»Ελλας Ελληνων «Αγγλομαθων»

της Calpicon Ltd Protagon.gr

Πάρτε δύο νέους από τον δρόμο. Τον Α και τον Β. Ωραία. Μοίρα αλλοπρόσαλλη τους έκανε πρωταγωνιστές σε μια μικρή ιστοριούλα που δείχνει απλά και κατανοητά τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος αξιολογεί την παιδεία που παρέχει.

Ο Α είναι παιδί μεροκαματιάρη. Μεγάλωσε με στερήσεις, αλλά έβαλε στοίχημα ζωής να σπουδάσει. Ήθελε όταν μεγαλώσει να.. γίνει πολιτικός μηχανικός (το γιατί είναι θέμα ψυχολόγου). Άρχισε λοιπόν να τρώει τα βιβλία με το τσουβάλι. Τελείωσε με άριστα το δημοτικό (εύκολο θα μου πείτε), τελείωσε με άριστα το λύκειο και μετά από τις πανελλήνιες εξετάσεις πέρασε πρώτος στο Πολυτεχνείο. Εκεί συνέχισε τη λαμπρή πορεία του και πήρε το πτυχίο του με άριστα. Κέρδισε μια υποτροφία, έκανε ένα μεταπτυχιακό και συνέχισε με διδακτορικό, όλα αυτά στο Μετσόβιο.
Η οικονομική κρίση είχε πια αρχίσει να απλώνεται και ο ολιγαρκής νέος σκέφτηκε να ακουμπήσει κι αυτός στη σιγουριά του δημοσίου. Έτσι κατέθεσε τα «χαρτιά» του εκεί στο χωριό του, στο Δήμο Κάτω Αραλικίου, που είχε προκηρύξει μια θέση πολιτικού μηχανικού.

Ο Β είναι παιδί μικροαστών. Το μετακατοχικό σύνδρομο των γονιών του είχε σαν αποτέλεσμα να μεγαλώσει χωρίς να του λείψει απολύτως τίποτα. Βέβαια ήταν λίγο νωθρός οπότε μπορεί μεν να τελείωσε το δημοτικό με 10, αλλά στο γυμνάσιο και ειδικά στο λύκειο που βρήκε και άλλα ενδιαφέροντα, οι βαθμοί πήραν την κατρακύλα. Τι κι αν οι γονείς, που είχαν μεγάλη καψούρα να σπουδάσει το βλαστάρι τους, ξεπαραδιαζόταν στα φροντιστήρια; Αυτός είχε χαράξει διαφορετική ρότα. Κάποτε τελείωσε, με το ζόρι, το λύκειο και σίγουρος για τα χαμηλά, κυρίως μονοψήφια, νούμερα των πανελλαδικών, αντί να συμπληρώνει μηχανογραφικά, πήρε το πλοίο της γραμμής για διακοπές κάπου στις Κυκλάδες.
Όταν γύρισε, έμαθε ότι οι γονείς του, αυτοί που είχαν καψούρα να σπουδάσει, τον έστελναν πακέτο σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού για να γίνει πολικός μηχανικός (κι εδώ η βοήθεια ψυχολόγου δε θα έβλαπτε).
Ο Β κάποτε τελείωσε τις σπουδές με χίλια βάσανα και βαθμούς οριακά πάνω από τη βάση. Γύρισε περιχαρής στη μαμά πατρίδα και σε πείσμα των γωνιών του, πού ήδη είχαν βρει κάποιες άκρες για να προσληφθεί ο κανακάρης τους σε εργοτάξιο μεγάλης τεχνικής εταιρείας, στράφηκε στη μόνη δουλειά που κατά τη γνώμη του, μπορούσε να παλέψει. Δημόσιο!!! Είπαμε νωθρός μπορεί να ήταν, αλλά όχι βλάκας… Κατέθεσε λοιπόν τα «χαρτιά» του στον πρώτο δήμο που ζητούσε πολιτικό μηχανικό εκείνη την εποχή κι ας βρισκόταν στη μέση του πουθενά, στο Δήμο Κάτω Αραλικίου.

Και πέρασε ο καιρός, δοξάζοντας την ελληνική γραφειοκρατία και κάποτε όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και εγκρίθηκαν από το ΑΣΕΠ, τη θέση την πήρε πανηγυρικά ο Β. Τι κι αν ο Α συγκέντρωνε τριπλάσια μόρια, τι κι αν το βιογραφικό του ήταν για θαυμασμό και τα τυπικά του προσόντα πολλαπλάσια απ αυτά που απαιτούσε η προκήρυξη της θέσης.
Πιστοποιητικό γνώσης ξένης γλώσσας είχε; Δεν είχε. Και πώς να έχει αφού η ελληνική κρατική εκπαίδευση μπορεί να διδάσκει με τη σέσουλα ξένες γλώσσες αλλά πτυχία γλωσσομάθειας δε δίνει!!!
Ο Β πάλι, σπουδάζοντας στο εξωτερικό είχε αυτόματα (κατά το ΑΣΕΠ) το πιστοποιητικό γλωσσομάθειας.

Για προσέξτε λοιπόν τι κάνει το κράτος, το ίδιο το κράτος που δε σου δίνει πιστοποιητικό γλωσσομάθειας, ΑΠΑΙΤΕΙ να πιστοποιήσεις τη γνώση ξένης γλώσσας για να προσληφθείς στο Ελληνικό δημόσιο. Και μη νομίζετε ότι για ότι το ΑΣΕΠ η ξένη γλώσσα απλά δίνει κάποια παραπάνω μόρια. Όχι πατριώτες, για το ΑΣΕΠ η ξένη γλώσσα θεωρείται υποχρεωτικό προσόν για θέσεις που προϋποθέτουν κάποιο πτυχίο, κοινώς χωρίς την ξένη γλώσσα, τα υπόλοιπα «χαρτιά» σου είναι για τον κάλαθο των αχρήστων.

Και ζήσανε αυτοί καλά και το δημόσιο με τα χάλια που βλέπουμε…

Υ.Γ. Η ιστοριούλα που περιγράφουμε εμφανίζεται χρονολογικά πριν 7-8 χρόνια. Τότε που δεν είχε ακόμα γίνει «απαραίτητο προσόν» για το ΑΣΕΠ η μεγαλύτερη σύγχρονη ανακάλυψη αρμέγματος χρήματος, το πιστοποιητικό γνώσης Χειρισμού Ηλεκτρονικών Υπολογιστών (για την Ελλάδα του 2000+ μιλάμε…).

Καληνύχτα μας