»Ρε, παμε καλα, λεμε!

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Διάβασα στο Editorial του Σεραφείμ Κοτρώτσου στίς «Αποκαλύψεις» (και δεν τον γλύφω επειδή είναι διευθυντής, φίλος μου και τον αγαπαώ, αλήθεια σας λέω - άντε όμως να με πιστέψετε), μια σκέψη που με έχει πολύ επηρεάσει και με αυτή ξεκινάω την βδομάδα μου : «Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην ύφεση και την ανάπτυξη είναι μια μικρή λέξη: Αισιοδοξία». Δεν ήξερα βέβαια την «πληροφορία» οτι..
Ισπανοί οικονομολόγοι είχαν υπολογίσει, πρίν απο τον τελικό του Μουντιάλ, πως, εφόσον η ομάδα τους κατακτούσε το τρόπαιο, το ΑΕΠ της Χώρας θα ενισχυόταν κατά 0,7%. Εγω στάθηκα κατ΄αρχήν στην «λογική» του πράγματος, που για έναν ψυχισμό σαν τον δικό μου είναι ηλίου φαεινότερη. Πάντα, όταν αισιοδοξώ, έρχονται οι λύσεις βροχή και ανοίγουν όλες οι πόρτες. Και άμα με παίρνει απο κάτω συμβαίνει, μαθηματικά, το αντίθετο.


Ενω λοιπόν οι προβλέψεις έδειχναν για την Ισπανία μία συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά (-) 0,3%, οι ειδικοί εκτιμούν τώρα πως το καλό κλίμα, η αισιοδοξία δηλαδή, θα οδηγήσει σε θετικό πρόσημο και θα μεταμορφώσει την προβλεπόμενη ύφεση σε ανάπτυξη. Η σχετική ανάλυση, όπως γράφει ο Σεραφείμ, «στηρίζεται στην πρόβλεψη πως το κλίμα εθνικής ευφορίας που προκαλεί μια τέτοια εξέλιξη, δημιουργεί αύξηση της καταναλωτικής δαπάνης των Ισπανών και τόνωση της αγοράς». Μπορεί να μην έχω σχέση με τα «οικονομικά ζητήματα» και να μην καταλαβαίνω πολλά, μπορώ όμως να προσυπογράψω αυτη την πρόβλεψη με απόλυτη σχεδόν βεβαιότητα.

Θυμάμαι και εγω πώς νοιώθαμε όταν ετοιμάζαμε Ολυμπιακούς, όταν βάζαμε στην κωλότσεπη το πρώτο πενηντάευρο ή όταν, ξαφνικά, τραγουδούσαμε όλοι μαζί με τους Φατμέ και τον Πορτοκάλογλου πως «Είμαστε πια Πρωταθλητές» . Σιγά μην καθόμασταν να κάνουμε λογαριασμούς και «περικοπές» απάνω στα ντουζένια μας. Θέλαμε να βγούμε, να ψωνίσουμε, να διασκεδάσουμε, να ξοδέψουμε – και το κάναμε και με δανεικά ακόμα. Ξέρω : «Δεν είναι σωστό αυτό» και η Μέρκελ δεν θα το έκανε ποτέ, αλλά εμείς έτσι λειτουργούμε εδω κάτω στη Μεσόγειο τουλάχιστον. Και αναστρέφουμε την ύφεση εν μία νυκτί άμα βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει δημιουργικά. Το πρόβλημά μας όμως δυστυχώς (και επιστημονικά τεκμηριωμένα πιά) είναι πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι, «έξω καρδιά», για να είμαστε δημιουργικοί. Αλλοιώς, αστο καλύτερα. Οσο επιρρεπείς είμαστε στο χαϊλίκι, άλλο τόσο μας πιάνει και το «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά στους κάμπους πέφτει χιόνι» και μουρμουρίζουμε «ματαιότης ματαιότήτων τα πάντα ματαιότης» με το κεφάλι κατεβασμένο και έτοιμοι να φάμε τις σφαλιάρες – που, εκείνη τη στιγμή ακριβώς, πέφτουνε βέβαια βροχή.


Τώρα, θα μου πείτε, καλά όλα αυτά, αλλά εμείς δεν πήραμε, χρόνια τώρα, κανένα κύπελλο, δεν μας είπε κανείς «μπράβο», δεν ακούμε καλές ειδήσεις, ζούμε μέσα στην γκρίνια και τίς δυσοίωνες προβλέψεις – απο που την περιμένεις την αισιοδοξία; Θα σας απαντήσω ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, με τον κίνδυνο να σας φανώ για άλλη μια φορά πολύ αιθεροβάμων, ονειροπόλος, ρομαντικός και ψωνάρα.

