εθνικής μας να τους παρακολούθησαν πολλοί, ακόμη και οι ανέγγιχτοι από τη μαγεία του ποδοσφαίρου, είναι εντυπωσιακό ότι και τα σχετικώς αδιάφορα για τους αμύητους παιχνίδια τα παρακολουθούσαν πάνω από ..
ένα εκατομμύριο άνθρωποι.

Το ξέραμε, θα πείτε. Και δεν χρειαζόμασταν τους πίνακες τηλεθέασης του Μουντιάλ για να καταλάβουμε τη δύναμη του ποδοσφαίρου. Αλλά τότε, γιατί στα δικά μας γήπεδα, της Σούπερ Λίγκα», δεν μαζεύονται κάθε Κυριακή, σε όλα μαζί, ούτε καν 70.000 θεατές; Γιατί οι παθιασμένοι με το ποδόσφαιρο Ελληνες δεν πηγαίνουν ποτέ στο γήπεδο, κι όσοι εκκλησιαζόμαστε τακτικά, τις Κυριακές, αντιμετωπιζόμαστε ως εξωτικοί αν όχι διαταραγμένοι; Γιατί είναι πεπεισμένοι οι περισσότεροι συνέλληνες ότι το ποδοσφαιρικό γήπεδο δεν είναι μέρος για κανονικούς ανθρώπους και ότι το ποδόσφαιρο ανήκει μάλλον στη σφαίρα της κοινωνικής ψυχοπαθολογίας;

Και γιατί οι δικές μας αθλητικές εκπομπές αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στην ανάλυση των αποφάσεων των διαιτητών παρά στην ανάλυση των φάσεων; Γιατί η σημαντικότερη πληροφορία για όποιον θέλει να προβλέψει στο στοίχημα ένα αποτέλεσμα θεωρείται το όνομα του διαιτητή; Και γιατί οι αληθινοί σταρ του χώρου δεν είναι μόνον (ή κυρίως) οι ποδοσφαιριστές, αλλά διάφορες «προεδράρες», «μεγαλομέτοχοι» ή «ισχυροί άνδρες»;

Χιλιοειπωμένα ερωτήματα που συζητάμε αδιάκοπα μεταξύ μας οι κολλημένοι με την μπάλα. Και που τα έφερε και πάλι στο προσκήνιο καλοκαιριάτικα, και με τόσα καυτά θέματα στην ατζέντα, η μετεγγραφή ενός πολιτικού στην προεδρία του πρωταθλητή Παναθηναϊκού. Ακόμη και οι λιγότερο αρνητικά προκατειλημμένοι έναντι του Νίκου Κωνσταντόπουλου δύσκολα απέφυγαν- πεπεισμένοι καθώς είμαστε πως αν δεν έχεις νταραβέρια με τη νύχτα, αν δεν ξεπλένεις μαύρο χρήμα ή αν δεν χρειάζεσαι τον «λαό της ομάδας» ως όπλο στις συναλλαγές σου με το κράτος δεν έχεις λόγο να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο- το ερώτημα «τι γύρευες στρατηγέ, εσύ ένας Υδραίος, στη Λάρισα;».

Η προκατάληψη δεν είναι αδικαιολόγητη. Θυμήθηκα την περίπτωση ενός νέου επιχειρηματία που αγαπούσε το ποδόσφαιρο, ο οποίος έπειτα από συστηματική παρενόχληση από τον δήμαρχο της πόλης του δέχθηκε κάποτε να αναλάβει την ευθύνη της τοπικής ομάδας που αγωνιζόταν στην ερασιτεχνική κατηγορία. Ο δήμαρχος τον είχε διαβεβαιώσει πως τα βασικά έξοδα της ομάδας ήταν καλυμμένα από την επιχορήγηση της ΓΓΑ και πως από τον ίδιο δεν χρειαζόταν παρά έμπνευση, μάνατζμεντ και, το πολύ, μια διευκόλυνση ρευστότητας.

O άνθρωπος ανέλαβε με ενθουσιασμό νεοφωτίστου, έβαλε χρήματα από την τσέπη του, πανηγύρισε τις πρώτες νίκες και έπειτα ήρθε αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Τα χρήματα της επιχορήγησης δεν ήρθαν ποτέ, κάποιοι επιτήδειοι τον διπλάρωσαν προτείνοντάς του να εργαστούν, με το αζημίωτο, για την «προστασία» της ομάδας από το διαιτητικό παρασκήνιο (σε ερασιτεχνική κατηγορία!) και οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας τον πλησίασαν για να του ζητήσουν τις συμφωνημένες (με μαύρα) αμοιβές τους, αλλιώς, καίτοι «ερασιτέχνες», δεν θα ξανακατέβαιναν στο γήπεδο. Κι όταν κλήθηκε στη Γενική Συνέλευση των ερασιτεχνικών σωματείων της περιοχής και πήρε, ο πρωτάρης, τον λόγο για να προτείνει στους αξιότιμους συναδέλφους του μια συμφωνία κυρίων- να μη δίνουν π.χ. αμοιβές σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές- έλαβε ως απάντηση, εκτός από τα ειρωνικά μειδιάματα των ακροατών, και τη νουθεσία ενός παλαιού παράγοντα του χώρου: «Εχεις ιδέα πού βρίσκεσαι, άνθρωπέ μου; Βλέπεις γύρω σου κανέναν κύριο για να του προτείνεις συμφωνία; Ολοι μαύρα καθαρίζουν εδώ μέσα...». Το επόμενο πρωί μέτρησε τις ζημιές, κάλυψε τα χρέη και παραιτήθηκε.

Αν κάποιος πίστευε ότι όλα αυτά αφορούν το ποδόσφαιρο και μόνον, ότι είναι ήθη που στο ποδόσφαιρο ενδημούν και αφήνουν αμόλυντο τον υπόλοιπο δημόσιο χώρο ή ότι οι κανόνες που κυβερνούν το ποδόσφαιρο ως επιχειρηματική δράση δεν ισχύουν στα άλλα πεδία επαφής του επιχειρείν με την κοινωνία και το κράτος, τότε όλη αυτή η συζήτηση που άνοιξε η περίπτωση Κωνσταντόπουλου (η τύχη του οποίου, ως νεόκοπου ποδοσφαιρικού παράγοντα, μπορεί να μας αφήνει ασυγκίνητους) θα ήταν απλώς μια κουβέντα για τους κολλημένους με την μπάλα.


Είμαστε πεπεισμένοι πως αν δεν έχεις νταραβέρια με τη νύχτα, αν δεν ξεπλένεις μαύρο χρήμα ή αν δεν χρειάζεσαι τον «λαό της ομάδας» ως όπλο στις συναλλαγές σου με το κράτος δεν έχεις λόγο να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο