»Κατι για τον καθενα, χωρις τιποτε καινουργιο

kassimatis@kathimerini.gr

Ολη την περασμένη εβδομάδα, ο περί τον πρόεδρο της Ν.Δ. μηχανισμός έχτιζε κλίμα υψηλών προσδοκιών για την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του, την Παρασκευή. Δικαιώθηκαν, διότι η ομιλία ήταν ένα «A+ essay». (Συγχωρήστε μου την αγγλικούρα, αλλά επρόκειτο για μια ομιλία, η ποιότητα της οποίας αποδεικνύει τη σημασία του «superior education», όπως θα έλεγαν στον οικογενειακό κύκλο του προέδρου...). Επί της ουσίας, όμως, ήταν μια προσπάθεια να ικανοποιήσει τους κατά το δυνατόν περισσοτέρους, με αποτέλεσμα να αδυνατίζει η.. σαφήνεια του πολιτικού στίγματος.

Είχε λυρισμό με απόηχους της Γενιάς του '30, π.χ., η Ελλάδα, που «ζητάει ελπίδα, ώστε να σταθεί στα πόδια της και να αντιπαλέψει την εθνική κατάθλιψη». Είχε ηθικολογία, π.χ., «χρειάζεται περισσότερη προσήλωση στο δημόσιον συμφέρον». Είχε μελό, π.χ., «σας καλώ να ξεχυθείτε σε πόλεις και χωριά. Σε όλη την ελληνική επικράτεια! Είστε ακόμα οι κήρυκες εκείνου που έχει περισσότερο ανάγκη σήμερα ο λαός: της αισιοδοξίας!». Είχε καθησυχαστικά μηνύματα για την καραμανλική πτέρυγα. Είχε ακόμη και μια «κλωτσιά» -εν παρόδω- για την Ντόρα. Είχε ως και φιλοφρόνηση για το έργο της Φάνης Πάλλη-Πετραλιά! Π.χ., «θυμηθείτε ποια κυβέρνηση αποτόλμησε τη συγχώνευση των ασφαλιστικών Ταμείων από 130 σε μόλις 13!». Από τον Φαήλο Κρανιδιώτη ώς τον Σιούφα, όλη η Ν.Δ. που ονειρεύεται ο Αντώνης βρήκε κάτι να μείνει ικανοποιημένη. Η ομιλία είχε κάτι για τον καθένα. Τίποτε το καινούργιο όμως.

Διότι, ο Σαμαράς απλώς διέλυσε το κάστρο με τα lego για να το ξαναφτιάξει, με τα ίδια υλικά και κάποιες μικρές διαφορές. Εδωσε τη δική του εκδοχή της παλιάς καλής συνταγής του πολυσυλλεκτικού κόμματος. Αλλά τώρα οι συνθήκες, υπό τις οποίες κάποτε η παλιά καλή συνταγή απέδιδε, έχουν αλλάξει. Το πρόβλημα είναι πια άλλο. Είναι το πώς θα λιγοστέψει, ως κόστος και παρουσία, το κράτος και πώς θα χτισθεί μια νέα κοινωνική πλειοψηφία γύρω από την ιδέα αυτή. Η λύση είναι έξω από τους όρους του προβλήματος, όπως με τον Γόρδιο Δεσμό. Επί του παρόντος, όμως, έχουμε μόνον Σαμαρά. Κάτι είναι κι αυτό γιατί Μέγας Αλέξανδρος χωρίς Βουκεφάλα δεν γίνεται!

Αλλαγές εν όψει;

Ο Χάρης Παμπούκης έχει ένα σπάνιο χάρισμα: καταφέρνει και κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι ο χαοτικός κόσμος των ιδεών και των φιλοδοξιών του είναι ένα οργανωμένο χάος, το οποίο ο ίδιος ελέγχει απολύτως, διότι η ύπαρξη και η συντήρησή του είναι προϋπόθεση δημιουργίας, προϋπόθεση για το σπίθισμα της σκέψης που θα ανοίξει τον ρηξικέλευθο δρόμο κ.λπ. - ενώ, στην πραγματικότητα, είναι... κανονικό χάος. Υπό το πρίσμα αυτό, εξετάζω τις πληροφορίες που θέλουν τον οργανωτικό Γιάννη Ραγκούση να εγκαθίσταται στο Μαξίμου, μαζί με τον αγαπημένο μας Πωλ Τζερούλανος. Ο τελευταίος όχι ως απλό «αξεσουάρ», αλλά με την ευθύνη του τομέα της έμπνευσης, δηλαδή της επικοινωνίας του προέδρου.

Αν αυτές οι προθέσεις γίνουν αποφάσεις, δεν σημαίνει ότι θα διακοπεί και η προσωπική, στενή σχέση του Χ. Παμπούκη με τον Γ. Παπανδρέου. Το όνειρο του Χ. Παμπούκη είναι πάντα να γίνει υπουργός Εξωτερικών, για να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του (το «Μεγάλο Παιχνίδι», ας μου επιτραπεί να το πω...) να περικυκλώσει την Τουρκία μέσω Μόσχας, Βραζιλίας, Κίνας, ίσως και Αμπού Ντάμπι... Οι πηγές μου μου λένε ότι οι σχέσεις ΓΑΠ και ΧΠ είναι ακόμη στενότατες.

Gotterdamerung?

Τον φαντάζομαι μόνο στο σκοτεινό γραφείο, με τις κουρτίνες κλεισμένες ερμητικά, ενώ ακούγεται Βάγκνερ στο βάθος, από ένα πικάπ, ώστε να υπάρχει λίγο γρατζούνισμα στον ήχο - απαραίτητο για ατμόσφαιρα κεντρικής Ευρώπης στον Μεσοπόλεμο... Είναι Παρασκευή και παρακολουθεί την ομιλία του Σαμαρά από την τηλεόραση. Η ψυχολογική κατάστασή του είναι «μπούνκερ». Οταν όμως ακούει τον Σαμαρά να προειδοποιεί την κυβέρνηση ότι δεν θα δεχθεί «συμφωνίες που προωθούνται στο παρασκήνιο», πεταρίζει η καρδούλα του από τη χαρά και του ξεφεύγει μια κραυγούλα ενθουσιασμού! Γιατί ο Ντίτριχ φον Δρούτσας (το Δημήτρης βρίσκω ότι δεν του πάει όσο το Ντίτριχ...) ξέρει ότι τη διαπραγμάτευση του Μακεδονικού έχουν αναλάβει στο παρασκήνιο ο Χάρης Παμπούκης με τον Αλεξ Ρόντος! Ο ίδιος είναι εκτός.

Αυτός ο αποκλεισμός από τις εξελίξεις προκαλεί μεγάλο εκνευρισμό στον Ντίτριχ Γκραφ φον Δρούτσα (ακόμη καλύτερο έτσι...). Και μόνο το άκουσμα του ονόματος «Ρόντος» προκαλεί ανάφλεξη του θυμοειδούς του. Ανατρέχοντας σε αισθητικά συγκρίσιμες μορφές της Ιστορίας, θα λέγαμε ότι του συμβαίνει ό,τι και στον στρατάρχη Κλούγκε όταν άκουγε το όνομα του Μανστάιν. Γι' αυτό, να προτείνω, φιλικά, στους διπλωμάτες την ενδεδειγμένη αντίδραση σε περίπτωση έκρηξης του Κόμητος ενώπιόν τους. Χτυπάτε μια προσοχή (τα τακούνια να ακουστούν καλά) και φωνάζετε: «Zu Befehl! Sie sind der F­hrer!». Αμέσως μετά, μεταβολή και γίνεστε καπνός...

Ζητείται «ρεπ-ρεζ»

Αναζητείται μεταξύ των εμπείρων στελεχών του ΔΝΤ «resident representative» του οργανισμού για την Ελλάδα, δηλαδή μόνιμος, εγκατεστημένος εκπρόσωπος στην Ελλάδα, για να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την εφαρμογή του μνημονίου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει προθυμία, λόγω της διαδεδομένης εκτίμησης μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ ότι η θέση ενέχει μεγάλο κίνδυνο ασφαλείας για το πρόσωπο του εκπροσώπου. Αναμένουμε...

Καλλιτεχνικοί προβληματισμοί

Είδα τις προάλλες την περίφημη «Lola Montes», την ταινία που γύρισε το 1955 ο Γερμανοεβραίος σκηνοθέτης Max Oph­ls και αφηγείται την άνοδο και την πτώση μιας διάσημης εταίρας του ΙΘ΄ αιώνα, ειδικευομένης σε καλλιτέχνες και εστεμμένους. Και σκέφθηκα, τι ωραία θα ήταν, αν μια βραδιά του Σεπτεμβρίου, ανηφορίζαμε στο Ηρώδειο, για να απολαύσουμε Ακη Τσοχατζόπουλο, με χλαμύδα, να ερμηνεύει τον θεατρικό μονόλογο «Ακη απολογία»! Εναν θεατρικό μονόλογο στο πνεύμα του τραγικού οράματος του Ρακίνα, σε μια παράσταση την πλήρη καλλιτεχνική επιμέλεια της οποίας θα είχε η σύζυγος Ακη, η συγγραφεύς Βίκυ Σταμάτη. Αλλωστε, δυο βήματα από το Ηρώδειο είναι το σπίτι του - θα είχε πολύ μεγάλη άνεση με τις πρόβες. Επίσης, θα μπορούσε η παράσταση να ενταχθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών! Δεν αμφιβάλλω ότι ο Γιώργος Λούκος θα αγκάλιαζε την ιδέα...