Λοιπόν : Απο μας την περιμένω. Εμείς πρέπει να το φτιάξουμε το θετικό κλίμα, εμείς πρέπει να ενεργοποιήσουμε τους μηχανισμούς που παράγουν αισιοδοξία και χαμόγελα, εμείς πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της ανατροπής αποφασιστικά και άμεσα. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Να κοιταζόμαστε στό δρόμο. Να χαμογελάμε όσο μπορούμε πιό ανοιχτόκαρδα. Να καταλάβουμε πως περάσαμε μια πολύ σκληρή δοκιμασία αλλά, να, ήδη, μέρα τη μέρα το κλίμα ανατρέπεται πάλι, το πηχτό σκοτάδι πέρασε, τώρα έχει ήδη σκάσει η πρώτη αχτίδα. Να μην κοροϊδεύουμε συνέχεια αυτούς που προσπαθούνε, ο καθένας με τον τρόπο του. Να μην υποτιμάμε κανενός την προσπάθεια. Να πάψουμε να «μηδενίζουμε» το κοντέρ συνεχώς και να επιρρίπτουμε ευθύνες εδω και εκεί, με βλοσυρό ύφος (τα λέω πρώτα στην αφεντιά μου, είμαι δάσκαλος της γκρίνιας εγω όταν με πιάνει το «αυστηρό» μου – ο ξερόλας).

Δεν λέω να πούμε «μπράβο» στούς Άκηδες αυτού του τόπου, προτείνω όμως, αντί να ψάχνουμε «ποιός φταίει» να κάνουμε μια προσπάθεια να βάλουμε τη μπάλλα στο καλάθι λέγοντας «μπράβο» σε κάποιον. Σε αυτόν που προσπαθεί. Σε αυτόν που αγωνίζεται χωρίς να γκρινιάζει. Στα εκατομμύρια των Ελλήνων που αποδέχτηκαν στωϊκότατα να κάνουν τόσες θυσίες, μήπως και το προλάβουμε το κακό, το μεγάλο κακό – που σαν έμπειρος παλιός λαός κατανοήσαμε πως μας περίμενε στη γωνία όταν ακούσαμε τον Λοβέρδο να λέει «δεν υπάρχει σάλιο» και καταλάβαμε οτι μπορεί να μην πάρουμε ούτε το μισθό μας ή τη σύνταξή μας σε δυό ή τρείς μήνες αν δεν «γίνει κάτι».


Και κάτι ακόμα πιό τολμηρό : να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά πως, αν συνεχίσουμε έτσι, λιγάκι πιό χαμογελαστά μόνο, μια ιδέα πιό χαμογελαστά, αυτό ήτανε – το σώσαμε ήδη το παιχνίδι. Σκεφτείτε μόνο, όσοι βέβαια σκέφτεστε απλά και με καθαρή καρδιά, όχι οι «στρατευμένοι» στους διάφορους φανατισμούς, τι πήγαμε να πάθουμε. Το έχετε σκεφτεί αυτό αλήθεια; Που είμασταν τρείς μήνες πρίν και που είμαστε τώρα; Την είχαμε χάσει τη μπάλα εντελώς, εξουσίες και πολίτες, λαός και Κολωνάκι, ζούσαμε όλοι σαν ζαλισμένα κουνούπια, προχωρούσαμε πρός το αδιέξοδο σαν τίς Σουλιωτοπούλες, έτοιμες πιά για τον γκρεμό. Αλλά, για κάντε μια προσπάθεια, ρίξτε μια πιό φρέσκια ματιά γύρω σας : Δεν έχουμε πιά γκρεμό μπροστά. Και το ρέμα πίσω μας; Εχει κι΄αυτο απομακρυνθεί πολύ. Το τοπίο έχει κιόλας αλλάξει, το πολύ μεγάλο ζόρι ήδη το ζήσαμε. Μην ακούτε αυτούς που σας λένε πως «τον Σεπτέμβριο θα τα δούμε όλα, τίποτα δεν έχει συμβεί ακόμα». Η λένε ψέμματα επίτηδες ή είναι παρασυρμένοι απο την στεναχώρια. Δεν είναι έτσι. Την ξαναπήραμε την μπάλα, την κρατάμε πιά – αν και λίγο αβέβαια ακόμα, μετά απο τέτοιο χουνέρι – παρακολουθούμε όμως τις εξελίξεις, ξέρουμε που στεκόμαστε πάλι. Δίνουμε ξανά πάσες. Ξαναρχίζει το παιχνίδι.


Γι΄αυτό έχει γράψει ο Τσιτσάνης ένα τραγούδι που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ, όσο υπάρχουν Ελληνες : «Μην απελπίζεσαι» λέει, «και δεν θ΄αργήσει. Κοντα σου θάρθει μια χαραυγή, καινούργια Αγάπη να σου ζητήσει : Κάνε λιγάκι υπομονη». Εχει δίκηο ο Σεραφείμ λοιπόν : «Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην ύφεση και την ανάπτυξη είναι μία μικρή λέξη : Αισιοδοξία. Οι Ισπανοί το κατάλαβαν μόλις κέρδισαν το Μουντιάλ».