»Δυσερμηνευτο και τρομακτικο

Του Νικου Γ. Ξυδακη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

H ειδεχθής δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια θέτει καινοφανή ερωτήματα, που απασχόλησαν ήδη την κοινή γνώμη και τα μίντια. Πρώτον, ποιος είχε κίνητρο να δολοφονήσει έναν δημοσιογράφο, και μάλιστα με τόσο άγριο τρόπο. Δεύτερον, ποιοι κρύβονται πίσω από τα όπλα του φόνου, τα ταυτισθέντα με τα όπλα της Σέχτας Επαναστατών. Τρίτον, παρεπόμενο, αλλά αυτό που συζητήθηκε περισσότερο απ’ όλα: Τι είδους δημοσιογραφία ασκούσε ο..
Σ. Γκιόλιας και το μπλογκ του, το troktiko. gr;

Δεν θεωρώ ότι το troktiko. gr προάγει τη δημοσιογραφία ή την αναζήτηση της αλήθειας, αλλά είναι διαπιστωμένο ότι στα press rooms των κατεστημένων μίντια, οι σοβαροφανείς δημοσιογράφοι συχνά-πυκνά διάβαζαν με βουλιμία τα κραξίματα και τις «αποκλειστικές» πληροφορίες του Τρωκτικού. Τούτου δοθέντος, είναι υπερβολικό ασφαλώς να ανακηρύσσεται μάρτυρας της αλήθειας ο αδικοχαμένος, αλλά και υποκριτικό να καταδικάζεται εκ των υστέρων ό, τι καταναλωνόταν σαν απαγορευμένη ουσία, στα κρυφά, από σοβαροφανείς.

Το πραγματικό ερώτημα, όμως, το αμείλικτο για την τραυματισμένη δημοκρατία που ζούμε, είναι: Ποιος έχει κίνητρα και ποια, για να δολοφονήσει έναν δημοσιογράφο; Και μάλιστα έναν ασύμμετρα περιθωριακό δημοσιογράφο, που δημοσιεύει με ψευδώνυμο, που δεν πρωταγωνιστεί επωνύμως στην κεντρική σκηνή, που δεν εκπροσωπεί κάποιον διακριτό πολιτικό σχηματισμό ή ρεύμα, ούτε κάποιο μπλοκ εξουσίας.

Αν δεχτούμε ότι οι σφαίρες προέρχονται από τα όπλα της Σέχτας Επαναστατών, αναρωτιόμαστε πάραυτα ποιος είναι ο πολιτικός συμβολισμός μιας τέτοιας πράξης. Κανένας προφανής. Και αυτή η έλλειψη προφανούς συμβολισμού κάνει ακόμη πιο τρομακτική την εκτέλεση του Σ. Γκιόλια - πιο τρομακτική και από την εκτέλεση του αστυνομικού που εκτελούσε παρακολούθηση ρουτίνας, πιο τρομακτική και από τους χύμα πολυβολισμούς κατά του καναλιού Alter, ενέργειες ήδη τρομακτικές και σε μεγάλο βαθμό δυσερμήνευτες, ενέργειες των οποίων την ευθύνη ανέλαβε η Σέχτα.

Εάν τελικά η δολοφονία Σ. Γκιόλια υιοθετηθεί από τη Σέχτα, βρισκόμαστε ενώπιον μιας νέας φάσης της τρομοκρατίας, με νέα χαρακτηριστικά. Οι δημοσιευμένες προκηρύξεις της Σέχτας φανερώνουν έναν λόγο οργανωμένο και ψυχρό, που διεκδικεί προνομιακή συνέχιση της παράδοσης του αντάρτικου πόλης, από τον ΕΛΑ έως το ιταλικό ένοπλο των ’70s, που περιέχει έντεχνες αναφορές σε θεωρητικές πρωτοπορίες του 20ού αιώνα, με γλώσσα υπερβαίνουσα τον λενινισμό των ’70s και ’80s, που αναγγέλλει σφοδρή επίθεση προς την κοινωνία των μικροοαστών, που σπείρει τη μόνιμη απειλή και κηρύσσει ότι «θα αναγκάσουμε την Ελλάδα να ματώσει».

Η επιλογή ως στόχου του μη καθεστωτικού, απρόοπτου, «κίτρινου», ιδιότυπα περιθωριακού Σ. Γκιόλια, ωστόσο, παραμένει δυσερμήνευτη, παρά το διακηρυγμένο μίσος της Σέχτας προς τα μίντια. Ακόμη περισσότερο: εφόσον είναι ενέργεια της Σέχτας, αυτή η ενέργεια σπείρει ακόμη βαθύτερα την απειλή, ότι ο καθείς μπορεί να γίνει στόχος, και κυρίως οι χαμηλόβαθμοι της παρούσας κοινωνίας, ένας χαμηλόβαθμος αστυνομικός, ένας χαμηλόβαθμος δημοσιογράφος. Αυτό το δυσερμήνευτο μένος κατά των χαμηλόβαθμων, το σχεδόν αδιανόητο, είναι και το πιο τρομακτικό.